Forbidden (H.S. Fanfiction)

Seven

Τα απειλητικά της λόγια,ωστόσο, μου ήταν παντελώς αδιάφορα. Δεν με φόβισαν. Μπήκαν από το ένα αυτί και βγήκαν από το άλλο. Τι στο καλό πάει στραβά με εμένα; Μόλις χθες με απείλησε και έβαλα κατευθείαν τα κλάματα ενώ τώρα θα έπρεπε να είχα φύγει στενοχωρημένη τρέχοντας. Χωρίς καν να μπω στον κόπο να ρίξω ένα βλέμμα πάνω στην Selena,της γυρνάω πλάτη και φεύγω ήρεμη πετώντας καθ οδόν προς στην θέση μου. Η Gigi έχει παγώσει στην θέση της με τα μάτια της έτοιμα να βγουν από την θέση τους και τα άκρα των χεριών της να ψιλοτρέμουν.  Ωστόσο εγώ κάνω πως δεν την είδα και κάθομαι στην θέση μου. Γέρνει 90 μοίρες αριστερά έτσι ώστε να με κοιτάει καλύτερα καθισμένη στα πλάγια χωρίς να υπάρχει η πλάτη της καρέκλας πίσω της.

"Τι...ήταν αυτό που έγινε μόλις;;;" Ρωτάει σοκαρισμένη κάνοντας παύσεις και δείχνει την εξέδρα με τον δείκτη της να τρέμει ακόμα.

"Δεν κατάλαβες; Από εδώ και στο εξής εγώ και η Selena είμαστε αντίπαλες. Φαίνεται ότι θα ανταγωνιζόμαστε πάρα πολύ μεταξύ μας.... Τι να πω;;Έτσι το ήθελε η μοίρα,έτσι και έγινε λοιπόν." Ανασηκώνω τους ώμους μου και προσπαθώ να καθίσω πιο άνετα.

"Νομίζω έχεις χάσει τα μυαλά σου! Πριν από περίπου 24 ώρες σου μίλησε με τέτοιο τρόπο που σε έκανε να βάλεις τα κλάματα! Το ξέχασες κιόλας;!" Ο τόνος της φωνής της έχει γίνει τόσο δυνατός που μερικά κεφάλια ήδη έχουν γυρίσει προς το μέρος μας κοιτώντας μας καλά καλά. Φυσικά και δεν μου αρέσει που είμαι το επίκεντρο της προσοχής για μερικούς εδώ γύρω αυτή τη στιγμή,οπότε το μόνο που κάνω είναι να μην πω κουβέντα μέχρι να βαρεθούν και να στρέψουν αλλού την προσοχή τους,πράγμα που γίνεται μετά από λίγο. Σίγουρα τώρα μια παλαιότερη έκδοση του εαυτού μου θα έπρεπε να μου λέει αυτά που μου είπε η Gigi τώρα.

"Καταρχάς μην υψώνεις τη φωνή σου μπροστά σε όλους! Δε θέλω να γίνουμε θέμα συζήτησης...Και σχετικά με αυτό που είπες,δεν έχω χάσει καθόλου τα μυαλά μου! Από τότε που μου μίλησε έτσι μέχρι τώρα που μιλάμε δεν έκατσα να αναλύσω περισσότερο την κατάσταση. Εσύ δεν μου είπες να την αγνοώ; Ορίστε! Αυτό κάνω.. Έτσι κι αλλιώς,από την στιγμή που μας παράτησε στα κρύα του λουτρού,μας έμαθε να ζούμε χωρίς εκείνη. Και θυμάσαι τι λένε για τους δαίμονες έτσι; Ότι όσο πιο πολλά χρόνια περνάνε,τόσο πιο κακοί και χειρότεροι γίνονται. Άρα φαντάσου πως θα έχει γίνει η Selena μετά από 7 χρόνια..." Είναι τρομερά απίστευτο το πως πέρασαν 7 χρόνια τόσο γρήγορα. Σαν χθες το θυμάμαι που μας έσπρωξε μακριά της και έφυγε. Βασικά όχι. Δεν θυμάμαι την εικόνα αλλά το συναίσθημα. Είναι αυτό που νιώθεις ότι έκανες κάτι που δεν έπρεπε και παίρνεις όλο το φταίξιμο πάνω σου,ακόμα κι ας μην έκανες τίποτα το κακό. Είναι αυτό που νιώθεις ότι δεν έκανες ή δεν έδωσες αρκετά για να κρατήσεις κοντά σου ένα άτομο που νοιάζεσαι και αγαπάς. Νιώθεις πως εσύ φταις που δεν κράτησε η φιλία σου με κάποιο κοντινό σου άτομο,κι ας πίστευες πως η φιλία αυτή θα μπορούσε να ήταν παντοτινή. Ότι και να είναι αυτό,όπως κι αν λέγεται, απλά πονάει. Και πάρα πολύ μάλιστα. Είναι ένας πόνος που κουβαλάω πάνω μου 7 χρόνια,από τότε που ήμασταν 10 χρονών. Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα μέσα σου,αλλά,κατά την δική μου άποψη,αυτό δεν ισχύει. Εσύ αποφασίζεις το πότε θα ξεφορτωθείς κάποιον πόνο που σε βασανίζει και το αν θες να τον ξεφορτωθείς πλήρως. Η απόφαση είναι δική σου και μόνο δική σου. Ακόμα και το να πονάς ενώ απολαμβάνεις ταυτόχρονα τον πόνο είναι μια επιλογή,κι ας λέγεται μαζοχισμός. Εγώ φυσικά και δεν θα έκανα ποτέ αυτήν την επιλογή ή κάποια παρόμοια. Δεν έχω καν αποφασίσει ακόμα αν θέλω να αφήσω όλο αυτό να συνεχίζει να με βασανίζει ή όχι. Την απουσία της Selena την έχω συνηθίσει,αλλά υπάρχει ακόμα ένας οξύς πόνος μέσα μου για τον οποίο δεν έχω βρει κάποιο τρόπο να τον εξαφανίσω μια και καλή δυστυχώς. Μάλλον φταίει που έχω μάθει να ζω με αυτόν...