Nadat Zij hun sporen achter hebben gelaten,
kan Ik alleen proberen
de schade
te beperken.
Door zachte pastelkleuren aan te brengen
op Hun strepen.
En het geheel
heel subtiel,
heel sober,
in te kleuren.
Toch kan Ik
een rode veeg,
of zwarte vlek,
niet weglaten.
Eenmaal geschonden, zal het immers
nooit meer
ongeschonden zijn.
Wat gebeurd is, is gebeurd.
En dan is het voor altijd zichtbaar,
op dat eens zo ongenaakbare doek.
JE LEEST
De penselen van het Leven
PoetryHij en Zij, gewapend met penselen die soms harde, of zachte, en soms haast onzichtbare strepen op het doek achterlaten. En dan Ik. Ik kijk even toe en bepaal vervolgens hoe Ik Hun strepen in zal kleuren. * Deel II van de Tribus-serie. ©Casuelle ~...
