Samen staan Zij vervolgens over de schildersezel gebogen.
Zachtjes fluisterend,
en hier en daar een blik naar achteren werpend.
Zoekend naar Mij,
met een vragende uitdrukking in Hun ogen.
Hoeveel werk zou Hij mogen leveren?
En hoeveel van het doek blijft er dan
voor Haar
nog over?
Welke balans tussen Hun aandelen
is de juiste?
Maar daarop kan Ik
geen antwoord geven.
Want Ik bepaal enkel de gevolgen van Hun handelingen.
Het begin daarvan is
Hun zorg.
JE LEEST
De penselen van het Leven
PoesíaHij en Zij, gewapend met penselen die soms harde, of zachte, en soms haast onzichtbare strepen op het doek achterlaten. En dan Ik. Ik kijk even toe en bepaal vervolgens hoe Ik Hun strepen in zal kleuren. * Deel II van de Tribus-serie. ©Casuelle ~...
