Zij keek smalend toe,
trots,
hoe het meisje
bezweken was.
En haar moeder
langzaam brak.
Dankzij Haar.
Daarom beschuldigde Hij
Haar ervan
te ruw te zijn.
Te energiek,
te enthousiast,
misschien zelfs te artistiek.
Haar bewegingen te groot,
lijnen te breed,
de verflaag te dik.
Te gemaakt.
Voor het arme meisje was het
te veel geweest.
Was Zij te veel geweest,
berispte Hij.
Maar zelf had Hij dan niet door
dat Hij,
ondanks Zijn simpliciteit,
zijn toewijding,
zijn realisme,
dezelfde schade aanrichtte.
JE LEEST
De penselen van het Leven
PoesíaHij en Zij, gewapend met penselen die soms harde, of zachte, en soms haast onzichtbare strepen op het doek achterlaten. En dan Ik. Ik kijk even toe en bepaal vervolgens hoe Ik Hun strepen in zal kleuren. * Deel II van de Tribus-serie. ©Casuelle ~...
