Het meisje kon Ik niet meer helpen.
Haar schilderij was
geknakt,
gesloopt,
verwoest.
Het enige wat Ik kon doen,
was de toekomst van haar moeder
met
Mijn aanwezigheid
vullen.
Dus kleurde Ik haar dagen
diepzwart.
Donkerder dan haar duisterste dromen.
Gevuld met Schuld.
Gevuld met Mij.
JE LEEST
De penselen van het Leven
PoetryHij en Zij, gewapend met penselen die soms harde, of zachte, en soms haast onzichtbare strepen op het doek achterlaten. En dan Ik. Ik kijk even toe en bepaal vervolgens hoe Ik Hun strepen in zal kleuren. * Deel II van de Tribus-serie. ©Casuelle ~...
