Op een andere dag luisterden Wij
aandachtig mee,
hoe een meisje haar moeder vertelde
over het geluk in haar leven.
Ze leek zo blij,
zo gelukkig,
en even dacht Ik dat het een gewoon gesprek was
tussen moeder en kind.
Totdat Ik Zijn grimmige gezicht,
en Haar grijns
opving.
En zag hoe Zij allebei naar
het atelier stormden.
En schilderden zoals Ze nog nooit
geschilderd hadden.
~¤~
Ik. Heb. Geen. Zelfbeheersing. *cries*
Anyways, vanaf hier wordt het waarschijnlijk steeds duidelijker, en misschien krijgen jullie vanavond dus nog wel een update *hinthint*
JE LEEST
De penselen van het Leven
PoesíaHij en Zij, gewapend met penselen die soms harde, of zachte, en soms haast onzichtbare strepen op het doek achterlaten. En dan Ik. Ik kijk even toe en bepaal vervolgens hoe Ik Hun strepen in zal kleuren. * Deel II van de Tribus-serie. ©Casuelle ~...
