Chasing The Woman Of Every Man's Dreams

Chapter 8 (Striktong Patnubay at Gabay)

Ps, waaaah. This is SPG. May pagka. Ah, basta ayun po. Haha. Read at your own risk.

-

Ikawalong Kabanata

"Anong tungkol sa atin?"

"Gusto kong magpaliwanag sa nangyari noon."

Magpaliwanag? Bigla namang nabuhay ang galit, poot at sama ng loob na inipon ko sa loob ng ilang taon.

"Vince! Wala si Rusty? Hahanapin ko sana si Karlo. Alam mo ba kung nasa'n siya? Bibigay ko lang sa kaniya 'tong gift ko. Monthsary kasi namin kahapon 'di ba? Hindi ko kasi siya nakita. So ngayon na lang."

Abot hanggang tainga ang ngiti ko. Hinihintay ang sagot ni Vince...

"Ahhh... a-ano kasi Danniella, hindi ko alam. 'Di ko pa siya nakikita, eh."

Ha? Bakit naman kaya eh sa pagkaka-alam ko lagi silang magkakasama.

"Nasa likod ng senior building. Puntahan mo." Biglang sabi ni Zeither. Ang pinakamisteryoso sa kanilang magbabarkada.

"Thank you!"

Pagtalikod ko, narinig ko si Vince na...

"Fuck pare! Lagot tayo nito, eh!"

Bigla akong kinabahan pero hindi ko na lang pinansin. Ang importante makita at mabati ko siya. Baka sabihin niya nakalimutan ko ang monthsary namin.

"Itigil na natin 'to! Itigil mo na 'to!"

Sigaw ng pamilyar na boses. Kilalang kilala ko ang boses... sa 'di kalayuan, nakita kong kausap niya si Amanda.

"Mahal kita, Karlo! Iwan mo na siya. Ako na lang. Tayo na lang!"

Ano?

Bigla akong nanlamig nang bigla niyang yakapin at halikan si Karlo.

Walang pagaalangan... ni hindi niya manlang tinulak si Amanda.

Anong kalokohan 'to?

Bakit Karlo?

Hindi ko na kinaya at nagtatakbo na lang ako kahit blurry na ang paningin ko. Wala na akong pakialam sa mga nadadaanan ko. Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa bahay.

Maghapon akong nagmukmok sa kwarto ko.

Bakit ganon? Kung ayaw niya 'di ba dapat tinulak niya? O kaya sinigawan man lang. Kahit konting pagtutol, wala.

Kung mahal niya ko, sana 'di ba ganon? Iyak lang ako ng iyak maghapon hanggang sa nakatulog ako...

"Saan banda doon ang ipapaliwanag mo, Karlo?" Pagtataray ko sa kanya.

"Danniella, kailangan mong malaman na isang misunderstanding lang ang lahat."

"Seriously? Kitang kita ko, Karlo."

"Maaaring hindi mo nakita ang lahat. Maaaring hindi mo nasaksihan kung paano ko siya itulak at sinigawan."

"Ginawa mo 'yon?" Tanong ko sa kanya.

"Oo, Dan. Malinis ang konsensya ko. Saksi ang likod ng senior building. Sinubukan kong ipaliwanag sayo, 'di ba? Alam mo naman 'yon, Dan. Oo alam kong hindi sapat ang isang beses na pag-aattempt. Pero hindi ko na kinayang lapitan ka ulit. Naunahan ako ng hiya. Nagising ako sa sinabi ni Rusty na kailangan ko munang patinuin ang sarili ko bago kita balikan."

Namumula na ang ilong at mata niya.

"It took time, Dan. Ilang taon ang ginugol ko para patinuin ang sarili ko. Kahit gusto kong hanapin ka, pinigilan ko. Sinabi ko na kailangan 'pag nakita mo ko, malayo na sa Karlo na nanakit sa iyo. Gusto kong malaman mo na worthy pa din akong balikan. Kasi Danniella, mahal pa din kita, eh. At mas lalo pa kitang minahal nang makita ulit kita... nang sabihin mong may boyfriend ka. Hindi ko alam kung bakit pero parang gusto ko na lang basagin ang pagmumukha ng boyfriend mo na iyon kahit hindi ko naman kilala kung sino siya. Mahal na mahal kita, Danniella eh. Mahal na mahal kita..."

Nabasag ang boses niya sa huling katagang binitawan niya. Hindi ko na din napigilan at napaiyak na din ako. Pero naisip niya talagang may boyfriend na ako? Sineryoso niya talaga 'yun? Patola...

"Pero Karlo, nasaktan ako. Sampung taon kong inisip kung ano ba ang pagkukulang ko sa'yo noon. Binago mo ang pananaw ko. Pananaw ko sa lalaki at sa sarili ko. Pakiramdam ko lahat ng lalaki ay lolokohin lang ako. Pakiramdam ko hindi ako sapat... hindi ako pwedeng mahalin. Pakiramdam ko, napakawalang kwenta kong babae para hindi makuntento sa akin ang isang lalaki."

Tuluyan na nga akong napahagulgol sa mga binitiwan kong mga salita...

"Sorry, Danniella. Sorry. I love you. Mahal na mahal kita. Gagawin ko ang lahat bumalik ka lang sa akin. Danniella, akin ka na lang ulit. Parang awa mo na..." Napaluhod siya sa harap ko at niyakap ang mga binti ko.

Hindi naman masamang subukan ulit, 'di ba? Pero paano ang asawa niya, ang anak niya... magiging home wrecker ba ako? Hindi ko ata kayang sumira ng isang pamilya.

Itinayo ko siya sa pagkakaluhod niya. Bigla niya akong niyakap... hinawakan sa magkabilang pisngi.

Tatanungin ko na sana siya ng biglang naglapat ang aming mga labi.

Sa simula'y hindi gumagalaw ang akin...

Hanggang sa nagpatianod na lang ako sa sensasyong nararamdaman ko.

Lahat ng katanungan sa isip ko, lahat ng pangamba ko, lahat ng pag-aalinlangan ko, tila naglaho na parang bula... tila isang kumpol ng mga langgam na binuhusan ng mainit na tubig upang mamatay.

Lumapat ang likod ko kama. Unti-unting bumababa ang mga halik niya...

Sa leeg at bumalik sa aking labi papuntang tainga...

"Danniella, mahal na mahal kita..."

Napapaos na bulong niya na lalong nagpatindi ng aking nararamdaman.

Ni hindi ko na naramdaman ang aking pagkakahubad...

Unti-unting dumampi ang kanyang labi sa aking dibdib. Libo libong boltahe ng kuryente ang aking naramdaman.

"Karlooo..." Nailabas ko na din ang ungol kong pinipigilan.

Bumabalik sa aking labi ang mga halik niya. Babalik sa dibdib at hahawakan ang kabila...

Pababa ng pababa hanggang sa wala na akong saplot ni isa sa katawan.

Napa-angat ang aking balakang ng dumampi ang kaniyang mga labi sa pagitan ng aking hita.

Papaling-paling ang aking ulo... hindi alam ang irereact sa ginagawa niya sa akin. Hanggang sa maabot ko ang unang rurok. Ang una. Literal na una.

Tumayo siya sa aking harapan at sa isang iglap, wala ng takip miski ang kanyang kahandaan.

Dahan-dahang pag-ulos...

Mga ingay na puno ng pagmamahal...

"Karlooo... ooohhh..."

"Uhhhh... keep moaning my name, love."

Mga katagang binitiwan namin sa isa't-isa ng paulit-ulit...

Hanggang sa pareho naming maabot ang kasukdulan... naulit pa ng ilang beses.

Ilang beses na pagkawala ng aming pag-mamahal na itinago sa loob ng ilang taon.

Ang pagkaulila ay unti-unting napalitan ng kasiyahan.

Hanggang sa abutin ng pagod sa paulit-ulit na pag-angkin sa isa't-isa...

-
Wooo! Hindi ko kineri haha. Pinagpawisan ako. First time to write ng ganito. Oh my goodness. Nakakaloka pala. Haha. Vote or comment. Thank you!