Romance of a Cold DoReMi [UNDER MAJOR, MAJOR CONSTRUCTION]

Opus Thirty-Seven ♪: Jealousy

♪♥- OPUS THIRTY-SEVEN -♥♪

[Jealousy]

{ A/N: May readers pa ba ako? I'm sorry guys for not updating this story few weeks ago. Sa kasamaang palad kasi ay naputulan kami ng internet kaya gano'n. But don't worry guys, babawi ako this time around. :) I hope you'll enjoy reading this chapter. Hehe~ ^_^ Enjoy reading~}

[Naomi's P.O.V.]

"Nan deo isang dangsin-eul miwo haneun cheog hal su eobs-seoyo. Meolli nae eseo idonghaji masibsio. Nae ma-eum-eul apeuge jungjihago geunyang nawa hamkke iss-eo. Nae yeop-e iss-eo."

Napabalikwas ako ng higaan dahil bukod sa hindi ako dinadalaw ng antok, hindi mawala sa isip ko ang mga sinabi sa'kin ni Julian.

Dahil ang masaklap dun...

Wala akong maintindihan sa sinabi n'ya dahil Korean. -___-

BAKIT BA KASI HINDI NALANG N'YA 'YUN TINAGALOG?! ＼(*｀∧')／

"Ano ba kasi 'yung sinabi n'ya?" tanong ko sa sarili ko. Pinilit ng utak ko na i-process ang sinabi n'ya pero ni isang clue ay wala akong makuha. "Tss... ba't ko ba pinipilit ang sarili kong alalahanin 'yun kung pwede ko namang itanong kay Derrick bukas."

Speaking of Derrick, 'di na kami nagkita after the party. Pagkatapos ng performance namin ni Julian ay 'di na s'ya nagpakita sa aming apat. Ni hindi na nga namin s'ya nakausap hanggang sa pag-uwi namin. Ang sabi ng butler n'ya, busy daw s'ya sa pagharap ng mga business partners ng parents n'ya. But I have a bad feeling about it.

Geez... why should I bother myself to those brats. I better go to sleep. -___-

*****

<< The Next Morning... >>

Tahimik akong naglalakad sa hallway nung mapansin kong mag-isang naglalakad si Derrick. Derrick walking alone? Without his friends? Without the other members of RoHam Princes? This is too unusual. Seriously.

"Derrick?" I called.

Napaangat s'ya ng tingin. His eyes are full of sadness and anxiety then suddenly, his eyes widen and he smiled widely at me. "Nami~!"

Liar. Such a great pretender.

Lumapit agad s'ya sa'kin na parang ang sigla-sigla n'ya. Kanina lang ang tamlay n'ya eh. Seriously, what's wrong with him? He's really weird.

"Good morning, Nami~!" oo Nami na ang tawag n'ya sa'kin. Tapos na kaya ang Operation: Pagpapanggap namin. -_-

I nodded. "Morning." He grinned so I grab the chance to ask. "Hindi kita nakita kagabi pagkatapos ng performance namin ni Julian. Ano bang ginagawa nun?"

"Eh? A-Ano kasi ano... si Mom kasi pinilit akong kausapin ang mga business partners ng company namin kaya ayun, hindi ko na kayo nakausap. Balak ko na sana kayong kausapin kaso hindi ko na kayo naabutang umuwi. Hindi tuloy kita nahatid." sabi n'ya.

"Okay lang 'yun. 'Wag kang mag-alala. Hinatid naman ako nina Julian." sabi ko naman.

"O-Oh... haha. Si Julian pa? 'Di ka pababayaan nun. Lagot s'ya sa'kin 'pag pinabayaan ka n'ya noh? Makakatikim s'ya ng isang sipa ng isang black belter sa taekwondo." sabi n'ya.

He seems so weird today. "Derrick, okay ka lang ba?"

Natigilan s'ya sa tinanong ko. Kilala na ako nito sa pagiging keen observer. Sasagot na sana s'ya nung...

"Hoy Derrick!" napatingin naman kami kay Harvey na naglalakad palapit sa'min. "May atraso ka pa sa'min kaya 'wag mokong takasan!" agad naman n'yang pinulupot ang braso n'ya sa leeg sa tatakas na si Derrick. Oo ganyan sila magkulitan. Brutal.