Onun için

UZAKTAN

Yeni hikayeme başlamaya hazır olmasamda artık başlamak zorunda kalıcaktım bu hikayeye sonuçta kalem ve silgi benim elimde olucaktı istediğimi hikayeme ekleyip istediğimi çıkarıcaktım.
-Öyle arafta durma gel içeri
O kadar imalı bir bakış atmıştı ki o bakışıyla beni bir kez daha yıkmıştı Damlamın bana olan bakışlarıyla toparlanıp ona doğru koştum ve havaya kaldırdım kollarım ağrıyordu onu kaldırırken
-Kilo mu almışız Damla Hanım
-Benim prensesim çok güzel bikere
-Remzi abi ne diyor kızım
Remziye doğru kollarını atınca onu Remziye vermiştim kısa sürede Damla onu çok sevmişti bavullar kapını önünde kalınca elimi bir bavula attım ve kaldırmaya çalıştım ağırdı ama sendeleyerek de olsa onu kaldırabiliyordum bunu gören Çağın Bey elini bavula attı ve kaldırmaya yeltendi ama eline alır almaz bembeyaz gömleğinde kırmızı bir halka oluşmuştu
-Çağın dur yaran kanıyor
O kadar tedirgin olmuştum ki sesimin titrediğini hissettim
-Korkma bu sadece görüneni dedi ve bavulu taşımaya devam etti
Gerçekten artık benden nefret ettiğini anlıyordum ve canım yanıyordu o daha koridorun sonuna gelmeden karşıdaki tuvalete girdim ve kapıyı sertçe kapatıp klozetin kapağına oturup ağlamaya başlamıştım artık delirdiğimi düşünüyordum onu sevip sevmediğimi anlamıyordum istemsizce hıçkırıyordum .Bir süre sonra ağlamaktan yorulmuş vücudum kendini uykuya teslim etmişti .Kapının kırılma sesiyle uyanmıştım Çağın ve Remzi bana telaşlı gözlerle bakarken bense yeni uyanmanın verdiği sersemliği ile ikisine bakıyor ve anlam vermeye çalışıyordum Remzi bana yaklaştı ve                           
Abla çok korkuttun bizi ne yapıyordun burda
-Uyuya kalmışım özür dilerim
Remzi rahatlamış bakışlarla bakarken Çağının gözlerindeki korku ve endişe yerine alaycı bir bakışa bırakmıştı
-Anlasana Remzi yine klasik Asmin hareketleri
O ne demekti şimdi benim neyimi görmüştü ben onunlayken ne yapmıştım ki 
Arkasından hızla çıkarken koltukta oturup ağlayan Damlayı görmüştüm
-Annecim ne oldu sana
Bana sadece sarılmıştı o küçük bedeni her nefes alış verişinde sarsılıyordu korkmuştum neden bu kadar ağlamasına
-Ne oldu Damla
-Babam annen bizi bıraktı dedi
O an ne dediğini anlamamıştım ne demekti diye kendimi kemiriyordum kucağımda bana sıkı sıkı sarılan bedeni kendimden ayırmadan ayağa kalktım gördüğüm ilk boş odaya girip miniğimi yatağa bıraktım halsiz görünüyordu ve hafif hafif uykusu var gibiydi
-Annecim sen uyu tamam mı
-Tamam ama gitme anne
-Seni asla bırakmam ama belki markete gidebilirim olur mu annecim
Sadece başını sallamıştı
Onun uyuduğunu anlayınca yavaşça kapıyı açtım ve çantamı alıp evden dışarı attım kendimi bir parka gidip oturmuştum
Çağın'dan~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
Onun canını yakıyordum biliyordum çünkü kendi canımda yanıyordu. Ona kızınca Damlayı uyutup evden çıkmış ve gitmişti ve hava neredeyse kararmıştı ama o hala gelmemişti arıyordum cevap vermiyordu Remzi apartmanın önündeydi ona bir şey yapmış olmaları bile şimdiden kanımın çekilmesine neden olmuştu Damla uyuyordu dışarı çıktım ve Remziyi içeri yolladım arabaya doğru yöneldim ve ön koltuğun altındaki silahı aldım ve belime taktım yakındaki her kafeye bakmalıydım ...
İki üç kafe gezmiştim fakat o yoktu kafayı yiyecektim biraz nefes almaya ihtiyacım vardı ve bir parka oturdum elimde buz gibi bir su vardı suyu içmek içimi ferahlatmaya yetmemişti ve suyu kafamdan aşağı dökmüştüm içinde çok su olmadığından sadece saçımın tepesi ıslanmıştı biraz sakinleyince ayağı kalkmıştım ki bir ağlama sesi duydum ama bu çocuk ya da bebek sesi değildi bir kadın sesiydi ağacın arkasından geliyordu oraya doğru gitmiştim şu anda hem onun Asmin olmasını istiyordum hemde ağlamasının sebebini bilmediği için o olmamasını diliyordum . Ağaça yaklaştığımda onun olduğunu anlamıştım içim içimi kemiriyordu onun omzundan tutarak kaldırdım ve sanki onun yeri göğsümdeymiş gibi onu oraya bastırdım ve sıkı sıkı tutum kokusunu içime çektim oda bana sarılıyordu onu kucağıma alıp eve doğru koyulmuştum herkes dönüp bize bakıyordu ama ne o nede ben umursamıyorduk
Eve gelene kadar uyumuştu onu Damlanın yanına yatırdım ve ikisinide izlemeye başlamıştım ki telefonum çalıyordu bu Hakandı
-Efendim Hakan
-Abi senin biletin hazır
-Peki ya Asmin ve Damlanın ki
-Onlarınki de hazır Remzi abiyede aldım abi
-O Asmin ile gidicek
-Evet abi öyle aldım bide sahte pasaport ve kimlikte hazırladım onlara birazdan Alp getiricek
-Alp Tekirdağda mı
-Evet abi
-Tamam kapa Hakan
Hakan telefonu kapamıştı ve beni düşüncelerim boğmaya başlamıştı onları bırakıcaktım ama yapmak zorundaydım onlara zarar gelirse yaşayamam ikisinide anlından öptüm ve son bir kokladım bütün eşyalarımı alıp gidicektim sizi seviyorum yazıp astım kapının arkasına beklediğin kişi gelmişti Alp
-Abi al bu emanetin
-Tamam
Çantamı yeden aldım ve zarfı masanın içine bıraktım
-Abi nereye
-Yarın Diyarbakır'a gidiyorum burda kalırsam gidemem
-Abi bırak biz gidelim sen kal ailenin yanında
-Yürü sana gidiyoruz
Bana cevap vermeden yürümeye başlamıştık .
Yürüyordum ama kalbimi orada bırakmıştım
Asmin'in Ağzından ~~~~~~~~~~~~~~~
Sabah uyandığımda meleğim kollarımdaydı dün akşam olanları hatırladığımda istemsizce gülümsedim beni kucaklayıp götürmesi sevmesi ,koruması Damla kıpırdanmaya başlayınca yataktan kalktım kahvaltı hazırlamak için Çağının odası boştu belkide biraz hava almaya ihtiyacı vardı diye düşündüm ve kahvaltıya bir güzel patatesli omlet yapmaya başladım benim meleğim bunu çok seviyordu omleti hazırladıktan sonra  yan odadaki büyük masaya yöneldim bir zarf vardı aynı o günkü gibi başımdan aşağı kaynar sular iniyordu zarf sanki alev alıyordu ve ben ona dokunamıyordum gibiydi zarfı elime aldığımda üzerinde yazanı görmüştüm"meleklerime"
Meleğim'e
    Çok zor benim için seni,sizi bırakmak ama yapmak zorundayım biliyorum diyorsunki ilk seferinde de böyle demiştin diye ama bu farklı Asmin bu çok farklı o zaman geri geleceğimi yazmamıştım şimdi yazıyorum"geri gelicem" ya ben gidicektim ona ya o bana gelcekti sizi tehlikeye atamazdım bu yüzden size bilet ve sahte pasaport ayarlattım Remzi sizinle gelicek merak etme beni ne olur benden nefret etme meleğim artık sizle arama açabilecek tek şey ölüm olur sana kavuşmamı hiç bir şey engelleyemez kimse beni senden ayıramaz 
    Aşk biter derler ya hani yalan meleğim hiç bir zaman seni unutmadım seni bulana kadar her zaman bir yumru vardı boğazımda bebeğimizi öldü sanmam onu öldürtmem ,seni bırakmam bana yaşamak hiç bir zaman bu kadar ölü hissettirmedim ve semi bulduğum günse bedenim yeniden dirildi ve hayat ağacında tutunacak bir dal buldum
                                    Unutma melekler ...
Ağlıyordum hıçkıra hıçkıra ağlıyordum Remzi odasından çıkmış beni kollarımdan tutuyordu bağırıyordum avazım çıktığı kadar elimde göz yaşımdan ıslanan kağıdı sıkı sıkı tutuyordum sanki bunu elimden alsalar her şey bitecekmiş gibi
-Atatürk Havalimanı yenge
Remzi'nin bana söylediği şeyle birlikte ayağa kalktım ve çantamı alıp sokağa attım kendimi  hedefi belli ama haritası olmayan bir kaşif gibi dolanıyordum sokaklarda sanki o günü bana yeniden yaşatıyordu,kalbine saplanan şey aşk mıydı yoksa sadece vicdanım mıydı ?
İstanbul otobüsüne binmiştim ve bekliyordum aşkıma ya da vicdanıma kavuşmayı

   

Uzun bir aradan sonra yeni bir bölüm 😘😘