Podobno, gdy patrzysz komuś w oczy przez pięć minut, możesz zakochać się w tej osobie.
Hinata czuł się nadzwyczaj dziwnie pod wpływem wzroku Kageyamy. Jego oczy łzawiły i powodowały, że mrugał jak szalony; co chyba nadzwyczajnie Tobio bawiło. Mimo wszystko, nie poddawał się i kontynuował – kątem oka obserwował, jak Kageyama w kółko, i w kółko, i w kółko tasował karty, a jego mimika nie zmieniła się ani odrobinę przez tyle minut ciszy.
Miał naprawdę ochotę odwrócić wzrok. Spojrzeć na zegarek, udawać, że jakiś dźwięk go przestraszył, albo słońce wpadające przez okno doprowadziło go do udaru słonecznego, czy czegoś w tym stylu.
Mimo wszystko trwał, pod pewnym względem zahipnotyzowany barwą oczu Tobio. Będąc zupełnie szczerym, to nigdy nie zauważył, że są aż tak ładne. W przeciwieństwie do charakteru, którego Hinata kompletnie nie znosił — były duże, w ładnym kształcie i tak spokojne, że wydawały się kompletnie wycięte z twarzy Kageyamy.
Tobio prawie nie mrugał, a jeżeli to robił – tak szybko, że Shouyou ledwie mógł to dostrzec. To było dziwnie nieprzyjemne, tak jak wszystko, co Kageyama do tej pory robił.
Drzwi się otworzyły, a pomieszczenie od razu zostało ogarnięte radosnym śmiechem Sugawary, który jak zwykle dyskutował na jakiś temat z Daichim. Kiedy tylko zobaczyli dwójkę pierwszaków, gwałtownie zamilkli i zatrzymali się w miejscu.
— Co wy wyprawiacie? — zapytał nieco zdumiony kapitan, a Kageyama lekko zmrużył oczy.
— Kto pierwszy odwróci wzrok, ten przegrywa.
Suga zerknął na swojego przyjaciela i pokręcił powoli głową, kiedy Daichi otworzył usta, żeby coś powiedzieć.
— Ile już tak siedzicie? — zapytał sam, uważnie dobierając słowa.
— Czterdzieści minut.
Hinata przełknął ślinę.
W ciągu czterdziestu minut mógłby zakochać się w Kageyamie osiem razy.
(a/n) niewiele tutaj poprawiłam. dodałam parę przecinków i zdań, oraz oczywiście zmieniłam ogólny szyk tekstu, ale no, w miarę wygląda tak, jak wcześniej.
