•Ο Δικος Μου Γειτονας

°•Απογοητευση•°

Πανω ειναι ο Αντρεας! 😍

Βλεπω λιγο καλυτερα και δεν το πιστευω ειναι ο Αντρεας με εκεινη την Νανσυ.

Χωρις να το καταλαβω τρεχουν δακρυα απο τα ματια μου και φευγω οσο πιο αθορυβα μπορω,να μην του χαλασω και την στιγμη κριμα ειναι.

Σκουπιζω το προσωπο μου και πηγαινω να παρω την τσαντα μου για να φυγω απο εδω μεσα,νιωθω να πνιγομαι,να με πλακωνει το ταβανι.

'Απο τωρα θα φυγεις;' με ρωταει ενας φιλος του και εγω του γνεφω.
'Ειναι βραδυ ασε με να σε παω εγω.' συνεχιζει αλλα δεν προκυται να τον αφησω να με παει σπιτι,ειναι και μεθυσμενος.

'Οχι νταξει μπορω και μονη μου.' απανταω και βγαινω τρεχοντας εξω.

Αφου πηγα σπιτι με ενα ταξι πεταξα την τσαντα μου στον καναπε και αφησα τα δακρυα μου να εμφανιστουν.
Πηγα στην τουαλετα και και πηρα το αγαπημενο μου ξυραφι και αρχιζω να κανω ωραια χαρακωματα στο χερι μου.

Υστερα μπηκα μεσα στην ντουσιερα με τα εσωτουχα μου και το ξυραφι,κατι τετοιες στιγμες το χρειαζομαι για να μου απαλυνει το πονο.

Ξεπλενω λιγο το χερι μου στο νερο και γεμιζει με αιμα το πατωμα της ντουσιερας,τι ομορφο χρωμα που ειναι το αιμα κοκκινο ωραιο κοκκινο.Κανω κι'αλλα χαρακωματα στο χερι μου και μετα στο αλλο και χαλαρωνω στο νερο.

Νιωθω καλυτερα τωρα ο πονος καπως ησυχασε αλλα δεν σταματαω να κλαιω.

Γιατι πρεπει να μου φερονται ετσι,γιατι πρεπει να ειμαι τοσο χαζη και να δινομαι τοσο ευκολα; Γιατι; Γιατι;

Χτυπαει το κινητο μου σηκωνομαι λιγο απο το κρεβατι μου αλλα ποναω,ποναω πολυ.
Χθες εκοψα λιγο βαθεια το αριστερο μου χερι.
Υστερα απο μεγαλες προσπαθιες  απανταω.
'Ναι;'
'Πηνελοπη; αγαπη μου τι κανεις καλα εισαι;'
Οο ωραια η μαμα μου μας θυμηθηκε αλλα δεν την μαλωνω γιατι περναει δυσκολα και εκεινη μετα το χαμο του μπαμπα.

'Καλα ειμαι μαμα κοιμαμαι.Εσυ πως εισαι; πως τα περνας;
Πολλα φιλια στον παππου και στην γιαγια.' της λεω και καλα χαρουμενη για να μην καταλαβει τιποτα.

'Καλα ειμαι,θα τους δοσω.Πως τα περνας μονη τρως καθολου; συγγνωμη που σε αφησα και εφυγα μωρο μου θα γυρισω αυριο μαλλον' λεει και στο τελος ακουγεται στεναχωριμενη.

'Δεν πειραζει καλε μαμα κατσε οσο μπορεις και θες.Ναι τροω μην ανησυχεις.Ελα σε κλεινω τωρα γιαγι πρεπει να κανω κατι.Φιλακια πολλα!!'

'Ενταξει φιλακιαα Σ'αγαπαωω'
Μου λεει και το κλεινω.
Παω μεχρι την τουαλετα και βαζω επιδεσμους γυρω απο τα χερια μου.
Φοραω μια μπλουζα με μακρια μανικια και καθομαι για διαβασμα.
Απο δω και περα ο Αντρεας τελος,πρεπει να το ριξω στο διαβασμα γιατι θα μηνω πισω και δεν το θελω αλλα και επειδη δεν θελω αλλο να πληγωνομαι απο καποιον που δεν δινει δεκαρα για μενα.
 
Η ωρα εχει παει επτα το απογευμα και εχω δεχτει πολλα μυνηματα απο τον Αντρεα.Δεν θελω να του απαντησω,δεν θελω να τον ξαναδω.

Μου εχει στειλει και μυνηματα τυπου. 'Γιατι εφυγες χθες;' 'Σε πειραξε κανεις;','Απαντα γαμωτο!!'
Αμα ηταν η Αναστασια εδω θα ηξερε τι να κανω αλλα εφυγε και εκεινη,εφυγε οπους τους αλλους.

Πρεπει να το παρω αποφαση οτι εμεινα μονη.

Το επομενο πρωϊ ξυπναω νωρις γιατι εχω σχολειο...τι χαρα και αυτη!
Καθως βγαινω εξω απο το ασανσερ τον βλεπω να με περιμενει.Μολις με βλεπει ξαφνιαζετε το ιδιο και γω,γιατι πρεπει να μου το κανει τοσο δυσκολο,και γιατι ηρθε; να μου πει τι;

Κατεβαινω τα σκαλια γεματο θαρρος αλλα μολις ανοιγω την πορτα μου φευγει αφου μου φωναζει.
'ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΓΑΜΩΤΟ; ΜΕ ΤΡΟΜΑΞΕΣ...ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΕΠΑΘΕΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ.' 
Μου φωναζει και χτυπαει τον τοιχο με δυναμη και με αγκαλιαζει σφιχτα χωρις εγω να ανταποκριθω.Δεν ξερω τι να του πω.
Αμα πω οτι τον ειδα με αυτην θα νομιζει πως ζηλευω οποτε...
'Εχω αργησει πρεπει να φυγω.' του λεω τοσο χαμηλα που ουτε εγω δεν ακουσα την φωνη μου.
'Σοβαρα αυτο εχεις να πεις; οτι πρεπει να φυγεις;'
Δεν του απανταω και ερχετε κοντα μου με κοιταει στα ματια.
'Πηνελοπη τι εχεις; Εισαι καλα μωρο μου;'
Θελω να σου πω τοσα πολλα αλλα δεν θα καταλαβεις.Με φερνει σε δυσκολη κατασταση και ακομη δεν ξερω τι να του πω.
Τον κοιταω στα ματια αλλα δεν θελω να κλαψω αυτη την φορα αλλα θελω να τον βαρεσω τοσο πολυ γιατι ειναι τοσο ανεστητος γαμωτο.

'Απλα πρεπει να φυγω.'
Του λεω τελικα και εκεινος θυμωνει,θυμωνει πολυ αλλα συγκρατητε.

'Θες πραγματικα να φυγεις μικρη;' μου λεει και παει να μου πιασει τα χερια αλλα εγω τον αποφευγω.Δεν θελω να με κρατησει με αυτα τα χερια που κρατουσε εκεινην,οχι αηδιαζω.

'Ναι.' του απανταω τελικα αλλα δεν τον κοιταζω στα ματια.

'Οκαυ τοτε φυγε Πηνελοπη'
Μου λεει και με αφηνει και ετσι φευγω απο κοντα του.

Ισως αυτο να ηταν το τελος σε αυτο που ειχαμε εγω και εκεινος.
Κρατησε λιγο αλλα ηταν υπεροχο, ομως κατεληξε απαισια.