Happy Family 3

Deel 17

Pov Delano
Het is alweer maandag. Het gaat echt al stukken beter met mij. Die nekkraag hoef ik niet meer om. Dus ik kan weer fatsoenlijk slapen. Dr Manning komt zo bloedafnemen en een ruggenprik doen. Ilse is er gelukkig nog. Bart is gister de hele nacht gebleven, echt aardig van hem. Ik ben zo blij dat ik bij mensen ben gekomen die om mij geven en die goed voor mij zorgen. Niet veel later komt Dr Manning binnen lopen samen met een vrouw van de zelfde leeftijd. "Hoi" zegt dr manning. Ik groet terug en wacht tot ze verder praat. "Dit is Alex Reid, ze gaat jou samen met mij behandelen. Ze gaat ook jouw portocat plaatsen dadelijk" zegt dr manning. Ik geef haar een hand en stel mezelf voor. "Dus u bent gespecialiseerd in leukemie en u doet operaties" vraag ik. "Ja dat klopt, ik werk ook nog op een andere afdeling" zegt dr reid.

Pov Ilse
Na veel gehuil en vooral pijn, is de ruggenprik eindelijk gebeurt. Ik had delano nog nooit zo gezien. Hij heeft nooit echt ergens pijn maar bij die prik, was hij ontroostbaar. "Zo goed gedaan hoor!" Zegt dr manning nadat ze ook bloed heeft geprikt bij Delano. Ik ga weer naast hem zitten en pak zijn hand vast. Hij glimlacht dankbaar.

Delano slaapt al een tijdje. Hij had erg veel last van zijn rug na die prik. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het al 16:30 is. De kinderen zijn dus ook al weer allemaal thuis van school. Ik had bart gebeld na alle testjes, dat de kinderen beter niet kunnen komen omdat hij heel moe is en pijn heeft. Hij begreep het, en zou het tegen de kinderen zeggen. "Zo hoe voel je je?" Vraag ik als ik zie dat delano wakker is. "Gaat wel" zegt hij. "Klaar voor de operatie zo?" Vraag ik. "Mwah, beetje zenuwachtig" zegt hij. "Komt goed!" Zeg ik. Hij knikt en pakt zijn Ipad.

We zijn alweer een uur verder en Delano is net mee genomen. Hij was heel nerveus en bang voor de operatie, maar dat begrijp ik wel. Ik zit op zijn kamer te wachten tot hij weer terug komt, wat een uur kan duren. Ik voel mijn telefoon trillen in mijn broekzak. Ik pak hem en zie dat ik word gebeld. "Hoi" zeg ik. "Hoi met laura" zegt ze. Ik hoor dat er iets is. "Wat is er schatje?" Vraag ik. "Je moet even naar huis komen" zegt ze. "Ik kom er zo aan goed?" Vraag ik. "Ja, tot zo" zegt ze. Wat zou ze hebben. Ze was duidelijk verdrietig.