Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dudakları, dudaklarımın üzerinde oyalanmaya devam ediyordu. Beynim ve kalbim çoktan bağımsızlığı ilan etmişti.
Bu anı hayal bile edemezken şimdi yaşıyordum. Karnımda oluşan bu ağrıya o kadar uzaktım ki kendime engel olamıyordum. Deli gibi hoşlandığım adam bana neredeyse sevdiğini söylemişti.
Tanrım! Lütfen beynimin bi oyunu olmasın.
Lütfen herşey şuan hissettiğim kadar gerçek olsun.
Lütfen hayallerim bir kez daha yıkılmasın.
Geri çekildiğinde gözlerimi araladım yavaşça. Donuk bakışları yüzümde geziniyordu. Tüm yüz hatlarımı incelerken neler düşündüğümü anladığına emindim ama ben onun düşündüklerini anlayamıyordum. O kadar iyi gizleyebiliyordu ki...
"Yanlış yaptım değil mi?" Ne demek istediğini anlamamıştım. Yanlış olan da neydi?
"Ne?" dedim kaşlarımı çatarak.
"Yapmamam gerekirdi. Senden uzak durmam gerekiyordu." Saçlarını karıştırıp kabinden çıktı. Gözlerimde birikmeye başlayan gözyaşları geri yollayıp bende peşinden çıktım.
"Ne demek istiyorsun?" Kendi etrafında yürüyüp duruyordu. Bir şeyler düşünüyordu.
Hızla yanıma gelip omuzlarıma koydu ellerini.
"Bak ben senin patronunum, ne kadar çekici olsanda kendime hâkim olmam gerekiyordu. Özür dilerim," kalbimin kırık seslerini bile duymuştum. Hissettiğim tüm o lanet duygular uçup gitmişti.
'Özür dilerim' demişti. Aptal bi kelimeyle kalbimi kırmamaya çalışmıştı.
Bir süre yüzüme baktı. Gözlerime bakmaktan kaçınıyordu. Kalbimi kırdığını, canımı yaktığını biliyor muydu? Hissedebiliyor muydu?
"Üzgünüm.." yanımdan uzaklaştı hızla.
Üzgünüm.
Söylediği tek şey bu muydu sahiden? Bu kadar kolay mıydı bir insanın duygularını karmakarışık hale getirip ortadan kaybolmak? Bu kadar acımasız biri miydin cidden?
Gözümden akan bir damla yaşı hızla silip kabine girdim tekrar. Üzerimde ki bu lanet elbiseyi hatta ona ait herşeyi çıkarıp atmak istiyordum. İçimden, kalbimden, bedenimden onu uzaklaştırmak istiyordum.
Boş kabinden yere oturup bir süre kendime gelmeye çalıştım. Neden bu kadar canım yanmıştı? Neden böyle yapmıştı? Gözlerimden ard arda akan yaşları silip ayağa kalktım. Burdan çıkıp evimde rahatça ağlayabilirdim.
Üzerimde ki elbiseyi hızla çıkarıp bi kenara fırlattım. O lanet elbiseyi görmek bile istemiyordum. Kendi kıyafetlerimi giyip kabinden çıktım.
