Sincerely Yours [Harold's and Edward's Styles Fanfiction]

Κεφάλαιο 3: Non riesco a respirare.

Τα μάτια μου ανοίγουν με δυσκολία. Η απουσία του Edward είναι αισθητή σαν ανοιχτή πληγή στην καθημερινότητα μου.

"Καλημέρα." μου χαμογελάει στραβά και μου χαϊδεύει το μάγουλο ασυνήθιστα τρυφερός, υποθέτω ότι οφείλετε στην νηφαλιότητα του.

"Καλημέρα." του χαμογελάω δειλά και σηκώνομαι πηγαίνοντας στο μπάνιο. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έχω ξεραμένα δάκρυα στα μάγουλα μου από χθες βράδυ. Τον εφιάλτη αυτόν τον βλέπω πολύ συχνά. Ο Χάρι δεν με έχει πιέσει παραπάνω από μία φορά να του πω τι ονειρεύτηκα γεγονός που με χαροποιεί διότι δεν μπορώ να ακούσω τον εαυτό μου να διηγείται. Από τότε που τον γνώρισα κλαίω με το παραμικρό, έχω γίνει υπερευαίσθητη όπως λέει και ο Χάρι . Νιώθω την φιγούρα του πίσω μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και μου αφήνει ένα φιλί στον λαιμό μου.

"Τι σκέφτεσαι ; " με κοιτάζει στα μάτια μέσα από τον καθρέφτη. Αυτόν.. Όχι όχι όχι .

"Ότι πρέπει να πηγαίνω έχω δουλειές να κάνω. " του χαμογελάω όσο πιο πειστικά μπορώ και βγαίνω από το μπάνιο. Αρχίζω την αναζήτηση των ρούχων και τον εσωρούχων μου που είναι διάσπαρτα στο πάτωμα. Αφού τα συγκεντρώσω και τα φορέσω βγαίνω από το σπίτι.

Πάω βόλτα στην παραλία που είχαμε πάει πρώτη φορά. Κάθομαι σε εκείνο το παγκάκι και σέρνω τα δάχτυλα μου στο ξύλο. Ένας άνθρωπος μυστικοπαθής με άπειρα τατουάζ. Ποτέ δεν μιλούσε για τον εαυτό του. Τον σκεφτόμουν τόσο πολύ που μου είχε γίνει εμμονή ιδέα. Ήταν ένα απωθημένο.
Ήταν ένας σκληρός και πληγωμένος άνθρωπος. Όπως είμαι και εγώ τώρα.
Έγινα σκληρή. Δεν πίστευα πλέον στον έρωτα. Δεν πίστευα στους ανθρώπους. Όλα ήταν ένα παιχνίδι του εξάλλου. Έπαιξε μαζί μου και με το μυαλό μου.

"Ήσουν μαζί της ; " του φωνάζω και κατευθύνομαι προς την πόρτα.

"Δεν είναι αυτό που πιστεύεις ότι είναι. " ψιθυρίζει και με τραβάει από τον καρπό.

"Άφησε με. " του φωνάζω και τρέχω έξω από το σπίτι. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να στέκεται παγωμένος στην πόρτα και να με κοιτάζει να απομακρύνομαι. Τα δάκρυα κυλάνε αμέτρητα στα μάγουλα μου. Ξαφνικά οι αναμνήσεις μου σταματάνε εκεί.

Από τις σκέψεις μου με βγάζει το κινητό μου. Είναι ο Χάρι. Δεν το σηκώνω και γέρνω την πλάτη μου στο παγκάκι. Μου είχε υποσχεθεί. Δεν είναι εδώ τώρα που τον χρειάζομαι.

Βγάζω από την τσάντα μου ένα φλασκί το στηρίζω στα χείλη μου και πίνω μια γουλιά. Η βότκα πάντα με έκανε να ξεχνάω το όνομα μου μα όχι το δικό του. Κάποιος κάπου κάποτε μου είχε πει πως όποιος ζει στο μέλλον έχει άγχος και όποιος ζει στο παρελθόν έχει κατάθλιψη.

Το πίνω όλο και γλύφω τα χείλη μου. Σηκώνω τα μανίκια μου και σέρνω τα δάχτυλα μου στα σημάδια μου. Το δέρμα μου ήταν σαν χαραγμένο χαρτόνι. Κακιά συνήθεια. Μα έκανε τον πόνο να φαίνεται ωραίος σαν αυτόν. Κοιτάω το ρολόι και ξεκινάω για το σπίτι. Ο Χάρι θα έχει θυμώσει.

Τα χέρια μου τρέμουν κάνοντας τα κλειδιά να πέσουν κάτω. Δεν προλαβαίνω να τα σηκώσω και η πόρτα ανοίγει μπροστά μου. Νιώθω το βλέμμα του να με καίει . Και όχι αυτό το ωραίο κάψιμο που σου προκαλεί η βότκα . Χωρίς να τον κοιτάξω τον σπρώχνω και μπαίνω βιαστικά στο σπίτι τρέχοντας πάνω.

"Έλα εδώ. " τον ακούω να φωνάζει και να ανεβαίνει την σκάλα έχει πιεί όπως και εγώ, δυστυχώς δεν προλαβαίνω να κλειδώσω την πόρτα του υπνοδωματίου και μπαίνει μέσα, θα γίνει βίαιος.

"Τι θέλεις ; " του λέω ειρωνικά . Χωρίς να μιλήσει καθόλου με πιάνει από το σαγόνι και μου ανοίγει το στόμα.

"Πάλι ήπιες ; " μου φωνάζει, "Ενώ εσύ είναι νηφάλιος" γελάω και με χαστουκίζει με δύναμη χωρίς να συλλογιστεί ότι είχαμε και θεατές . Δεν απαντάω απλώς κοιτάω τον πατέρα των παιδιών μου να φεύγει από το δωμάτιο. Αφού έχω βάλει τα παιδιά να κοιμηθούν καθησυχάζοντας τα, αποφάσισε να γυρίσει σπίτι την ίδια ώρα που γυρνάει πάντα, ξημερώματα. Τον αγνοώ και κατεβαίνω στην κουζίνα καθώς νιώθω την παρουσία του να με ακολουθεί παντού.

"Μωρό μου συγγνώμη...σ'αγαπάω. Είχα πιεί. " λέει δειλά και κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου.

"Οκ. " του απαντάω τοποθετώντας το χέρι μου στο στήθος του απομακρύνοντας τον.

Με κοιτάζει με ένα βλέμμα απογοήτευσης και λύπης.

"Καλή η πουτάνα που γάμησες απόψε;" τον κοιτάζω και το βλέμμα του σκληραίνει δείχνει νευριασμένος αλλά παραμένει αμίλητος.

"Ντροπή σου. " του φωνάζω και τον χαστουκίζω με όλη μου την δύναμη κάνοντας τον να χάσει την ισορροπία του.

"Φύγε από το σπίτι μου τώρα. " του λέω ήρεμα.

Χωρίς να πει τίποτα βγαίνει από το σπίτι χτυπώντας την πόρτα δυνατά πίσω του.