Sincerely Yours [Harold's and Edward's Styles Fanfiction]

Κεφάλαιο 2: Wonderland

"Ναι; " τον κοιτάζω ενώ σέρνει τα δάχτυλα του στο εσωτερικό του χερίου μου.

"Θέλεις να πάμε βόλτα στην παραλία; "  γνέφω καταφατικά χαμογελόντας. Με πιάνει από το χέρι και μας καθοδηγεί έξω. Αυτό το άγγιγμα του, τόσο απαλό, με κάνει να νιώθω εύθραυστη. Η σιωπή που μας συνοδεύει ενώ περπατάμε αρχίζει και με αγχώνει. Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στην παραλία.
Με τραβάει προς ένα παγκάκι και καθόμαστε, ο παγωμένος αέρας χτυπάει τα πρόσωπα μας. Έχει συννεφιά πιθανότατα θα βρέξει. Στρέφει το βλέμμα του πάνω μου παρατηρώντας πως είμαι χαμένη στις σκέψεις μου. Μία συνήθεια που άρχισε εκείνη την ημέρα. Το κενό που έχω στο στήθος μου είναι αφόρητο και κανένας δεν μπορεί να το γεμίσει πια. Τον βλέπω να παίζει με το σκουλαρίκι στο κάτω χείλος του. Δείχνει και αυτός να σκέφτεται. Είμαστε δύο άτομα σε ένα παγκάκι, σε μια έρημη παραλία και κανείς μας δεν μιλάει. Σκέφτομαι και μου ξεφεύγει ένα γελάκι που τον κάνει να με κοιτάξει.

"από που είσαι Δάφνη ; " μου χαμογελάει τρίβοντας το σβέρκο του, μία πρόταση που προσπαθούσε ώρα να πει αλλά δεν έλεγε.

"Είμαι από δω. " τον κοιτάζω χαμογελώντας.

"Το Λονδίνο είναι όμορφο "μου λέει και γέρνει την πλάτη του πίσω στο παγκάκι.

 Κάνω το ίδιο ενώ ξανά στρέφει το βλέμμα του πάνω μου.

"Μένεις με τους γονείς σου;" με ρωτάει ενώ τα μάτια του λάμπουν από περιέργεια.

"Λοιπόν, μένω προσωρινά με τον ετεροθαλή αδερφό μου και ψάχνω σπίτι. Έχω φύγει από τους γονείς μου και δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου" τον κοιτάζω αλλά πλέον το χαμόγελο μου σιγά σιγά σβήνει.

"Θα ήθελες να πάμε σε ένα πάρτυ ; " μου λέει χαμογελώντας πονηρά και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, η συζήτηση μας δεν έχει ρυθμό, μπορώ να καταλάβω πόσο μπερδεμένος είναι μόνο από τον τρόπο που μου μιλάει. Δεν ξέρω τίποτα για αυτόν. Είναι ένας άγνωστος που δεν μου μιλάει για τον εαυτό του.

"Μπορούμε να πάμε πρώτα στο σπίτι μου να αλλάξω;  Ο αδερφός μου θα λείπει λογικά. " ρωτάω ναζιάρικα προχωρώντας και γνέφει. Είναι τόσο σοβαρός που με τρομάζει.

Μετά από ώρα φτάνουμε στο σπίτι μου. Η διαδρομή ήταν ήσυχη. Μπαίνουμε μέσα. Και καθόμαστε στον καναπέ.

" Έχουμε χρόνο για το πάρτυ μην βιάζεσαι." Μου χαμογελάει παίζοντας με τα δάχτυλα του.

"Σειρά σου να μου μιλήσεις για εσένα. " του χαμογελάω.

"Δεν υπάρχουν πολλά να μάθεις για εμένα, μένω μόνος και έχω το tattoo shop." Λέει ενώ μπορείς να διακρίνεις ένα μυστήριο πίσω από κάθε λέξη. Ο Edward πάντα μιλούσε με γρίφους και όλες του οι λέξεις τις περισσότερες φορές ήταν διφορούμενες.