Sincerely Yours [Harold's and Edward's Styles Fanfiction]

Κεφάλαιο 8: One last time

Μόλις με βλέπουν δεν χάνουν χρόνο και με αγκαλιάζουν, εκτός από αυτόν. Ο Μπλείκ στέκεται απόμακρος και με το ζόρι μου χαρίζει ένα χαμόγελο και γυρνάω το βλέμμα μου αλλού. Πάντα τόσο επιβλητικός με τα μαύρα μαλλιά του, το σχεδόν λευκό δέρμα του και τα καταγάλανα απίστευτα ψυχρά μάτια του. Ένα αγόρι που τραβάει την προσοχή με τα τατουάζ του και την τόσο ιδιαίτερη ομορφιά του. Από τότε που τον θυμάμαι ήταν απόμακρος, πάντα ένιωθα ότι με αντιπαθούσε, πάντα υπήρχε αυτή η κόντρα μεταξύ μας. 

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ο αδερφός μου ο οποίος με κοιτάει ενοχλημένος. "Πάμε τώρα μέσα;" μου λέει απότομα και πριν απαντήσω με τραβάει από το μπράτσο μέσα στον κόσμο, ο Μπλέικ τον κοιτάει με νευριασμένο βλέμμα αλλά δεν δίνω σημασία. Μπορεί να έγινε κάτι μεταξύ τους και να έχουν απομακρυνθεί. 

Μόλις μπαίνουμε στο εσωτερικό αφήνει το χέρι μου και νιώθω μία τεράστια ανακούφυση. Χωρίς να χάσω πολύ χρόνο αρπάζω ένα ποτό από το τραπέζι και το πίνω με την μία. Πρέπει να περάσω καλά απόψε χωρίς τον Έντουαρντ, πρέπει.  Καθόμαστε όλοι σε έναν καναπέ ο αδερφός μου απέναντι μου και δίπλα μου ο Μπλείκ και οι υπόλοιποι, τους ακούω να μιλάνε αλλά δεν τους δίνω καμία σημασία, παρατηρώ τον χώρο του πάρτυ και τους ανθρώπους. Την παρατήρηση μου αυτή διακόπτει ο Μπλείκ καθώς γεμίζει το ποτήρι μου.

"Σαν τον παλιό καλό καιρό, έτσι δεν είναι Δάφνη;" χαμογελάει πονηρά και με κοιτάει στα μάτια.

"Κάπως έτσι, αποφάσισα να βγω από το σπίτι." λέω κοφτά και προσπαθώ να αποφύγω το έντονο βλέμμα του καθώς με φέρνει σε αμηχανία.

"Έκανες το παιδί και μας ξέχασες, δεν κάνουν έτσι οι φίλοι" λέει ειρωνικά και στηρίζει ένα τσιγάρο στα χείλη του, είναι κάπως ελκυστικός, αλλά τόσο αντιπαθητικός.

"Δεν είμασταν ποτέ φίλοι Μπλείκ" του επιστρέφω τον σαρκασμό χαμογελόντας του και πίνω μία καλή γουλιά από το ποτό μου.

"Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνουμε, δεν νομίζεις;" λέει χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του και κοιτώντας με έντονα στα μάτια, σαν να περιμένει όντως σοβαρά την απάντηση μου.

"Σταμάτα να ειρωνεύεσαι επιτέλους." λέω εκνευρισμένη και κοιτάω αλλού καθώς πίνω όλο το ποτό μου.

"Όταν σου μιλάω θα με κοιτάς" λέει φανερά ενοχλημένος και με τα δάχτυλα του στρέφει το κεφάλι μου προς το μέρος του να τον κοιτάξω.

"Τι λες;" του λέω νευριασμένη καθώς αντικρίζω το πρόσωπο του. Τελικά δεν είναι τόσο αντιπαθητικός, τα χείλη του, τα μάτια του. Κοιτάζω τα χείλια του.

Χαμογελάει πονηρά και σέρνει τα δάχτυλα του στα χείλια μου, αρχίζω και ανατριχιάζω, δεν καταλαβαίνω τι κάνει. "Δάφνη" ψιθυρίζει και πλησιάζει το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου, "τι σκέφτεται αυτό το μυαλό συνέχεια;" λέει στον ίδιο τόνο και κοιτάζει τα μάτια μου. Η ερώτηση με χτύπησε αρκετά και ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει. Τον έντουαρντ σκέφτομαι, συνέχεια κάθε μέρα, κάθε ώρα, τον τρόπο που με άγγιζε, τον τρόπο που με φιλούσε. "Πες μου" διακόπτει τις σκέψεις μου και πλησιάζει ακόμα περισσότερο το πρόσωπο του στο δικό μου, νιώθω την αναπνοή του στα χείλια μου. Δάφνη κάντο σκέφτομαι. Φίλα τον. Προχώρησε την ζωή σου. Ξεκόλλα επιτέλους. Πρίν προλάβω να απαντήσω νιώθω τα χείλη του πάνω στα δικά μου να επιδιώκει ένα παθιασμένο φιλί. Ανταποκρίνομαι στο φιλί του και νιώθω την γλώσσα του ζεστή να αναζητάει την δική μου. Το χέρι του κατεβαίνει από το πρόσωπο μου στον λαιμό μου και τον σφίγγει στο γεμάτο φλέβες χέρι του. Νιώθω το σώμα μου να παραλύει στο άγγιγμα του. Οι παλμοί μου ανεβαίνουν καθώς συνεχίζει να με φιλάει και σκαρφαλώνω στα γόνατα του χωρίς να διακόψω το φιλί μας. Αρχίζω να χάνω τον έλεγχο και τρίβω το σώμα μου ενάντια στο δικό του καθώς μου σφίγγει τον λαιμό και με το άλλο του χέρι μου πιάνει τον κώλο, τον οποίο σφίγγει στο χέρι του. "Θα σε έπαιρνα εδώ μπροστά σε όλους" ψιθυρίζει στο αυτί μου και σέρνει τα χείλη του στον λαιμό μου. "Κάντο" κλαψουρίζω καθώς αρχίζει και φιλάει τον λαιμό μου. Δεν σκέφτομαι καθαρά φταίει το αλκόολ.  "Έντουαρντ" Αναστενάζω και μπλέκω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του...

"Έντουαρντ; είσαι σοβαρή; πάλι αυτόν τον ηλίθιο σκέφτεσαι;" γελάει άλλα το βλέμμα του σκοτεινιάζει, φαίνεται θυμωμένος.

"Συγγνώμη..αλήθεια συγγνώμη το αλκόολ φταίει δεν τον σκέφτομαι εδώ και καιρό" χάνω τα λόγια προσπαθώντας να απολογηθώ λέγοντας ψέματα. Για την ακρίβεια το όνομα Edward είναι χαραγμένο στον εγκέφαλο μου πλέον. 

"Μπορώ να σε κάνω να ξεχάσεις αυτό το όνομα για πάντα" λέει χαμογελόντας μου πονηρά και μου γλύφωντας τα χείλια του.

Γνέφω και ενώνω ξανά τα χείλη μας, το σώμα μου, η ψυχή μου παρακαλάνε για να ξεχάσουν. "Σε ικετεύω κάντο." ψιθυρίζω στα χείλη του και συνεχίζω να τον φιλάω παθιασμένα. Η απελπισία μου για να ξεχάσω, να ερωτευτώ είναι τεράστια.