Sincerely Yours [Harold's and Edward's Styles Fanfiction]

Κεφάλαιο 5: Hallucinations

"Δάφνη τι σου συμβαίνει  τελευταία ; " φωνάζει ταρακουνώντας με ενώ όλο το νοσοκομείο γυρνάει να μας κοιτάξει. Χάνομαι στις σκέψεις μου, όπως χανόμουν τότε στα πράσινα αυτά μάτια. Ήταν τόσο πανέμορφα και τόσο σκοτεινά ταυτόχρονα. Είχα βρει την απόλυτη ομορφιά στο σκοτάδι αυτού του ανθρώπου. Και πραγματικά δεν θα το άλλαζα με το πιο όμορφο φως.  Το χειρότερο από όλα ήταν ότι είχα αρχίσει να ξεχνάω αυτήν την φωνή που κάποτε ερωτευόμουν τόσο πολύ. 

"Μαμά, μαμά!" το κλάμα της Λούξ με κάνει να την σηκώσω στην αγκαλιά μου. 

"Μανούλα είσαι καλά; ο θείος Έβαν σε φωνάζει τόση ώρα.." ψιθυρίζει και μου φιλάει το μάγουλο. 

"Μία χαρά είμαι μωρό μου, συγγνώμη." ψιθυρίζω και τρίβω τις μύτες μας. 

"Λούξ, θέλεις να πάμε να δεις τον μπαμπά;" μας διακόπτει ο Έβαν καθώς παίρνει την μικρή στην αγκαλιά του χωρίς να προλάβει να του απαντήσει και μπαίνουν στο ασανσέρ. 

Μετά από λίγο με βρίσκω να κάνω βόλτες στους παλιούς διαδρόμους του νοσοκομείου. Σταματάω έξω από ένα γνώριμο δωμάτιο. "Δωμάτιο 29" ψιθυρίζω και προχωράω προς τα μέσα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και σέρνω τα δάχτυλα μου στο κάγκελο. Τα βλέφαρα μου είναι βαριά έχω να κοιμηθώ φυσιολογικά μήνες αλλά δεν θέλω να κοιμηθώ. Αρχίζω να νιώθω αυτήν την ανατριχίλα όπως τότε όταν με κοιτούσε από μακριά. Ανοίγω ελαφρώς τα μάτια μου και τον βλέπω να με κοιτάζει από την γωνία του δωματίου. Ανοιγοκλείνω πολλές φορές τα μάτια μου, μα είναι ακόμα εκεί. 

"Μωρό μου;" ψιθυρίζει και τον βλέπω να έρχεται κοντά μου και να σέρνει τα δάχτυλα του στο χέρι μου.

Εκείνη την στιγμή, ο αέρας λιγοστεύει και πραγματικά νιώθω ότι κάποιος μου στερεί το οξυγόνο. Η φωνή του τόσο βαριά και βραχνή. Όπως τότε. Προσπαθώ να κουνηθώ και να μιλήσω αλλά δεν μπορώ κάθε μυς του σώματος μου έχει νεκρώσει.

Τον βλέπω να σκουπίζει τα δάκρυα του. "Σε παρακαλώ μωρό μου, ξύπνα, θα παντρευτούμε, σε παρακαλώ ξύπνα." μπλέκει τα δάχτυλα μας και προσπαθώ να καταφέρω να σηκωθώ από το κρεβάτι μάταια. Τον βλέπω να κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου και να μου χαιδεύει το χέρι. "Σε παρακαλώ μωρό μου εγώ είμαι.."

Η σειρήνα του νοσοκομείου χτυπάει δυνατά κάνοντας με να ανοίξω απότομα τα μάτια μου. Αμέσως τον αναζητώ στον χώρο του δωματίου μα δεν είναι πια εδώ, είμαι πάλι μόνη. 

Προσπαθώ να προσανατολιστώ στον χώρο μα τα φώτα είναι σβηστά και το μόνο φως υπάρχει είναι των σειρήνων του νοσοκομείου που αναβοσβήνουν. Προσπαθώ να βρω την έξοδο για τους καινούριους διαδρόμους μα με αυτόν τον φωτισμό είναι σαν ένας λαβύρινθος. Περιπλανιέμαι για λίγα λεπτά αλλά μοιάζουν με αιωνιότητα. Ξαφνικά ακούω βήματα πίσω μου και αμέσως ένας με συνοδεύει μέχρι την έξοδο.