Sincerely Yours [Harold's and Edward's Styles Fanfiction]

Κεφάλαιο 1: The Tattoo Artist

Μετά από καιρό σκέψεων αποφάσισα να πάω να κάνω ένα τατουάζ. Ήθελα να κάνω τρελές στην ζωή μου, να νιώσω κάτι, να δείξω ότι είμαι διαφορετική,  να πάω κόντρα στους γονείς μου. Πλέον δεν έχω σχέσεις μαζί τους και ο αδερφός μου είναι εξαφανισμένος μέσα στα δικά του προβλήματα . Συμπερασματικά; Είχα μείνει μόνο με τον εαυτό μου. Όλοι είχαν κάποιον ακόμα και αυτός. Εγώ πάλι κανέναν..

Φτάνω έξω από την πόρτα του μαγαζιού και παίρνω μία βαθιά αναπνοή.  Δεν φοβάμαι τον πόνο έλεγα στον εαυτό μου . Μόνο που τότε δεν ήξερα τι σημαίνει πραγματικός πόνος. Κοιτάζω μέσα από την τζαμαρία εξετάζοντας τον χώρο αλλά δεν δειλιάζω να μπω. Με πλησιάζει ένα όμορφο πλάσμα, τα άκρα του καλυμμένα με τατουάζ. Δεν του κατέστρεφαν την ομορφιά. Αντιθέτως ήταν σαν έργο τέχνης. Ένας καμβάς με ασπρόμαυρη τέχνη ζωγραφισμένη πάνω.

"Edward Styles. " μου χαμογέλασε και μου έδωσε το χέρι του.

"Daphne Ross. " του χαμογελάω δειλά και του σφίγγω το χέρι.

"Λοιπόν Δάφνη τι έχεις στο μυαλό σου να κάνεις ; " με κοιτάζει και στηρίζει το σώμα του στο γραφείο.

"Θέλω να γράψω κάτι. " του χαμογελάω και τον κοιτάζω, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα τι τατουάζ να κάνω. 

"Κάθισε θα διαλέξουμε μαζί. " του ξεφεύγει ένα γελάκι και κάθεται στο γραφείο ανοίγοντας ένα συρτάρι και βγάζοντας ένα μπλόκ με διάφορα σχέδια. Το παίρνω στα χέρια μου και το ξεφυλλίζω είναι όλα τόσο όμορφα και καλοσχεδιασμένα.

"Πόσο είσαι; " με κοιτάζει και με κάνει να τον κοιτάξω πιέζοντας το πηγούνι μου προς το μέρος του. Εκείνη την στιγμή πάγωσα και μια ανατριχίλα με κυρίευσε με ένα μόνο άγγιγμα. Κανένα αγόρι δεν με έχει αγγίξει με αυτόν τον τρόπο ποτέ. Απίστευτο συναίσθημα και πρωτόγνωρο.

"Είμαι 18, έχω γενέθλια σε λίγες μέρες .'' του χαμογελάω κοκκινίζοντας και μου χαμογελάει και αυτός.

"Εγώ είμαι 20 και εγώ γενέθλια 17 Ιουλίου. " μου χαμογελάει και συνεχίζει " Αποφάσισες τελικά τι τατουάζ θα σου κάνουμε ; " με κοιτάζει παίζοντας με το σκουλαρίκι στο κάτω χείλος του. Αυτήν την κίνηση την κάνει από τότε που τον γνώρισα και μπορώ να τον κοιτάζω για ώρες.

"Θέλω να γράψω δύο αριθμούς 17.07" του χαμογελάω και με κοιτάζει λίγο περίεργα ξαφνιασμένος. Δεν έχω ιδέα γιατί επέλεξα την ημερομηνία γενεθλίων του και σίγουρα θα το μετανιώσω γιατί δεν πρόκειται να τον ξαναδώ. Η χειρότερη απόφαση που έχω πάρει ποτέ.

"Πάμε μέσα. " μου χαμογελάει ξανά και μπαίνουμε στο μέσα δωμάτιο.

"Αυτός εδώ, θα σου κάνει το τατουάζ. "
Γελάει και μου συστήνει ένα αγόρι με εξίσου τόσα πολλά τατουάζ αλλά με την διαφορά ότι το χαμόγελο του είναι φωτεινό και ζεστό που σου προκαλεί οικειότητα.

"Zedd. " μου χαμογελάει και μου συστήνεται με μια ζεστή αγκαλιά που μπορώ να πω ότι με ανακουφίζει.

"Daphne. " τον αγκαλιάζω  και μετά από λίγο απομακρυνόμαστε.

"Λοιπόν Daphne τι θα κάνουμε ; " μου λέει ενώ κοιτάζει τον Edward που σχεδιάζει το τατουάζ μου.

"17.07. " του χαμογελάω, παρατηρώντας το περίεργο βλέμμα του, ένα βλέμμα που δημιούργησα με την χαζή επιλογή μου. Το χέρι του Edward με ωθεί να κάτσω στην πολυθρόνα.

"Λοιπόν... σ'αρέσει ; " Με κοιτάζει δείχνοντας μου το χαρτί και γνέφω. Είναι υπέροχο. Σχεδιάζει τόσο καλά. Πριν λίγο παρατηρούσα το χέρι του που το σχεδίαζε, έχει πολύ όμορφα άκρα.

Χωρίς να χάσει χρόνο δίνει στον Zedd το χαρτί και αρχίζει να μου χτυπάει το τατουάζ ενώ κλείνω σφιχτά τα μάτια μου. Κάνοντας τον Edward να έρθει δίπλα μου.

"Πονάς πολύ ; " με κοιτάζει ανήσυχα και μπλέκει τα δάχτυλα μας παρηγορώντας λίγο τον πόνο μου.

"Θα περάσει. " του χαμογελάω προσπαθώντας να κρύψω τον πόνο και μου φιλάει το μέτωπο.

Μετά από λίγη ώρα και χωρίς να μου αφήσει καθόλου το χέρι ο Edward, ο Zedd ολοκληρώνει με επιτυχία το τατουάζ μου και το κοιτάζω.

"Είναι υπέροχο. " λέω ενθουσιασμένη φιλώντας τον Zedd στο μάγουλο και κάνοντας τον να κοκκινίσει. Ο Edward δεν μιλάει και σηκώνετε σίγουρα θα με έχει περάσει για ψυχοπαθή,

"Ποσό κάνει;" τους κοιτάζω αμήχανα τρίβοντας το σβέρκο μου.

" Τίποτα. " λένε ταυτόχρονα και μου χαμογελάνε.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και πλησιάζω τον Edward με αργό βηματισμό. Κολλάω το σώμα μου στο δικό του και βάζω τα χρήματα μου στην τσέπη του παντελονιού του ενώ έχει παγώσει μπροστά μου. 

"Τα λέμε παιδιά" χαρίζω ένα φιλικό χαμόγελο στον Ζedd και προχωράω βιαστικά προς την έξοδο του μαγαζιού, δεν έχω ντραπεί περισσότερο στην ζωή μου, πρέπει να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνετε.

"Daphne. " ακούω την φωνή του Edward να λέει πίσω μου και γυρνάω καθώς με τραβάει από τον καρπό.