Sincerely Yours [Harold's and Edward's Styles Fanfiction]

Κεφάλαιο 7: Hungry Soul

Η σημερινή μέρα μυρίζει διαφορετικά από την χθεσινή, έχει μία γεύση καυτή που μπορεί να σου ξεράνει τον λαιμό. Ξεκίνησα την ετοιμασία μου για το βράδυ δεν έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στο ντύσιμο ή στο μακιγιάζ μου. Δεν έχω την ανάγκη πλέον να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Δεν γνωρίζω καν τον λόγο που θα πάω, δεν καταλαβαίνω επίσης την προσπάθεια του να με πείσει να πάω στο πάρτυ, δεν έχουμε πάει κάπου μαζί  από τότε που συνέβησαν εκείνα τα πράγματα με τους γονείς μας . Ο τόνος της φωνής του σε συνδυασμό με τις λέξεις που χρησιμοποίησε έκρυβαν κάτι σκοτεινό κάτι ετοιμάζει, οι σκέψεις μου για αυτό που μπορεί να συμβεί κάνουν τα λόγια του στα αυτιά μου ακόμα πιο σκοτεινά.

Ο ήχος του αυτοκινήτου του αδερφού μου ακούγετε εξαιρετικά δυνατά στον δρόμο, του αρέσει να κάνει αισθητή την παρουσία του χωρίς να τον νοιάζει το μέρος και η ώρα. Τον κοιτάω από το παράθυρο του δωματίου μου να με περιμένει στο αυτοκίνητο, φοράει δερμάτινο μαύρο τζάκετ και χτυπάει τα δάχτυλα του νευρικά στο τιμόνι δεν με μπορώ να καταλάβω αν είναι νευριασμένος ή νευρικός. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου, να φανώ χαλαρή και όχι τόσο τσιτωμένη. Άνθρωποι σαν τον αδερφό μου τρέφονται με τον φόβο τον άλλον και φαίνεται αρκετά πεινασμένος. Τον ειρμό τον σκέψεων μου διακόπτει η κόρνα του αυτοκινήτου του. Μας ήρθε ορεξάτος απόψε.

Κατεβαίνω αργά τα σκαλιά και απολαμβάνω τα τελευταία δευτερόλεπτα στο σπίτι μου πριν ξεκινήσω το άγνωστο μου ταξίδι απόψε. Ο αδερφός μου είναι μπλεγμένος σε πολλά, είναι επικίνδυνος δεν λογαριάζει φιλίες, δεσμούς αίματος. Σκοτώνει για να σώσει τον εαυτό του. Δεν θα ήθελα να ξανά βρεθώ απέναντι του για αυτό δέχομαι αυτά που μου λέει. Είναι από τις δυσκολότερες θέσεις, ίσως και η δυσκολότερη.

Ανοίγω την εξώπορτα, παγωμένος αέρας χτυπάει το πρόσωπο μου και τα σύννεφα δίνουν στον ουρανό ένα γκρίζο-μαύρο χρώμα, σαν την ζωή μου. Παρόλο που φυσάει η ατμόσφαιρα είναι κάτι παραπάνω από αποπνικτική για εμένα. Στρέφει το βλέμμα του πάνω μου. Φοράει αυτό το σατανικό χαμόγελο στα χείλη του το οποίο με προετοιμάζει. Όπως τα σύννεφα προετοιμάζουν τον ουρανό για μπόρα , έτσι και αυτό το χαμόγελο με προετοιμάζει για την προσωπική μου καταιγίδα.

Μπαίνω στο αμάξι και αποφεύγω να κρατήσω οπτική επαφή μαζί του ή να επικοινωνήσω μαζί του. Βυθίζομαι στην θέση μου και κοιτάω έξω από το παράθυρο, σιγά σιγά τα μάτια μου κλείνουν. 

Όταν ανοίγω τα μάτια μου βρίσκομαι σε κρεβάτι νοσοκομείου, το χέρι του Έντουαρντ χαιδεύει τα το δικό μου και το βλέμμα του φωτίζει όταν καταλαβαίνει πως τον κοιτάω. Τον κοιτάω μπερδεμένα, έχει τεράστιους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του, τα οποία είναι κόκκινα. Τα μάγουλα του φαίνονται υγρά και το βλέμμα του κουρασμένο, τα χείλη του ματωμένα και δαγκωμένα. Σχηματίζει ένα μικρό χαμόγελο ανακούφισης διότι η κούραση του τον εμποδίζει να μου δώσει ένα μεγαλύτερο χαμόγελο. Παρόλα αυτά δεν έχει χάσει την γοητεία του. Με κοιτάει φοβισμένα καθώς δεν έχω πάρει το βλέμμα μου από πάνω του. Δεν καταλαβαίνω τι είναι όλα αυτά. Σηκώνετε και φωνάζει του γιατρούς. Μου λένε κάτι που με δυσκολία καταλαβαίνω και με ταρακουνάνε.

 "Δάφνη; Δάφνη είσαι καλά;" εισβάλει ο αδερφός μου για άλλη μία φορά στις σκέψεις μου ταρακουνώντας με. Τον κοιτάω μπερδεμένα. "Ναι μία χαρά γιατί;" εξακολουθώ να αποφεύγω την οπτική επαφή μαζί του κάνοντας τον να Κουνήσει το κεφάλι του. "Φτάσαμε." μουρμουρίζει και βγαίνει από το αυτοκίνητο.

Ξεφυσάω και κοιτάω έξω από το παράθυρο, υπάρχει πολλοίς κόσμος και η δυνατή μουσική αγκαλιάζει τον χώρο. Κορίτσια μεθυσμένα διάσπαρτα στην αυλή, παρέες που παίζουν διάφορα παιχνίδια με αλκόολ, παρέες φτιαγμένες που έχουν χάσει επαφή με το περιβάλλον, ζευγάρια που τρώνε ο ένας τον άλλον, αυτό κάποτε λοιπόν ήταν το φυσικό μου περιβάλλον μα όχι πια. Εγώ άλλαξα, δεν ανήκω εδώ. Ο αδερφός μου, ανοίγει την πόρτα μου και με τραβάει από το χέρι έξω. 

 "Εδώ θα κάτσεις;" γελάει και σφίγγει το χέρι μου. "Όχι." προσπαθώ να ακουστώ χαλαρή αλλά χάνω τα λόγια μου. Ξεφυσάει "Κοίταξε με." μουρμουρίζει. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου και κοιτάω αλλού. Χωρίς να χάσει τον χρόνο του με κάνει να τον κοιτάξω. "Είσαι φτιαγμένη;" με κοιτάει στα μάτια. "Όχι." ανασηκώνω τους ώμους μου και με κοιτάει με ανακριτικό ύφος. Την όμορφη συζήτηση μας διακόπτει η παρέα του αδερφού μου που φαίνεται να πλησιάζει προς το μέρος μας. 

Ωραίο βράδυ θα είναι το αποψινό.