Hell University (PUBLISHED)

Chapter 49

Chapter 49: Raze

Zein's Point of View

Ang hirap na kailangan mong magpanggap sa iba na ok ka lang kahit na alam mo sa sarili mong hindi. Mapapaniwala ko ang iba pero hindi ko kailanman madadaya ang sarili ko.

Pakiramdam ko ay may nawawalang parte ko na kailanman ay hindi na mapupuna. Shit! Ayoko ng ganito.

"Gabi na ah..."

Hindi ako nag-abalang lingunin si Matt bagkus ay muli lang ako nagtungga ng alak sa baso at diretsong nilagok ito. Napapikit ako sa pait nang lumagak ito sa aking lalamunan.

Aktong magsasalin na naman ako ng alak sa baso nang naunahan na ako ni Matt. Pinanuod ko syang lagyan ng laman ang baso at inabot ito sa akin. Ngumiti lang ako bago ito kinuha at nilagok.

Napasandal ako sa upuan nang maramdaman ko ang pag-ikot ng paligid. Kailan pa ba ako huling nakainom? UGH! Ang init sa pakiramdam.

Hindi ko magawang lingunin muli si Matt dahil ramdam ko ang titig nya sa akin.

"Ok lang ako." Parang tangang wika ko kahit na hindi naman sya nagtatanong.

Narinig ko ang mahinang pagtawa nya kaya kinunutan ko sya ng noo. "Anong nakakatawa?" Tanong ko.

Umiling ito sa akin kaya napanguso na lang ako. Mas lasing pa yata sya sa akin e.

"You are not ok. You don't need to make a smile if you can't."

Pinanuod ko syang muling magsalin ng alak sa baso pero sya naman ang lumagok nito ngayon. Hindi man ito napapikit sa hapdi bagkus ay nakatingin pa sya sa akin habang sinisimot ang laman ng baso.

Habang nakatingin ako sa mata nya ay parang nakikita ko na hindi lang ako ang nasasaktan. Shit! Nasasaktan din sya... Hindi man nya aminin ay nararamdaman ko ito sa mga sandali ngayon.

"Ang swerte nya sa'yo... sobra."

Parang naubusan ako ng hangin at salitang maibabato. Hindi ako makakalap ng tamang sagot na isasagot roon bagkus ay natulala na lang ako.

"Nagseselos ako."

"M-Matt."

"Shh... Ok lang ako."

Nanginig ang labi ko nang makita ko sa kanya ang pagpapanggap na ginawa ko kanina. Hindi ko alam kung paano nalagpasan ni Matt ang sakit na idinulot ko. Hindi ko kayang masuklian ang pagmamahal na ibinibigay nya.

Muli itong nagsalin ng alak sa baso at inabot sa akin. Mapait akong ngumiti bago ito kinuha at ininom. Napangiwi ako nang umikot na naman ang paningin ko. Sandali akong napapikit para pakalmahin ang sarili ko.

"I know you are in deep pain... If I could only do something to ease your pain... I would be glad to take it all."

"I can't love you... stop loving me." Madiin kong wika.

I know that words suck and painful but I just want to be honest. Ayoko sa ginagawa nya.

Napangiti ito pero alam kong peke 'yon. Gusto ko syang sampalin para magising sya sa kahibangan nya na hindi nya kailangan gawin ito. Huwag na nyang saktan ang sarili nya. Shit! Matt, wake up! Hindi kita kayang saluhin... tama na.

"I tried to stop this feeling, Zein... but I always end up with I can't... Failed."

Namula ang gilid ng mata nito at parang gusto ko nang pumikit para hindi sya makita. Tangina! Nasasaktan ko na naman sya. Ang dami ko ng nasaktan. Ganito ba talaga pagnagmahal? Kailangang may masaktan? Kailangan mo munang lumuha? Kailangan munang danasin ang ganito?