Kucagimda oturup saclarimla oynayan Melek'e kisa bir bakis atarak derin bir nefes cektim icime. Geleli yarim saat olmustu ve ben hala uzerimdeki heyecani atamamistim. Vural'la sevgili olduktan sonra buraya ilk gelisimdi ve bu fazlasiyla tuhaf hissettiriyordu. En ufak bir bakisına kizariveriyordum. Vural ise bu halime bakip bakip siritiyordu. Icinde bulundugum bariz heyecanin, o da farkindaydi.
Birisi mustakbel kaynanam, bir digeriyse mustakbel görumcem sayilirdi.
Ah, yeniden heyecan yapmistim iste!
Bakislarimi Melek'e cevirerek ona odaklanmaya calistim. O ise fazlasiyla saclarima odaklanmis, bir kismini örmeye calismakla mesguldu.
Cebimdeki telefonumdan gelen mesaj sesiyle alt dudaklarimi dislerimin arasindan serbest biraktim. Daha yeni yeni fark edebiliyordum dudaklarimi disledigimi. Bu stres niyeydi Allah askina? Daha Vural ile benim sevgili oldugumu bile bilmiyorlardi!
Mesajin Vural'dan geldigini gördugumde kaslarimi cattim. Yanimda oturuyor olmasina ragmen durduk yere mesaj atmasina anlam veremesem de, meraklanmistim.
"Bahceye cik."
Mesaji karsisinda kaslarim mumkunmus gibi daha da catilirken gözlerimi carprazimda duran koltukta oturan Vural'a diktim. Durduk yere bahceye cikmam dikkatleri uzerime cekmez miydi?
Yeniden telefona yönelerek birseyler yazmaya basladigimda gelecek yeni mesaji beklemeye basladim.
"Bir dakika sonrasina alarm kur ve telefonun calmis gibi bahceye cik."
Ah, zekice!
Gözlerimi devirerek söyledigi gibi bir dakika sonrasina alarm kurdum. Telefonumu yanima birakarak yasadigim buyuk adrenalinle bir dakika sonra calacak olan alarmi beklemeye basladim.
Gözlerimi kisaca etrafimdakilere gezdirirken calan alarmla telefonu kaslarimi catarak elime aldim. Tabiki catacaktim kaslarimi. Kim ariyor olabilirdi ki sonuc olarak(!). Bu alarm degil, zil sesiydi ya hani.
Bir telefona bir de etrafimdakilere bakarken cekingen bir tavirla konustum. Zil sesimle birlikte herkesin gözu bana dönmustu zaten.
"Musadenizle..."
Meltem teyze gulumseyerek basini salladi.
"Tabi kizim. Musade senin."
Gulumseyerek hizli adimlarla evin arkasindaki bahceye dogru ilerlemeye basladim. Ilerlerken de dikkat cekmemesi icin alarmi kapatip, telefonu kulagima göturmustum bile.
Sonunda arka bahceye ulastigimda sacma sapan bir sekilde kendi kendimle konusmalarima bir son verip kulagimdaki telefonu cektim. Nasilsa kimse yoktu görunurde.
Avlunun kösesinde duran banka dogru ilerleyerek oturdum. Heyecan basmisti yine! Kacak sevgililer gibi arka bahcede bulusuyorduk resmen.
Duydugum adim sesleriyle kafami kaldirdim. Gelmisti iste.
Yutkunarak oturdugum banktan kalktim. Daha birkac saat önce yasadiklarimiz, onu gördukce hala utanmama sebep oluyordu. Nasil utanmasaydim Allah askina? Öpusmustuk biz. Vural ve ben. Dudaktan.
Yanaklarimin kizardigini hissederken yuzumun önune gelen saclarima dokunmadim. Biraz olsun kapatabilirdim kizarikligimi belki(!). Utandigimi ona belli etmemeye calistim. Yoksa yine diline duserdim ve benimle dalga gecmek disinda birsey yapmazdi.
"Hilal?"
Sorarcasina adimi seslendiginde kuruyan dudaklarimi dilimle islatarak gözlerimi uzerine diktim.
"Hi?"
Kaslarini cattiginda dudaklarimi birbirlerine bastirdim. Hem, beni niye cagirdini bilmiyordum. Tam bunu sormak icin dudaklarimi aralamistim ki, yeniden konusmaya basladiginda araladigim dudaklarimi kapattim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYAT ARKADASIM
Romance"Hilal?" Kafam egik bir sekilde karsisinda öylece dururken öylesine gucsuzdum ki. Birinin bana guc vermesine ihtiyacim vardi. Ve nedense icimden bir ses onda guven bulacagimi, acimi azaltacagini söyluyordu. Kisa surede alismistim ona. Onun kollarind...
