Histerik Hayat

1. BÖLÜM

Sessiz hıçkırığım apartmanda duvarlara çarpıp bana geri dönerken farklı bir ses duymuştum. Sanırım uğrunda ağladığım babam işe gidiyordu! O kadın babamı öptüğünde hissettiğim acı; küçük, masum bir çocuğun elindeki dondurmasının çekip alınması kadar acıydı. Bana inat olsun diye tek sığındığım limanı da yavaş yavaş elimden alıyordu. Sırf benden nefret ettiği için ve beni hayattan soyutlamak için sevdiğim adamı sevmediği halde ki başka adamlarla para için gönül eğlendiren kişi olan ANNEM bana bir kere dahi şefkat göstermeyen kadın bana nispet yapıyordu.
9 Saat Önce: -Kahretsin! Senden de eşyalarından da bıktım artık! Hayatım senin yüzünden zehir oldu.
-Hayatını ben değil başka adamlarla yattığın yataklar zehir etti!!
Yanağımda hissettiğim sızı ve odada yankılanan ses gözlerime sinyallerini vermişti. Sırf ağladığımı görmemesi için odadan kapıyı çarpıp çıkmıştım. Aynı hiddetle kendi odamın kapısını da çarpınca daha fazla gücümün kalmadığını anlayıp, kapının önüne düşünce hıçkırıklarım kendini göstermişti. Sarsılarak ağlarken acıyan gözlerime inat gözlerimi sımsıkı yumdum...
****
Sabah olduğunda hala kapının önümde yattığımı anlamam fazla zaman almamıştı. Görüntümün ne kadar berbat olduğunu önemsemeden dışarıya çıkacağım sırada açık kalan yatak odalarının kapısından görüntülerini net bir şekilde görüyordum. O KADIN ellerini babamın yakasını düzeltmek amacıyla kaldırınca beni gördü. O sırada babamın dudaklarına yapışması bir olmuştu. Gözlerime dolan yaşı depolamak amacıyla geri gönderirken apartmana çıktığımın farkına dahi varmamıştım...
****
Şimdiki Zaman: Hala pijamalarımla olduğumun farkına varınca eve doğru adımladım. İçeriye girince onu karşımda görmemek beni şaşırtmıştı. Oysa ki acizliğimi görmek için can atması gerekirdi. Evin anahtarıyla beraber odaya girince elime gelen herhangi bir kıyafeti kontrol etmeden üstüme geçirdim. Saçımı da tepeden dağınık bir topuz yaptığım gibi düşarıya çıkmak için hareketlendim. Makyaj yapmamıştım çünkü bozulcağını zaten biliyordum. Hızlı adımlarla odadan çıkarken elime telefonumu son anda almıştım. Odadan çıkınca karşımda gördüğüm manzara pek de şaşırtıcı değildi. Kağıya yaslanmış, çıkışımı bekleyen bir adet kadın! Kendisi ANNEM olurda! Bana bakıp sırıtmaya başlayınca aniden kendimi dışarı atmıştım. Dışarıdan gelen ses yine cam kırdığının göstergesiydi. Onu takmadan dışarıya çıkarken ayağıma batan cam parçalarıyla çığlık atmam bir olmuştu. Pencereden bana kahkaha atan annemi umursamadan ayağa kalkmaya çalıştığımda aynı yere yine düşecekken bir çift el beni kolumdan yakalamıştı. Acıdan dolayı gözümü açıp beni tutan ellerin sahibine bile bakamamıştım. Fakat eksik olan bir şey vardı. Ellerin beni tuttuğu an kesilen kahkaha. Sonra o ses
- İyi misin?
****
Merhaba arkadaşlar;
Bizim bu kitaba başlamamız fazla zamanımızı almadı aslında. Aniden aklımıza geldi, değişik bir kurgu yaptık ve ortaya çift yazarlı bir kitap çıktı. Kitap yazmak gerçekten çok fazla yorucu ve zor bir iş! Biz kitabımızı yazarken sizlerin de beğenisine sunuyoruz. Umarım beğenirsiniz! 2. Bölümde görüşmek üzere...
Multimedya: Mira