Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 14

Ik sla mijn ogen neer en schuifel zachtjes met mijn voeten. Tijn grinnikt. 'Ik snap het al. Je bent jaloers of zo iets.' Snel kijk ik op. 'Nee!' Mijn stem slaat over, wat me waarschijnlijk verraad. Tijn grijnst en geeft me een tikje op mijn neus. 'Oké, dan geloof ik je.' Hij pakt me weer goed vast en leid me naar onze kamer. 'Is dat je vriendin eigenlijk?' Vraag ik onderweg. Hij schud zijn hoofd.

Het is 8 uur 's avonds. Buiten begint het al donker te worden en Tijn staat op om de gordijnen die voor de ramen hangen dicht te doen. Ik lig bij het raam, maar hij doet het zodat ik niet op hoef te staan. 'Dankjewel.' Mompel ik zachtjes en hij glimlacht naar me. Het is bezoekuur. De vrouwen tegenover ons hebben bezoek, wij niet. Maar dan komt er een vrouw binnen met kastanjebruin haar. 'Hey lieverd.' Zegt ze en ze gaat naast het bed zitten van Tijn. 'Hey mam.' Zegt hij en hij geeft haar een knuffel. Ik vind het onbeleefd om mee te luisteren, dus ik wend mijn hoofd af en staar naar de gordijnen. Na een tijdje voel ik dat er iemand op mijn bed gaat zitten. Ik draai mijn hoofd om en zie Zayn. Mijn mondhoeken krullen omhoog en hij pakt mijn hand. 'Ik mis je, het is zo saai zonder jou.' Mompelt hij. 'We zitten allemaal maar gewoon, met jou is het veel leuker.' Hij zucht en ik trek hem dichter naar me toe. Ik leg mijn hand op zijn wang en voel de stoppeltjes. 'Ik mis jullie ook.' Zeg ik zacht en ik druk mijn lippen op die van hem. Langzaam laat ik hem weer los en kijk ik in zijn ogen. 'Wat doe je hier eigenlijk heel de dag?' Vraagt Zayn dan. 'Niet zoveel, maar Tijn die houd me gezelschap en helpt me met dingen enzo.' Hij kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen. Ik gebaar naar de jongen naast me en zijn moeder, ze zijn nog druk aan het praten. 'O oké.' Zegt Zayn, blijkbaar niet helemaal op zijn gemak. 'Zayn kom op nou.' Ik knijp in zijn hand. Ik weet wel wat er nu door hem heen gaat, en ik wil dat hij dat zo snel mogelijk vergeet. 'Wat?' Vraagt hij en hij grijst terwijl hij me weer kust. 'Ik hou van je.' Fluister ik in zijn oor en hij fluistert hetzelfde terug.

Het is donker op de kamer. Alleen onder de deur door schijnt een beetje licht. Ik kan niet slapen. Het ruikt teveel naar ziekenhuis en ik mis Zayn's armen om me heen. Ook heb ik het steeds te warm, of te koud dus ik sla de deken steeds van me af of trek hem weer over me heen. Ik woel heen en weer en ben gewoon heel onrustig. Ik hoor regelmatige ademhalingen, dus ik wil niet opstaan en mensen wakker maken. Ik zucht, dat wordt weinig slapen vannacht. En dat terwijl ik zo moe ben. Ik ga op mijn zij liggen en staar in het niets. 'Kom is hier.' Hoor ik Tijn dan fluisteren. 'Waarom?' Vraag ik, nogal verbaasd. 'Ja kom nou maar.' Hij grinnikt zachtjes. 'Hoe wist je dat ik wakker was? Heb ik je wakker gemaakt?' 'Nou, het is niet zo moeilijk om te weten dat je niet slaapt, en nee, je hebt me wakker gehouden.' Nu grinnik ik en stap ik voorzichtig uit bed. Op de tast wankel ik naar zijn bed en ik ben blij als ik de stalen rand voel. 'Geef je hand.' Hoor ik onder me dus ik steek mijn hand uit. Na even zoeken heeft hij hem gevonden en pakt hij hem vast. Dan trekt hij me naar beneden en val ik op zijn bed. 'Tijn wat doe je?' Vraag ik en ik probeer mijn lach in te houden. 'Ik weet waarom je niet kan slapen, dat is meestal de eerste dag. Je mist iemand die bij je is, toch?' Hoe weet hij dat? 'Ja.' Mompel ik. Hij knipt het lampje aan naast zijn bed. Ik zie zijn gezicht en hij kijkt me aan. 'Kom maar bij mij liggen.' Even frons ik mijn wenkbrauwen. Kan ik dat wel doen? 'Tijn ik..' 'Je hebt een vriendje ja, dat zag ik, maar we doen niks, het is alleen zodat je kan slapen.' Zegt hij en hij trekt me nu goed op bed. Voor ik het weet slaat hij zijn deken over mijn lijf heen. Ik wil nog protesteren maar hij drukt zijn vinger tegen mijn lippen. 'Het is goed zo.' Zegt hij en hij knipt het lampje uit. Hij slaat zijn gespierde armen om me heen, en op de een of andere manier voelt het veilig en vertrouwd.