Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 39

‘Wie is het?’ vraag ik, en ik doe net alsof ik de andere kant uit kijk. Zayn begint te lachen en geeft me een speel duwtje.

“Je weet best wie het is.” Ik hoor hem een sms terug typen en versturen.

‘Wat heb je gezegd?’

“Dat ik niet kon.” Ik maak een instemmend geluid. “Je wist dus wel wie het was.” Onverschillig haal ik mijn schouders op. Zayn’s telefoon begint te trillen en ik zucht een keer. Die meid weet ook niet van ophouden. Hij drukt snel nog even zijn lippen op die van mij voor hij de telefoon oppakt.

“Ja?” vraagt Zayn en ik tik hem zachtjes aan.

‘Zet m op luidspreker,’ grinnik ik zachtjes in zijn oor. Hij knikt en gebaard dat ik stil moet zijn. Nu knik ik en zet hij hem op luidspreker.

“Kan je echt niet komen vanavond?” Ik hoor Rebecca’s stem aan de andere kant van de lijn en bijt zachtjes op mijn lip.

 “Nee, sorry.” Zayn legt zijn arm om mijn schouders en trekt me tegen hem aan.

“Het is een noodgeval.” Ze begint te snikken en ik frons mijn wenkbrauwen. Wat doet zij nou weer. Zayn’s houding veranderd.

“Wat is er?”

“Ik wil het niet over de telefoon vertellen, maar ik heb iemand nodig om tegen de praten, iemand die ik vertrouw.”

“Dylan?” Wanneer Zayn zijn naam zegt begint ze nog harder te snikken. Ik draai een keer met mijn ogen en zucht.

“Nee, nee niet Dylan. Alsjeblieft wil je komen? Het liefst nu al, ik heb je echt nodig.” Ik ga verzitten zodat ik naar Zayn’s gezicht kan kijken. Hij bijt op zijn onderlip en kijkt naar de grond.

“Oké, ik kom zo.” Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen omhoog. Meent hij dit nou serieus?

“Heel fijn, tot dadelijk dan,” zegt ze en ze hangt op. Zayn kijkt me niet aan, hij blijft naar de grond kijken.

‘Ga maar,’ zeg ik, met een scherpe ondertoon. Hij kijkt op met aarzelende bruine ogen.

“Ik wil niet-”

‘Ga, ze heeft je nodig.’ Ik laat hem zijn zin niet afmaken. Wie denkt hij nou wel niet dat hij is? Als Rebecca echt zo nodig iemand zocht om mee te praten, had ze een van de andere ook wel kunnen bellen, in plaats van doordrammen terwijl Zayn zei dat hij niet kon, en dat hij er dan ook nog in toestemt gaat me te ver. Als Zayn niet opstaat, sta ik zelf maar op. Ik pak mijn glas en loop ermee naar de keuken. Ik vul het met water en leun op het aanrechtblad.

“Juul, luister nou.” Hij slaat zijn armen om mijn heupen. Ik zeg niks en ik beweeg niet. Ik voel zijn lippen in mijn nek, maar geef geen reactie. “Ik weet dat je het niet leuk vindt, maar ze heeft me nodig.”

‘Ga dan.’ Ik heb geen zin er op in te gaan.

“Doe nou niet zo,” zegt hij geïrriteerd. “Als jij zou bellen zou ik ook komen.” Met een ruk draai ik me om.

‘O, dus je gaat mij nu vergelijken met Rebecca? Ja goed gedaan Zayn, dit heeft echt geholpen.’ Ik druk mijn nagels in mijn handen om wat te kalmeren, maar het helpt niet.

“Zo bedoel ik het niet.”

‘Dan had je het niet moeten zeggen.’ Boos kijk ik hem aan. Hij fronst een keertje.

“Waarom doe je nou eigenlijk zo Julie? Ben je jaloers, of gaat het nu gewoon om dat je wilt dat ik hier ben?”

‘Omdat Rebecca persoonlijk tegen mij heeft gezegd dat ze jou wilt Zayn, daar gaat het mij om. En jij trapt met open ogen in die trucjes van haar.’ Hij begint te lachen. Een lach waar ik normaal gezien van genoten zou hebben, maar nu niet.

“Julie kom op, geef nou gewoon toe dat je jaloers bent. Ze heeft een vriend, er gaat heus niks gebeuren.” Hij neemt me niet serieus, en dat irriteert me echt verschrikkelijk. Het liefst zou ik nu mijn glas water leeg willen gooien over zijn hoofd, maar ik doe het niet, ik hou me in. “Als je verder niks te vertellen hebt, dan ga ik.” Hij kijkt me nog even aan en draait zich dan om.

‘Nee.’ Nu draait hij zich weer naar mij om.

“Wat nee?”

‘Ik wil niet dat je gaat.’ Een waterige glimlach verschijnt op zijn lippen. Hij pakt mijn handen en kust ze allebei.

“Luister, ik heb net nog gezegd dat jij de enige bent voor mij, oké? Je moet dat echt geloven. Maar ik moet nu echt gaan. Ik kom terug zodra ik klaar ben.”