Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 19

Met grote ogen en een open mond staar ik naar het magazine in mijn handen. ‘Wtf.’ Weet ik uit te brengen voor ik het magazine richting de prullenbak werp. ‘Waar slaat dit op?’ Gefrustreerd loop ik rondjes om het kookeiland heen. Lucas staat erbij en zegt niks meer. Hij lijkt diep in gedachten verzonken. ‘Wat gaan we nou doen?’ Ik schop tegen het magazine aan als ik erlang kom. Het was natuurlijk naast de prullenbak gevallen, want mijn werpkunsten zijn niet echt de beste. Lucas haalt zijn schouders op. ‘Ze overtuigen dat we geen stel zijn?’ Hij kijkt me vragen aan en ik rol met mijn ogen. ‘Ja goh, lijkt me ook handig, maar hoe?’ Ik ben gestopt met lopen en kijk hem aan. ‘Bel Zayn, misschien weet hij het wel?’ Probeert Lucas, maar ik schut mijn hoofd. ‘Ik wil hem hier niet lastig mee vallen.’ Als ik aan Zayn denk voel ik tranen opkomen.  Ik mis  Zayn zó erg. Ik zou er alles voor doen om nu bij heb te zijn, hem aan te raken en hem te ruiken. Ik voel Lucas stevige handen om mijn schouders. Hij trekt me tegen zich aan. Ik voel zijn regelmatige ademhaling en de warmte die hij uitstraalt. Met Lucas overleef ik het wel tot Zayn terug komt.

‘Durf je nog naar buiten?’ Ik kijk Lucas aan via de spiegel waarvoor ik me op aan het maken ben. Lucas zit op mijn bed en kijkt mijn kant op. ‘Tuurlijk wel, zou een beetje raar zijn anders he.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Oké, ik vroeg het alleen maar.’ Lucas gaat languit op bed liggen en staart naar het plafond. ‘Waarom verzinnen ze van die dingen?’ Ik weet niet of Lucas tegen mij praat of gewoon in zichzelf, dus het enige wat ik doe is mijn schouders ophalen, alweer. Ik doe een laatste laagje mascara op en trek Lucas van het bed. ‘Kom we gaan ergens lunchen.’

Ik zit bij Lucas achter op zijn Vespa. Ik ben er altijd al zo jaloers op geweest. Zo’n mooie zwarte met een bruin leren zadel. Ik hou hem stevig vast om zijn middel, want ik ben bang dat ik eraf val. Ik voel door zijn dunne witte t-shirt zijn harde buik. Mijn haren wapperen in de wind door de snelheid. Als we in het centrum zijn zet Lucas zijn scooter vast. Ik zet snel mijn zonnebril op en doe mijn haar in een knot. Het is lekker warm vandaag en ik geniet van de zon die op mijn gezicht schijnt.

We gaan lunchen bij ons vaste restaurantje. Het liefst gaan we buiten zitten, maar het terras is al vol. We pakken een tafeltje aan het raam en bestellen wat te drinken. ‘Zet die zonnebril toch af.’ Zegt Lucas als de serveerster het drinken komt brengen. Ik schud mijn hoofd, maar na een fronsende blik van Lucas leg ik hem toch maar voor me op tafel. Ik bedankt de serveerster en neem een slok van mijn ice tea. ‘Wat ga je nemen?’ Vraagt Lucas die met zijn neus in de kaart zit. ‘Iets van pasta ofzo.’ Ik blader door het boekje met gerechten. ‘Ik ook.’ Mompelt Lucas.  ‘Welke?’ Hij kijkt me aan van boven de kaart. ‘Carbonara.’ Ik leg het boekje neer en wacht tot Lucas klaar is met iets uitzoeken. Als we bestelt hebben praten we over ditjes en datjes. Mijn buik rommelt en als het eten komt heb ik alles binnen een kwartier op.

Lucas brengt me thuis. We staan voor de deur, die een beetje open staat. ‘Lucas, bedankt voor het eten en het thuisbrengen.’ Ik glimlach naar hem. Hij zet een stap in mijn richting. Ik voel zijn warme adem in mijn gezicht. Hij ruikt naar pepermuntjes van het restaurant. ‘Graag gedaan.’ Zegt hij. Ik voel dat ik een blos krijg als hij met een hand tegen de deurpost aanleunt. ‘Ik vind het gezellig om dingen met je te doen, normaal heb je het altijd zo druk, nu niet, dat is fijn.’ Hij glimlacht. ‘Ik vind het ook fijn om dingen met jou te doen.’ Hij legt een hand op mijn heup en een beetje aarzelend kijk ik hem aan. ‘O stel je niet zo aan, ik doe toch verder niks.’ Hij grinnikt en er verschijnt een grijns op mijn gezicht. Hij heeft gelijk, ik ben gewoon een beetje panisch over dat stuk in het tijdschrift, maar ik weet toch wel dat hij me niet gaat zoenen. Jammer genoeg weten andere mensen dat niet. ‘hey tortelduifjes, lach eens naar de camera.’ Ik draai mijn hoofd vliegensvlug om en ik zie een man staan met een camera. Ik hoor dat de camera een foto maakt. ‘Mee naar binnen, nu!’ Sis ik en ik trek Lucas mee naar binnen en gooi de deur achter ons dicht.