Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 32

Als ik wakker word is de plek naast me leeg. Ik hoor de vogels fluiten, maar verder hoor ik niets. Zachtjes kreun ik als ik terug denk aan vannacht, hoe perfect het was. Na een tijdje besluit ik om toch maar op te staan, ik heb nog wel wat beters te doen dan in bed liggen in m'n eentje. Ik loop naar de badkamer om me op te frissen, en heb nog steeds Zayn niet gezien.

'Zayn?' roep ik door het huis.

'Ik ben hier,' hoor ik hem antwoorden. Het komt vanuit zijn kamer. Maar net was hij daar niet? Ik loop terug en zie nu pas dat de schuifdeuren naar het balkon open staan. De gordijnen wapperen zachtjes mee met de wind en ik schuif ze opzij en loop naar buiten. Zayn leunt tegen de reling aan met een sigaret in z'n mond en ik trek een pijnlijk gezicht.

'Ook goeie morgen,' mompelt hij terwijl hij rook uit z'n mond blaast.

'Ik dacht dat je gestopt was?' vraag ik als ik voor hem ga staan. Hij legt zijn vrije hand op mijn heup en haalt zijn schouders op.

'Blijkbaar niet.'

'Je hebt het beloofd,' probeer ik en Zayn trekt zijn hand net zo snel weg als dat hij hem op mijn heup legde.

'Jezus, wat maakt het uit?' snauwt hij en hij draait zich met z'n rug naar me toe. Lekker kinderchtig.

'Het maakt veel uit Zayn, je hebt het beloofd, je weet dat het slecht voor je is!' zeg ik met een hogere stem dan dat ik in gedachten had.

'Julie bemoei je het niet mee, het zijn jou zaken niet, oké?' sist hij zonder me aan te kijken.

'Maar Za-'

'Julie, hou je mond.'

Verontwaardigd kijk ik naar hem, maar hij kijkt me nog steeds niet aan. Hoe kan het nou dat hij ineens zo doet? Vannacht was het zo leuk en nu doet hij zo? Hoe kan dat ineens zo veranderen? Ik heb niet eens meer zin om hier te blijven, dus ik loop terug de kamer in, van de ene kant hoop ik dat hij me volgt om sorry te zeggen maar van de andere kant wil ik dat niet, omdat hij niet altijd alles op kan lossen met "sorry". Natuurlijk volgt hij me niet dus kleed ik me snel aan en loop ik naar beneden. Ik pak nog een appel van het kookeiland voor ik de deur uitloop en deze hard achter me dicht trek. Snel pak ik Lucas' scooter, hij wil hem vast terug. Ik start hem en rij snel de oprit af. Als ik langs het huis afrij dwing ik mezelf niet omhoog te kijken, tussen de bomen door, naar het balkon. Maar natuurlijk kan ik het niet laten en werp ik snel een blik op het huis. Het balkon is leeg.

Nadat ik Lucas' scooter af heb gezet wandel ik in mijn eentje naar de stad. Lucas' vriendin was er dus ik had niet echt zin om te blijven hangen, daar had zij waarschijnlijk ook niet zo'n zin in. Om de paar minuten kijk ik of ik een sms heb of een gemiste oproep van Zayn, maar ik heb helemaal niks. Ik weet niet eens waarom ik zo graag wilt dat hij me belt, want dan zegt hij sorry en is het weer allemaal goed. Dat wil ik niet, hij mag wel een keer moeite doen als hij zich als een idioot gedraagt tegen me. Gefrustreerd schop ik tegen steentjes op de weg als ik een camera hoor. Geschrokken kijk ik op, recht in de lens van een camera van een man. Ik lach vriendelijk en zwaai een keer en loop dan snel weg, ik heb hier nu even helemaal geen zin in. Snel loop ik een steegje in waarna ik uitkom in een drukkere straat vol met terrasjes. Ik zoek naar een vrij tafeltje en laat me daar dankbaar in een stoel zakken. Al snel komt er een ober aanlopen en bestel ik wat te eten en wat te drinken, aangezien ik nog geen fatsoenlijke maaltijd gehad heb vandaag en het al 1 uur is.

'Dankjewel,' zeg ik tegen de jongen die mijn drinken komt brengen en ik schenk hem een vriendelijke glimlach. Ik wil net een slok van mijn ice-tea nemen als ik een bekende stem hoor.

'Julie!' Ik kijk op en zie Dylan mijn kant op komen. Nu dit weer. Begrijp me niet verkeerd, ik mag Dylan heel graag, maar na die droom en dat gedoe met Zayn heb ik niet echt zin in nog meer drama. Er loopt iemand achter hem aan, maar ik kan niet zien wie het is. Al snel is hij bij mijn tafeltje en steekt hij zijn armen uit, waardoor ik hem wel een knuffel moet geven.

'Toevallig dat ik je hier zie,' zegt hij vrolijk waarna hij een stapje opzij zet.

'Dit is mijn vriendin, Rebecca.' Hij gebaart naar het meisje naast hem, wat ik maar al te goed herken. Er schiet vanalles door mijn hoofd. Gisteren dreigde ze nog om de relatie tussen mij en Zayn kapot te maken en nu heeft ze een vriend? Ik snap er helemaal niks meer van. Trots slaat Dylan een arm om haar heup als ik alleen maar van de een naar de ander kan kijken.

'L-leuk,' stotter ik, nog steeds te verward.

'Ik hou zoveel van Dylan, hij is echt de beste,' zegt Rebecca met een veel te hoge stem en ze kust hem op zijn wang waarna ze me uitdagend aankijkt zonder dat Dylan het ziet.

~

Ik wil jullie even bedanken voor alle reads, stemmen en reactie's! Ik vind het super leuk om ze te lezen, vooral de laatste tijd krijg ik van die reactie's dat mensen Rebecca haten haha. Maar nogmaals, bedankt voor alles! Zonder jullie had ik nooit zoveel geschreven voor dit verhaal. Ik doe het met super veel plezier en hoop dat ik het nog lang mag doen! Als jullie nog tips hebben of iets dergelijks, gewoon vertellen! Ik vind het super fijn als mensen vertellen wat ik beter kan doen. Ook als jullie gewoon over iets willen praten kan je me altijd een berichtje sturen of je vraagt of ik jou een berichtje stuur, helemaal geen probleem, ik help jullie graag! Dus, super bedankt voor alles, ik heb bijna 10K en dat had ik echt nooit gedacht. Ik hoop dat jullie blijven lezen, stemmen en reageren!

Lots of love,

Jolein