-Yenildim Gözlerine-

Sekizinci Bölüm

Sabah annem beni kaldırdı. "Anne beş dakika daha..." yine mızmızlanıyordum. Annem şiddet içeren bakışlarını bana savurunca mecburen kalkış yaptım. Biraz atıştırdım. Sonra Gaye'yi aradim."Nerdesiniz kızım sabahtan beri sizi bekliyorum!" sonra birden telefonu yere bıraktım gözlerimi kocaman açarak bir süre donakaldım. "Enes!"

Gaye ağlayarak Enes'i hastaneye kaldırdıklarını söyledi. Telefonu yerden aldım. Koşarak hastaneye gittim. Koşarken ağladığım için herkes bana bakıyordu. Ama o an hiçbiri umrumda değildi. Hastaneye girdim. Gördüğüm ilk görevliye bağırarak nerde olduğunu sordum "3. kat hanımefendi" Koşarak merdivenlerden 3.kata çıktım. Hepsi yerde ağlıyordu. Beni görünce kalktılar. "Ne oldu... niye burada Enes? Biri cevap versin...Niye?!!" Ben bağırırken bir yandan yaşlar akıyordu gözümden. Mete yanıma geldi onu ilk kez ağlarken görüyordum. Ama hala ne olduğunu anlayamamıştım. Mete yanıma geldi "Kendine gel Deniz şuan güçlü olmak zorundayız anladın mı beni!" diye bağırdı. Biraz oturdum yerde bacaklarımı karnıma kadar çektim, öylece karşıya bakarken kimse ses çıkarmadı. "Ama... Ama ne oldu... Biri birşey desin ne olur!" Gaye yanıma geldi. "Tamam bağırma anlatacağım. Ömer sende Nezahat teyzelere haber ver. Bak şimdi, Enes yoldaymış karşıya geçmiş... sonra arabalardaki şoförler kavga ediyorlarmış. Söylediklerine göre kavga hararetlenmiş. Sonra..." Gaye ağlarken konuşmakta zorlanıyordu. Elini omzuna koydum. Sonra toparlanıp anlatmaya devam etti. "Sonra şoförlerden biri silah çekmiş ve oda ordan geçen Enes'e isabet etmiş..." anlattıktan sonra ağlamaya başladım o da ağladı. O sırada Nezahat Teyze ve eşi Salih Amca geldi. Hemen ayağa kalktık. "Nerede... Nerede oğlum? Ne yaptılar oğluma?!" diye bağırıyordu. Yanına gidip sakinleştirmeye çalıştık. Biraz sakinleşti. Herkes bir yere dalmış bakıyordu. Ses etmeden aralarından ayrıldım. Sonra kimse yokken gidip yangın merdivenlerinde yanlız kalmak istedim. Merdivenlere oturup ağlarken birden aklıma onu... Onu kaybetmek geldi... Elimde olsa kendi ömrümden onun ömrüne katardım. Ama yok... Burada oturup ağlarken Allah'a dua etmekten başka hiçbirşey gelmiyordu elimden. Onun o gülüşü olmadan, bana Deniz'im diyen o sesi olmadan o çimen gözlerine bakmadan yaşamaya yaşamak mı denirdi. İşte ben bu yüzden Enes'e bu kadar bağlanmaktan korktum hep... O sırada Gaye geldi yanıma o da merdivenlere oturdu. Sonra yüzüme hiç bakmadan "çok canın yanıyor değil mi?" kafamı salladım. "Üzülme, Enes... Yani ona birşey olmayacak... O gerçekleri öğrenmeden asla bırakmayacak bizi, seni... Buna asla izin vermeyeceğim!" Sonra ağlayarak sarıldık ikimizde. Bir an koridordan bağırma sesleri geldi, o kadar hızlı koştum ki... Yoğun bakımın önüne geldik. Nezahat teyze yere oturup ağlarken Mete ve Ömer doktora bağırıyorlardı. "Nasıl elinizden geleni yaptınız?!! Nasıl bundan sonrası ona kalmış?!" Mete doktorun yakasından tutup ağlıyordu. Duyunca birden başım döndü. "Enes"...