Light from HEAVEN

Chapter Five

Chapter Five

I can hear voices pero di ko pa kayang imulat ang mga mata ko. I can feel someone been holding both my hands firmly.

Narinig kong bumukas ang pinto.

"Ayaw umalis ng media sa labas eh."sabi ng isang boses.

"Anong gagawin natin? Its been three days pero ayaw pa rin nilang tantanan ang anak ko?!" si mama

"Kailangan na siguro nating kausapin ang derektor ng ospital na ito. Hindi pwedeng ganito nalang araw araw--"

"M-ma.." sa wakas ay nakakapag salita na ako.

Dahan dahan kong minulat ang mga mata ko.

"Gising na ang anak ko! Gising na si Channing!" Lumakas bahagya ang boses ni mama

Hindi ko alam kung natutuwa ba si mama o naiiyak.. nakita kong sobrang saya na ni mama.. kasama si papa?

"Tumawag kayo ng doktor! Dali!! Bilisan niyo!!" Narinig ko si papa.

"P-pa? Andito.. k-kayo?? Na miss ko po kayo.. kayo ni mama.."

Pinunasan nila ang mukha ko. Pareho silang nakadungaw sakin at naiiyak na rin.

"Anong nangyare?" Mahina pa rin ang boses ko. Para akong nawalanng lakas.. Mabigat ang katawan ko pero wala naman akong nararamdamang sakit sa kahit anong parte ng katawan ko.

"You were hit by a truck.. trying to save the little boy.." tumutulo ang luha ni mama habang pinapaalam sakin ang nangyare.

"Is the little boy ok?" Tanong ko. Naalala ko na ang nangyare. Nakakatakot at hindi ako makapaniwala na nangyare pala iyon. Ang bilis kasi ng pangyayare..

"Bakit ba sobra mong bait? Bakit ba kahit ngayon lang isipin mo muna ang sarili mo? Look what happened! We almost lost you! I thought.. we.. thought we lost you.." humagolgol ng iyak si mama.

"Kung hindi ko yun ginawa ma.. mamamatay yung bata.. ayokong isipin na wala man lang akong ginawa para iligtas yung bata.. "

"But look where it got you! Na comatose ka ng dalawang araw..--"

"Elie, tama na yan. Kailangang magpahinga ng anak natin.. kagigising lang niya sa comatose.. bakaa stress pa yung bata--"

Then the door shut open. Maingay sa labas.. sunod sunod na click ng camera at mga taong nagpupumiglas na makapasok ang naririnig ko.

"Pasensya na, nahirapan kaming makapasok dahil sa media. Kinailangan pa naming tumawag ng security para makapasok kami dito." Sabi nung doktor.

Lumapit ito sakin at isang parang ballpen na may maliit na flashlight ang pipalipat lipat sa mga mata ko.

"Wala bang masakit sa'yo hija?" Tanong sakin ng doktor.

"Nahihilo ka? O masakit ba ang ulo mo? May masakit ba sa katawan mo?" Tanong nito

Isang iling lang ang sinagot ko.

"Wala akong nararamdamang masakit doc. Is it a bad thing? Hindi na po ba ako makakalakad?" Nalolongkot kong tanong.

Ngumiti lang ang doktor.

"Actually, isang milagro ang nangyare. You were severely hit by a truck so dapat sana bugbog sarado ang katawan mo or worst patay ka sana ngayon pero hindi. Maayos ka na ngang nakakapag salita pagkatapos ng dalawang araw na pagkakatulog. We didn't find any broken ribs or fractured bone. Na scan na rin ang katawan mo at wala ring nakitang internal bleeding. Isa kang himala hija. And you are now a hero. You saved that little boy's life. They should thank you for that." He tap my head and smiled again.

Nag usap sila ni mama at naiwan si papa. Umupo ito sa gilid ng kama.

"Gusto kong makita yung bata papa. Gusto ko ring magpasalamat sa kanya."

Nagsalubong ang dalawang kilay nito.

Nagtataka siguro.

"Nakita ko si lola. Ang ganda niya papa.. kasing ganda ni mama.. nakuha ni mama ang mapupungay na mga mata kay lola pati ang hugis ng mukha at kulay ng buhok. Para silang kambal papa."

Hinawakan nito ang kamay ko at hinagkan. Tumolo ang luha nito na nakatingin sakin.

"Ang ganda dun papa.. sobra akong kontento sa lugar na iyon. Wala ka nang ibang iisipin.. payapa rin ang pakiramdam ko dun.. Nasa dalampasigan ako kasama si lola.. we were talking for some things.."

"How did you know its your lola?" Tanong ni papa.

"She told me. Saka kamukha niya si mama. Sabi pa ni mama.. kamukha niya raw si lola.."

"Anong sinabe ng lola mo anak?"

I smiled at him.

"She said she love mama, she love lolo.. she misses mama and lolo.. and God.. dad God is so good.."

"Nakita mo ba siya anak?" Lumapit si mama na mangiyak ngiyak. "si God? Nakasama mo ba siya?" Dugtong nito

"Hindi.. hindi ko siya nakita.. pero sabi ng lola.. life is great.. life is beautiful.. He never left our side.. and in the end.. His will be done.."

Patuloy lang sa pag patak ng luha ni mama.. naiiyak tuloy ako.

"Thank you anak.. thank you for choosing us kasi hindi ko alam kung anong gagawin ko pag nawala ka."

Napalingon kami nang may kumatok sa pinto. binuksan iyon ng babae na hindi ko kilala. Ngayon ko lang siya nakita..

Pag bukas ay narinig ko na naman ang maiingay na clickng camera at ang iba ay nag sisigawan.

Unang pumasok ay ang bata--teka? bakit?

"Tita.." at pumasok sa loob si Set.

"Hijo. Buti nakarating kayo.."

Tumakbo palapit sakin si Jet. Ang bunsong kapatid ni Set.

Pinaayos ako ng upo ni papa.

"Ate Chang sorry po.. hindi ko po sinasadya.. sana hinayaan ko nalang yung mansanas na pagulong gulong sa daan.." nakapout pa ito habang nagsasalita.

"Wag na sad.. ok na ako.." I tap his head.

"Ehh you were sleeping for two days.. everyones so worried.. even kuya setset was worried."

Napatingin ako kay Set. Natatawa siya na ewan.

"Our mom was worried sick too.." napakamot ito sa ulo niya.

Binalik ko ang tingin kay Jet.

"Jet thank you.."

"You're welcome ate Chang!" Natutuwang sagot naman ni Jet. Di ko mapigilang matawa sa bata. Ang cute cute niya talaga.

"Ma, pwede na ba akong ma discharge bukas?" tanong ko kay mama. Natahimik silang lahat at nagkatinginan.