Harry Potter the next generation Dutch HP fanfic

Naar de Weg-is-Weg

De rest van de dag was geweldig. Albus kreeg een paar cadeautjes. Een boek van oom Ron en tante Hermelien, heel veel tovershop artikelen van oom George en tante Angelique, een mantel waar hij het nut nog niet van ontdekt had en nog veel meer. Moe en voldaan ging Albus naar bed. De volgende ochtend werd hij al vroeg wakker. Zijn cadeaus lagen op een stapel tegenover zijn bed. Albus graaide onder zijn kussen en haalde de brief tevoorschijn. Hij vouwde de envelop weer open en las:

Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij & Hocus~Pocus

Hoofd: Minerva Anderling (commandeur in de Orde van Merlijn, Heksenleider 1e klas)

Geachte heer Potter,

Het doet me genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus~Pocus. Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden. Het schooljaar begint op 1 september. 

Hoogachtend,

Marcel Lubbermans

Assistent-schoolhoofd

Albus zuchtte, op zijn klok zag hij dat het 7 uur was. Hij streek even over de leeuw van Griffoendor. Hij legde de brief weer terug onder zijn kussen. Hij probeerde nog even te slapen maar toen dat niet lukte besloot hij dat hij naar beneden ging. De Potters hadden een piano. Albus' vader had er een spreuk over uitgesproken. Alleen degene die speelde kon de piano horen. Albus ging op de pianokruk zitten en begon een deuntje te spelen. Rond half acht kwam zijn vader gapend beneden. Hij pakte kommen en cornflakes en dekte de tafel. 'Hé Albus' zei hij verrast. Albus draaide zich om en deed de pianoklep dicht. 'Zeg Albus, heb je al ontdekt wat die mantel doet'? Albus schudde zijn hoofd. Pa wenkte hem: 'kom dan maar mee'. Albus had zijn cadeautjes die avond gewoon gelaten voor wat het waren. Hij was meteen doodmoe in bed gaan liggen. Pa pakte de mantel en liet hem aan Albus zien. Deze mantel is al jaren in onze familie. Elke vader geeft hem door aan zijn zoon. Maar Albus, dit is geen gewone mantel. Ken je dat sprookje nog dat ma altijd voorlas als jullie gingen slapen? De drie gebroeders'? Albus knikte. Dat sprookje kende hij wel. Het was zijn lievelingssprookje. 'Dit Albus' zij pa en hij liet de dunnen stof door zijn vingers glijden 'dit is de mantel der onzichtbaarheid'. Albus' mond zakte open. Pa gaf de mantel aan hem. 'Doe maar om'. Albus pakte de mantel aan en voelde aan de stof. De stof was zacht en licht als water. Hij sloeg hem om en keek naar beneden. Zijn hele lichaam op zijn hoofd na was weg. 'Wow' bracht Albus moeizaam uit. Pa glimlachte. 'Waarom gaf je deze niet aan James' wilde Albus weten. 'James gebruikt hem sowieso verkeerd' zei zijn vader. Toen hij Albus' verbaasde gezicht zag voegde hij er aan toe: 'denk aan 's nachts sluipen door de gangen, eten stelen in de keukens, stiekem mensen betoveren dat soort dingen'. Albus sloeg hem helemaal over zich heen. Hij sloop de kamer uit deed hem af en rende de kamer weer in. Zijn vader schrok maar moest daarna lachen. Albus ook. Ma kwam in de deuropening staan. 'Komen jullie? We gaan ontbijten. En daarna gaan we spullen kopen voor school op de Weg-is-Weg'. Albus deed de mantel af en liep achter zijn moeder aan naar beneden. Snel at hij zijn cornflakes op. Ma ruimde de tafel af en Pa pakte een pot met glinsterend poeder. Ma ging eerst. Ze pakte wat poeder tussen duim en wijsvinger en ging in de haard staan. 'De Weg-is-Weg' zei ze duidelijk en weg was ze. Albus wachtte een paar minuten. Toen ging hij. Hij pakte wat poeder en ging in de smaragdgroene vlammen staan. Luid en duidelijk riep hij: 'De Weg-is-Weg'!