CHAPTER 1- THE JOB
Si Ana Karylle Tatlonghari, na kilala rin bilang Karylle, ay kasalukuyang naghahanap ng trabaho sa isang kumpanya. Nagtapos siya sa Ateneo University ng kursong Computer Secretary. Ngayon, naghihintay siya sa labas ng opisina ng kanyang potensyal na amo, umaasang matatanggap siya.
Habang naghihintay siya na tawagin para sa kanyang interview, bigla siyang napatayo nang tawagin ang kanyang pangalan.
KARYLLE'S POV
Pagpasok ko sa opisina, nakita ko ang magiging boss ko, ngunit nakatalikod siya kaya hindi ko makita ang kanyang mukha. Nagdesisyon akong magsalita.
"Sir?" mahina kong sabi, ngunit hindi siya humarap.
"Umupo ka," malamig niyang sabi.
Naisip ko, baka bakla siya. Mukhang masungit siya.
"Ano, hindi ka ba uupo?" tanong niya na may halong sarcasm. Nakakatakot naman siya.
"Ahh... p-pasensya na po, sir," paumanhin ko bago umupo.
Grabe, bakla pala siya. Paano ko nalaman? Sa boses at sa paraan ng kanyang pagsasalita. Hindi ugali ng straight na lalaki ang ganun maliban na lang kung bakla siya.
Bigla niyang iniabot ang kanyang kamay, ngunit nakatalikod pa rin.
"Bakit po?" tanong ko, naguguluhan.
"Hindi mo ba ibibigay ang application form mo? Paano ko malalaman kung karapat-dapat ka sa trabahong ito kung wala akong alam tungkol sa'yo?" mataray niyang sagot.
Nak ng... Bakla talaga siya. Nakakainis.
Inabot ko na lang ang application form ko, naiinis. Gusto ko talagang irapan siya. Hindi ko alam kung itutuloy ko pa ang pagpasok sa trabaho dito kung siya ang boss ko.
Nagulat ako nang bigla siyang humarap sa akin.
*DUG DUG DUG*
Ano ba ito? Bakit ganito ang tibok ng puso ko? Ang bilis... lalo na nang makita ko ang mga mata niya na parang lalaki? Yung kapag tinignan mo siya, aakalain mong hindi siya bakla?
Saglit ko lang yun nakita, siguro mga 2 segundo lang, tapos nagsalita na siya.
"Sige, ipapatawag na lang kita kapag ikaw ang napili kong bagong secretary. Pwede ka nang umalis," malamig niyang sabi sabay talikod sa akin.
Ano yun?
Tumayo na lang ako at lumabas para makauwi na. Nakakapagod kasi... hay naku.
VICE'S POV
Ako si Jose Marie Viceral, ngunit mas kilala bilang Vice Ganda. Ayaw kong tinatawag akong Jose Marie; mas gusto ko ang pangalang Vice. Ang pangalan kong Jose Marie ay nagbibigay ng impresyon ng isang tradisyonal na lalaki, ngunit ang aking tunay na pagkatao ay mas kumplikado kaysa doon.
Alam ng aking ina ang aking tunay na pagkatao, ngunit hindi ito alam ng aking ama. Kapag nasa Pilipinas ang aking ama, kailangan kong magpanggap na isang tunay na lalaki, isang straight na lalaki, dahil wala akong magagawa tungkol dito. Ang aking ama ay may mga tradisyonal na pananaw at hindi niya matatanggap ang aking tunay na pagkatao. Kaya, sa tuwing nandito siya, kailangan kong itago ang aking tunay na sarili at magpanggap na isang taong hindi ako.
Sa opisina, hindi rin alam ng karamihan sa mga tao na ako ay bakla. Tanging ang mga pinagkakatiwalaan ko lamang ang nakakaalam ng aking tunay na pagkatao. Mahalaga sa akin na ang aking bagong secretary ay mapagkakatiwalaan at maaasahan. Gayunpaman, napapansin ko na may mga tao na nagsisimulang maghinala dahil minsan ay hindi ko mapigilan ang aking tono ng boses at paraan ng pagsasalita. Ito ang mga bagay na hindi ko gustong mangyari, ngunit minsan ay hindi ko talaga mapigilan.
Sa kabila ng lahat ng ito, patuloy akong nagtatrabaho nang mabuti at pinapanatili ang propesyonalismo sa opisina. Ang aking layunin ay makahanap ng isang secretary na hindi lamang mahusay sa kanyang trabaho kundi pati na rin ay may kakayahang magtiwala at magtrabaho nang maayos sa akin. Ang pagiging bakla ay bahagi ng aking pagkatao, ngunit hindi ito dapat maging hadlang sa aking propesyonal na buhay.
Hay naku...
Andito ako ngayon sa opisina ko... grabe nakakapagod... ang dami ko nang inaasikaso, dumagdag pa yung magaling kong secretary na nagdesisyon na mag-resign. Kainis.
Hay naku... ngayon naghahanap ako ng bago kong secretary. Grabe, hanggang ngayon bwisit pa rin ako sa dati kong secretary. Hay naku...
Narinig kong bumukas ang pinto at sumara.
Mukhang bagong aplikante...
Gusto niyo bang marinig? Wala akong nagustuhan sa mga naunang aplikante. Ewan ko kung bakit, basta wala.
Bigla siyang nagsalita na naging dahilan kung bakit ako napatigil sa pag-iisip.
"Sir?" mukhang nahihiyang sabi niya.
"Umupo ka," malamig na sabi ko.
"Ano, hindi ka ba uupo?" sarcastic na sabi ko sa kanya.
Naman kasi, hindi umuupo eh... tsk...
"Ahh... p-pasensya na po, sir," paumanhin naman niya bago ko naramdaman na umupo na siya.
Iniabot ko ang kamay ko para kunin ang application form niya.
"Bakit po?" tanong niya.
Mukhang hindi niya naintindihan ang sitwasyon. Nakakainis talaga.
"Hindi mo ba ibibigay ang application form mo? Paano ko malalaman kung karapat-dapat ka sa trabahong ito kung wala akong alam tungkol sa'yo?" mataray kong sagot sa kanya, nararamdaman ang pagtaas ng aking inis.
Naramdaman ko ang folder na inaabot niya kaya kinuha ko ito. Pagkakuha ko, agad kong tinignan ang mga detalye.
Pangalan: Ana Karylle P. Tatlonghari
Edad: 23 taong gulang
Ha? 23 pa lang? Ang bata pa pala. Ako'y 25 na, kung gusto niyong malaman.
Tinuloy ko ang pagbabasa ng application form niya. Hindi ko na tinignan ang kanyang larawan dahil wala naman akong pakialam doon. Base sa nabasa ko, mukhang maayos naman siya. Nagtapos siya sa Ateneo University at may kursong Computer Secretary. Mukhang may potensyal.
Humarap ako sa kanya at sa di inaasahang pagkakataon, naramdaman ko ang kakaibang tibok ng puso ko. Tinitigan ko siya ng ilang segundo bago umiwas ng tingin. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang nararamdaman ko.
"Sige, ipapatawag na lang kita kapag ikaw ang napili kong bagong secretary. Pwede ka nang umalis," malamig kong sabi sabay talikod.
Tumalikod ako dahil baka hindi ko na kayanin at muling lumabas ang aking tunay na damdamin. Mahina lang kasi ako, at baka matalo ako ng aking emosyon. Hindi ko pwedeng ipakita ang kahinaan ko, lalo na sa harap ng isang aplikante.
Narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pinto. Huminga ako ng malalim bago muling humarap sa pintuan na kanyang nilabasan. Grabe pala ang pakiramdam na iyon, na parang may labanan sa loob ng aking sarili. Tinignan ko ulit ang application form niya at huminga ng malalim.
"Ano bang meron ka at bakit ganito ang nararamdaman ko? Sabihin mo nga, Ms. Tatlonghari," sabi ko sa sarili ko, naguguluhan sa aking nararamdaman.
Baliw na ata ako dahil ganito ang nararamdaman ko. Ngumingiti na ako ngayon ng hindi ko namamalayan. Hindi ko alam kung ano ang meron siya, pero may kakaiba sa kanya na hindi ko maipaliwanag. May kung anong pwersa na humahatak sa akin papalapit sa kanya, at hindi ko alam kung paano ito haharapin.
