Vice's POV
Pagkalipas ng ilang buwan, bumalik kami ni Karylle sa kulungan para bisitahin si Yael at Marlon. Si Cheska naman ay ligtas na ngunit kailangan pa ring magbayad ng kanyang kasalanan sa loob ng ilang taon.
Habang papasok kami sa visiting area, ramdam ko ang bigat ng sitwasyon. Si Yael, na dating kaibigan, ngayon ay may habang-buhay na sentensya. Si Marlon naman, ilang taon lang ang bubunuin ngunit sapat na para magbago siya.
"Vice, Karylle," bati ni Yael nang makita kami. May bakas ng pagsisisi sa kanyang mga mata, ngunit alam kong hindi sapat iyon para burahin ang mga nagawa niya.
"Kamusta ka, Yael?" tanong ni Karylle, pilit na ngumingiti. Alam kong mahirap para sa kanya ang sitwasyong ito, ngunit kailangan naming harapin.
"Mas mabuti na siguro ako dito," sagot ni Yael. "May oras akong mag-isip at magsisi."
Lumapit si Marlon, mukhang mas maayos ang kalagayan kaysa kay Yael. "Vice, Karylle, salamat sa pagbisita. Alam kong mahirap ito para sa inyo."
"Importante na makita namin kayo," sabi ko. "Lahat tayo may pagkakamali, pero may pagkakataon pa rin para magbago."
Tahimik na tumango si Yael. "Alam kong hindi na mababago ang mga nagawa ko, pero sana, sa paglipas ng panahon, mapatawad niyo ako."
"Ang mahalaga, nagsisisi ka," sabi ni Karylle. "At sana, sa paglabas niyo, magsimula kayo ng bagong buhay."
Habang nag-uusap kami, naramdaman ko ang bigat ng mga nakaraang pangyayari. Ngunit sa kabila ng lahat, may pag-asa pa rin para sa pagbabago. At iyon ang mahalaga.
.
.
.
.
.
Pagkalipas ng ilang buwan, unti-unting bumalik sa normal ang buhay namin ni Karylle. Sa wakas, natagpuan na namin ang kapayapaan na matagal naming hinahanap. Ngayon, masaya kaming naghahanda para sa bagong yugto ng aming buhay.
At habang lumalaki ang tiyan ni Karylle, mas lalo akong naging masigasig sa trabaho. Gusto kong masiguro na magiging maayos ang buhay ng aming magiging anak. Ngunit kahit gaano ako ka-busy, sinisigurado kong may oras pa rin ako para kay Karylle.
Isang gabi, habang nagpapahinga kami sa sala, bigla siyang napahawak sa kanyang tiyan. "Vice, naramdaman ko siyang gumalaw!" sabi niya, puno ng tuwa.
Agad akong lumapit at hinawakan ang kanyang tiyan. "Hello, baby. Ako ang daddy mo," sabi ko, habang nararamdaman ang maliit na sipa mula sa loob.
Ngumiti si Karylle. "Hindi ko akalaing magiging ganito tayo kasaya, Vice. Salamat sa lahat."
"Salamat din, Karylle. Dahil sa'yo, natutunan kong magmahal at magpatawad. At ngayon, magkakaroon na tayo ng sariling pamilya."
.
.
.
.
.
.
Habang papalapit ang araw ng panganganak ni Karylle, mas lalo akong naging excited at kinakabahan. Ngunit alam kong kakayanin namin ito, dahil magkasama kami sa lahat ng bagay.
Isang araw, habang nasa trabaho ako, bigla akong nakatanggap ng tawag mula kay Karylle. "Vice, mukhang malapit na. Kailangan mo nang umuwi."
Agad akong nagpaalam sa opisina at tumakbo pauwi. Pagdating ko sa bahay, nakita ko si Karylle na handa na para sa ospital. "Huwag kang mag-alala, Karylle. Nandito lang ako," sabi ko, habang hinahawakan ang kanyang kamay.
Sa ospital, habang hinihintay namin ang paglabas ng aming anak, naramdaman ko ang bigat ng responsibilidad bilang isang ama. Ngunit sa kabila ng lahat, alam kong magiging maayos ang lahat dahil magkasama kami ni Karylle.
At sa wakas, narinig namin ang unang iyak ng aming anak. "Congratulations, Vice at Karylle. Isang malusog na baby boy," sabi ng doktor.
Habang hawak ko ang aming anak, naramdaman ko ang walang katumbas na kaligayahan. "Welcome to the world, anak. Mahal na mahal ka namin," sabi ko, habang tinitingnan si Karylle na puno ng tuwa at pagmamahal.
Pagkalipas ng ilang linggo, unti-unti na kaming nasasanay sa bagong buhay kasama ang aming anak. Isang gabi, habang nagpapalit ako ng diaper, bigla siyang umihi at natamaan ang mukha ko. “Ay, anak! Ang lakas ng tira mo, ha!” sabi ko, habang tumatawa si Karylle sa gilid.
“Vice, mukhang kailangan mo nang mag-practice ng mabilis na pag-iwas,” sabi ni Karylle, natatawa pa rin.
“Oo nga, mukhang kailangan ko nang mag-armor kapag nagpapalit ng diaper,” sagot ko, habang pinupunasan ang mukha ko.
.
.
.
.
.
.
Isang umaga, habang nag-aalmusal kami, napansin kong tahimik si Karylle. “May iniisip ka ba?” tanong ko.
“Iniisip ko lang kung paano natin mapapalaki si baby na may tamang values at disiplina,” sagot niya.
“Alam mo, mahal, sa tingin ko, basta’t puno ng pagmamahal at gabay ang pagpapalaki natin sa kanya, magiging maayos ang lahat,” sabi ko, habang hinahaplos ang kanyang kamay. “At kung hindi, pwede naman natin siyang i-enroll sa ninja school para matuto ng disiplina,” dagdag ko, sabay tawa.
.
.
.
.
.
.
Isang hapon, nagpasya kaming maglakad-lakad sa park kasama si baby. Habang naglalakad kami, biglang may lumapit na aso at tila gustong makipaglaro. “Ay, ang cute ng aso!” sabi ni Karylle, habang kinikilig.
“Gusto mo bang mag-alaga rin ng aso?” tanong ko.
“Bakit hindi? Para may kalaro si baby paglaki niya,” sagot ni Karylle, habang nakangiti.
“Pero dapat turuan natin si baby na hindi pwedeng gawing kabayo ang aso, ha!” sabi ko, sabay tawa.
.
.
.
.
.
.
.
.
Isang gabi, habang natutulog na si baby, nagkaroon kami ng pagkakataong mag-usap ng masinsinan ni Karylle. “Mahal, salamat sa lahat ng suporta mo,” sabi niya.
“Walang anuman, mahal. Team tayo dito, di ba?” sagot ko, habang niyayakap siya.
“Team Vice at Karylle forever,” sabi niya, habang nakangiti.
“At kung sakaling magka-problema tayo, pwede naman tayong magtago sa ilalim ng kama ni baby,” biro ko, sabay tawa.
Habang tumatagal, mas lalo naming nararamdaman ang saya at hirap ng pagiging magulang. Pero sa bawat tawa, iyak, at sorpresa, alam naming kaya namin ito dahil magkasama kami. At sa bawat diaper change, natututo akong mag-dodge ng mas mabilis kaysa dati!
