"Γαμώτο!" φώναξα εκνευρισμένη όταν έπιασα στα χέρια μου τον λογαριασμό της τράπεζας. Το υπόλοιπό μου είχε πάλι αρνητικό πρόσημο μπροστά, και οι οφειλές μου ολοένα και αυξάνονταν. Πέταξα το χαρτί πάνω στο τραπέζι και κάθισα ξεφυσώντας στον μικρό μου καναπέ κοιτάζοντας το κενό στον λευκό τοίχο απέναντί μου. Πως θα τα έβγαζα πέρα; Τι θα έκανα μέχρι να πληρωνόμουν από την δουλειά μου; Θα αναγκαζόμουν να ζητήσω και πάλι δανεικά από το αφεντικό μου; Δεν υπήρχε περίπτωση να μου δώσει άλλα. Είχα ήδη δανειστεί αρκετά... σίγουρα θα μου έκανε την ζωή μαύρη μέχρι να μου έδινε μια προκαταβολή. Έτριψα με δύναμη τα μάτια μου προσπαθώντας να σκεφτώ πως θα περνούσα την επόμενη εβδομάδα χωρίς λεφτά. Ξεφύσηξα απογοητευμένη και άρπαξα το πορτοφόλι μέσα από την τσάντα μου. Είχα δώδεκα λίρες και σαράντα πέντε πένες. Θα αγόραζα κάτι πρόχειρο για φαγητό από τις προσφορές του σούπερ μάρκετ, και θα προσπαθούσα να μείνω μέσα όλη την εβδομάδα. Αυτή θα ήταν μια λύση, μα πόσο καιρό ακόμα μπορώ να το κάνω αυτό; Η ζωή μου ήταν χάλια... πραγματικά χάλια... Ίσα ίσα επιβίωνα, και η ψυχολογία μου ταίριαζε γάντι με τον καιρό του Λονδίνου.
Άφησα την τσάντα μου δίπλα στην πόρτα κι αμέσως μετά κατευθύνθηκα προς το παράθυρο που έβγαζε στην έξοδο κινδύνου. Βγήκα έξω και κάθισα στο περβάζι ανασαίνοντας βαθιά την πρωινή δροσιά του Λονδίνου. Ο καιρός για άλλη μια φορά ήταν μουντός, και το κρύο τσουχτερό, ο Χειμώνας είχε ξεκινήσει με άγριες διαθέσεις. Έσφιξα πάνω μου την χοντρή μου ζακέτα και άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί στην πόλη που ακόμα κοιμόταν. Η ατμόσφαιρα και οι σκεπές ήταν καλυμμένες απο την πρωινή πάχνη, ενώ τα τζάμια των αυτοκινήτων από ένα λεπτό στρώμα πάγου. Ο καιρός τον περισσότερο διάστημα ήταν μουντός, η ομίχλη σκέπαζε τα πάντα, μαύριζε την καρδιά μου, έριχνε την ψυχολογία μου. Γενήθηκα σε αυτήν την χαοτική πόλη, έζησα τα παιδικά μου χρόνια και τώρα την ενήλικη ζωή μου. Μα παρόλαυτα ποτέ δεν μπορούσα να καταπιώ την σκοτεινιά που έβγαζε, την μοναξιά που με τύλιγε, την μελαγχολία που ένιωθα...Αμέτρητες μέρες είχε περάσει στο ίδιο παράθυρο, κοιτώντας την βροχή να πέφτει, χαζεύοντας τις νιφάδες του χιονιού να σχηματίζουν ένα λευκό πάπλωμα στο έδαφος. Άλλοτε ένιωθα μια περίεργη γαλήνη μέσα μου, και άλλοτε να με πνίγει η μοναξιά. Το ήξερα οτι ήμουν δύσκολος άνθρωπος... το ένιωθα, το ζούσα. Υπήρχαν μέρες που πετούσα στα σύννεφα, και μέρες που δεν με άντεχα, που βούλιαζα, χανόμουν. Κούνησα το κεφάλι καθαρίζοντάς το από τις σκέψεις μου, και ανάσανα βαθιά την πρωινή δροσιά.
