Μπήκα στο διαμέρισμά μου και διπλοκλείδωσα την πόρτα. Αφού βεβαιώθηκα ότι και η αλυσίδα ασφαλείας ήταν στην θέση της έβγαλα τον μάρσιπο και βόλεψα το παιδί στο κρεβάτι μου. Τα πόδια μου έτρεμαν ακόμα και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, που νόμιζα ότι είχα ένα σφυρί στο στήθος μου. Μπήκα στην κουζίνα, ήπια ένα ποτήρι νερό και έριξα μπόλικο νερό στο πρόσωπό μου για να συνέλθω. Μάταιος κόπος. Η αναστάτωση που ένιωθα δύσκολα θα καταλάγιαζε.
Άρχισα να κόβω βόλτες στο μικρό μου σπίτι προσπαθώντας να αποβάλω την φοβερή ένταση που είχε φωλιάσει τόσο βίαια μέσα μου. Πόσο κοντά βρέθηκα και πάλι στον κίνδυνο! Πόσο κοντά βρέθηκα στον εχθρό και βασανιστή μου! Ούτε και η ίδια δεν το πίστευα, μα ποιες οι πιθανότητες να τον συναντήσω τυχαία σε μια τεράστια πόλη όπως το Λονδίνο; Πόσο άτυχη θα μπορούσα να είμαι και να τον συναντήσω σε μια σχετικά απομακρυσμένη από το κέντρο περιοχή της πόλης;
Κάθισα στο πάτωμα και ακούμπησα την πλάτη μου στην πόρτα. Σε κάθε βήμα που άκουγα σε κάθε θόρυβο, η καρδιά μου ανέβαζε παλμούς και ο φόβος μου έκοβε την ανάσα. Δεν ένιωθα πλέον ασφάλεια εκεί, μα ποιες ήταν οι επιλογές μου; Που θα μπορούσα να πάω; Πως θα μπορούσα να προστατεύσω το παιδί μου που κινδύνευε από το σατανικό ζευγάρι;
Δεν ξέρω πόσες ώρες είχαν περάσει μα με ξύπνησε ξαφνικά το κλάμα του μωρού. Σηκώθηκα με κόπο από το πάτωμα και τέντωσα τα πιασμένα μου μέλη. «Πεινάς;» ρώτησα τον μικρό γλυκά και τον βόλεψα πάνω μου. Ρουφούσε το γεύμα του, και φαινόταν τόσο γαλήνιος και ήρεμος που η εικόνα του με συνεπήρε για λίγα λεπτά. Έμοιαζε τόσο πολύ στον πατέρα του, μα τόσο πολύ. Αυτή θα είναι η τιμωρία μου, να τον αντικρύζω μια ζωή στα μάτια, στο πρόσωπο του παιδιού μου. Τον άντρα που αγάπησα όσο τίποτα, και τον άντρα που με χρησιμοποίησε και με πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Κάθε φορά που η σκέψη μου έτρεχε σε εκείνον, τα μάτια μου βούρκωναν και ανίκανη να σταματήσω τα δάκρυα, τα άφηνα να μουσκεύουν το πρόσωπό μου. Και τότε θύμωνα με τον εαυτό μου που τον άφηνα να βουλιάζει και πάλι. Δεν έπρεπε... δεν έπρεπε... Είχα ένα παιδί, και κανένας, κανένας δεν θα το έπαιρνε μακριά μου χωρίς την θέλησή μου, ούτε καν ο πατέρας του.
Την επόμενη μέρα μετά την άτυχη συνάντησή μου με τον Μάθιου συνειδητοποίησα ότι τα ψώνια που είχα κάνει εκείνο το βράδυ από το σούπερ μάρκετ, μέσα στον πανικό μου μάλλον τα πέταξα, ή μου έπεσαν από τα χέρια. Ήμουν νηστική, άφραγκη, τρομαγμένη και μάλλον θα έμενα έτσι μερικές μέρες ακόμα, καθώς δεν τολμούσα ούτε μέχρι το παράθυρο να πάω.
Ταλαιπωρημένη σωματικά και ψυχολογικά έμεινα ξαπλωμένη δίπλα στον μικρό τις περισσότερες ώρες της ημέρας, άλλοτε χαζεύοντάς τον, και άλλοτε βυθισμένη σε άστατο ύπνο.
Τα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα με έβγαλαν από τον λήθαργο που βρισκόμουν. Κοίταξα με τρόμο το παιδί δίπλα μου που κοιμόταν και αμέσως μετά το παράθυρο όπου έμπαινε το άπλετο φως του ήλιου. Είχε ξημερώσει. Δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν όμως. Τα χτυπήματα στην πόρτα συνεχίστηκαν και πετάχτηκα σαστισμένη από το κρεβάτι. Πλησίασα ακροπατώντας προς την είσοδό μου, μα ειλικρινά πίστευα ότι οι χτύποι της καρδιάς μου δημιουργούσαν έναν εκκωφαντικό θόρυβο.
Έβρισα σιωπηλά που η πόρτα μου δεν διέθετε κάποιο ματάκι για να μπορώ να δω ποιος ήταν αυτός που μου χτυπούσε, μα ο φόβος μου ήταν τέτοιος που ίσως και να μην το τολμούσα. Την στιγμή που άρχισα να μονολογώ ασυναρτησίες πάνω στον πανικό μου, η σχισμή της αλληλογραφίας πάνω στην πόρτα, άνοιξε και έπεσε στα πόδια μου ένα κόκκινο χαρτί ειδοποίησης του ταχυδρομείου. Το άρπαξα αμέσως και άνοιξα βιαστικά την είσοδό μου. «Είμαι εδώ!» φώναξα στον άντρα με την κόκκινη στολή και ανάσανα ανακουφισμένη. Με κοίταξε σκυθρωπός που τον ανάγκασα να γυρίσει πίσω, υπέγραψα αμίλητη την λίστα που κρατούσε, και μου έδωσε έναν φάκελο που έγραφε απέξω το όνομά μου.
Έριξα μια ματιά γύρω μου και μπήκα βιαστικά μέσα κλειδώνοντας πίσω μου. Ο φάκελος ήταν από τράπεζα, και η χαρά μου δεν κρυβόταν. Τον έσκισα, και κράτησα στα χέρια μου την πολυπόθητη κάρτα. Μια μικρή κίνηση του λογαριασμού με ενημέρωνε για το ποσό που βρισκόταν στην διάθεσή μου, καθώς και λεπτομέρειες για τον κωδικό μου και την χρήση του.
Για πρώτη φορά μετά από μέρες ένιωσα χαρά. Ναι πραγματικά χαρά γιατί άρχισα να βλέπω το μέλλον με συγκρατημένη αισιοδοξία. Είχα χρήματα στον λογαριασμό μου, αρκετά για να μπορέσω να στηρίξω το παιδί και τον εαυτό μου για ένα διάστημα. Έκανα σχέδια για το μέλλον, σχέδια για την μικρή οικογένεια που είχα δημιουργήσει, σχέδια κυρίως απομάκρυνσης για οτιδήποτε με κρατούσε φυλακισμένη και δέσμια με το παρελθόν.
Η πόρτα πίσω μου χτύπησε για άλλη μια φορά και την άνοιξα χωρίς να το σκεφτώ ξανά. Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή. Το χαμόγελο πάγωσε στο πρόσωπό μου, ο ήλιος και η ελπίδα που αντίκρυζα μόλις μερικά δευτερόλεπτα πριν καλύφθηκαν από μεγάλα σκούρα σύννεφα που μόνο καταιγίδα και καταστροφή θα μπορούσαν να φέρουν.
