Την είχα δει μόνο μερικές φορές και αυτές μέσα στην νύχτα και το σκοτάδι. Φαινόταν διαφορετική και όχι το ανέμελο ξανθό κορίτσι που είχα γνωρίσει. Μπροστά μου είχα μια σικάτη γυναίκα που το ακριβό της άρωμα και το μοδάτο ντύσιμο με ξεγελούσαν με μεγάλη ευκολία.
«Καλησπέρα» άκουσα την φωνή της και τα μάτια της καρφωνόταν μια στο πρόσωπό μου και μια στην κοιλιά μου.
«Μέλανι!» η φωνή μου ακούστηκε περίεργα δυνατή και η έκπληξή μου ήταν ολοφάνερη. Ήταν πραγματικά το τελευταίο πρόσωπο που περίμενα να δω στην ζωή μου. Η αφέλειά μου συνεχίστηκε και το σοκ μου ήταν τόσο δυνατό που σίγουρα το πρόσωπό μου είχε παραμορφωθεί.
«Εάν ψάχνεις τον Γουίλ λυπάμαι αλλά...»
«Σε 'σένα θέλω να μιλήσω» με διέκοψε απότομα και με μια κίνηση εισέβαλε στο σπίτι. Έκλεισα πίσω μου την πόρτα και την ακολούθησα φανερά σαστισμένη από την επίσκεψή της. Στάθηκε στην μέση του σαλονιού και κάθισε ακριβώς απέναντί μου με τον αέρα κυρίας που βρισκόταν στον χώρο της. Για μια στιγμή ένιωσα παρείσακτη, και μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί μου.
«Δεν καταλαβαίνω Μέλανι... Τι μπορούμε να συζητήσουμε εμείς;» συνέχισα εγώ απτόητη και μάτια γουρλωμένα γεμάτα απορία και φόβο. Φόβο γιατί; Γιατί φόβο;
«Κάθισε» αποκρίθηκε στεγνά στις δικές μου ερωτήσεις και έτεινε το χέρι στην απέναντι πολυθρόνα. Υπάκουσα στην διαταγή της άβουλα. Κάθισα και τα μάτια μου δεν κατάφεραν να απεγκλωβιστούν από το βλέμμα της ούτε λεπτό.
«Τι συμβαίνει;» ψέλλισα με φωνή αλλοιωμένη.
Το μυαλό μου άρχισε ξαφνικά να παίρνει στροφές και δεν μου άρεσε καθόλου.
«Πότε γεννάς;» με ρώτησε και τα μάτια μου καρφώθηκαν στα κατακόκκινα νύχια της. Τα φαντάστηκα μεγάλα και γαμψά να απειλούν το παιδί μου και τύλιξα τα χέρια πάνω στην κοιλιά μου.
«Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά Μέλανι, τι θέλεις εδώ;» αγνόησα την ερώτησή της και προσπάθησα να μάθω τι ήθελε.
«Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά αγαπητή μου» ξεκίνησε και το ύφος της έγινε ξαφνικά εχθρικό.
«Το όνομά μου είναι Βάλερι».
Έσμιξα τα φρύδια και την κοίταξα παράξενα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά και το αίμα άρχισε να τρέχει μανιασμένα στις φλέβες μου.
