Λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά. Και όσοι το λένε έχουν απόλυτο δίκιο...
Πέρασαν τέσσερις μήνες από τότε που πήρα την απόφαση να κρατήσω το παιδί του Μάθιου. Η κοιλιά μου μεγάλωνε, οι αδιαθεσίες είχαν σχεδόν περάσει, και η άλλοτε επίπεδη κοιλιά μου είχε μετατραπεί σε μια στρογγυλή μπάλα που φιλοξενούσε τον μικρό εισβολέα. Η ζωή μου άλλαξε, κι όσο κι αν προσπάθησα να την κρατήσω σταθερή, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Κουραζόμουν πολύ γρήγορα, ήθελα να κοιμάμαι συνεχώς, και έβαζα τα κλάματα με το παραμικρό. Οι ορμόνες έπαιζαν άσχημο παιχνίδι μαζί μου τελικά... Η όρεξή μου είχε περιοριστεί πολύ και αυτός ήταν ο λόγος για τους καθημερινούς μας καβγάδες με τον φίλο μου. Με κυνηγούσε για να φάω και σε κάθε ευκαιρία μου θύμιζε πόσο σημαντική ήταν η σωστή διατροφή κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης... Ο Γουίλ... φύλακας άγγελος με ξερό κεφάλι!
Προσπαθούσα όσο μπορούσα να κρατήσω τις ισορροπίες στην καθημερινότητα μου, για να μην τρελαθώ. Είχα πάρει την απόφασή μου... το παιδί θα μεγάλωνε σε άλλη οικογένεια και δεν άφηνα τον εαυτό μου να παρασυρθεί ή να δεθεί συναισθηματικά με τον αγέννητο εισβολέα. Δεν χάιδευα την κοιλιά μου, δεν μιλούσα για το μωρό, δεν χάζευα βιτρίνες με μωρουδιακά... Ο Γουίλιαμ έκανε φιλότιμες προσπάθειες να ξυπνήσει μέσα μου το μητρικό μου φίλτρο, μα μόλις κατάλαβα τις προθέσεις του του έκοψα μαχαίρι τα σχέδιά του, με ένα μεγάλο καβγά Φοβήθηκε μην πάθω τίποτα και αμέσως μου υποσχέθηκε πως δεν θα επανέλαβε ποτέ ξανά το ίδιο λάθος... Η καρδιά μου όμως... η καρδιά μου πονούσε στην σκέψη και μόνο ότι δεν θα κρατούσα εγώ στην αγκαλιά μου το μωρό που μεγάλωνε μέσα μου, που είχε το αίμα μου, που ήταν φτιαγμένο από την σάρκα μου... Πονούσα στην σκέψη του αποχωρισμού, πονούσα στην σκέψη ότι η η δική μου αγκαλιά θα άδειαζε, ενώ κάποιου ξένου θα γέμιζε...
Ο γλυκός μου Γουίλ, παρόλη την επιμονή του, και το ξερό του το κεφάλι δεν με άφηνε απο τα μάτια του. Με πρόσεχε σαν μικρό παιδί και με φρόντιζε σαν πραγματικός αδελφός. Με περίμενε στην πόρτα του καφέ κάθε πρωί, με γύριζε τα βράδια σπίτι μου και κατά την διάρκεια της ημέρας μου απαγόρευε να κάνω βαριές δουλειές. Είχα σταματήσει να κάνω το σκούπισμα ή το σφουγγάρισμα, κι οτιδήποτε άλλο απαιτούσε μεγάλη προσπάθεια ή κούραση. Έβλεπα στα μάτια του την ανάγκη που ένιωθε για να με φροντίσει, να με βλέπει να γελάω, μα ποτέ... ποτέ δεν αναφερθήκαμε σε εκείνο το βράδυ που έμεινα έγκυος, ποτέ δεν με ρώτησε για τον πατέρα του παιδιού. Το εκτιμούσα γιατί κάθε αναφορά στο πρόσωπο του Μάθιου, έκανε την ψυχή μου να ματώνει.
