UAD 25: Dear Classmate [Filler]

795 41 2
                                    

A/N: The book cover will give you a clue kung ano magiging ending nito. Hahaha. I'm sorry for a filler update. Sabaw eh. Plus I really want to finish this naaa! (Kase gusto ko na magstart ng bago HAHAHA)

#UAD on Twitter

Ara.


She wanted to say that she wasn't hurt by Kuya Axel's words.

But NEWSFLASH: It broke her down. She went outside of the waiting room, lumipat na lang siya sa benches sa tapat ng nurses station, she couldn't take these things happening all at once! Her friend was battling for his life and she couldn't atleast be there when he wakes up...if he wakes up. Because his family treats her as a flirt. Na siya ang nag iimpluwensya kay Thom para kumaliwa, if only they knew better. She thought. Kung alam lang sana nila kung ano ang mga sakripisyong ginawa niya just for Thom to have the happiness she deserves.

Napahawak na lang siya sa sentido niya dahil sumasakit nanaman ito. She massaged her temples slowly. "Miss Galang?" Napabalikas naman siya nung narinig niya ang boses na yun. Si inspector Hidalgo pala, ang pulis noong araw na muntikan na siyang maggahasa.

"Sir! Kayo po pala. Bakit po kayo nandito, sir?"

"Naalala mo ba yung babaeng kumausap sayo? Yung resident therapist namin sa station? Well....She died earlier. I'm here to pay a visit."

"B-bakit po? Ano bang kinamatay?"

"Complications daw sa heart at kidneys. It was like her system went down in a snap. Nagulat nga kami eh, she didn't act like a sick person at all."

"Nasa morgue po ba siya? Pwede pong sumama?"

"Sige. Sumama ka sakin."

Sumabay ako sa kanya habang naglalakad papunta sa likurang banda ng hospital. Nabasa ko naman yung signboard na MORGUE pero nilampasan lang namin ito.

"Sir? San po ba tayo--?" Nung tumigil siya. Nakita ko naman ang pamilyang naglakagulo sa labas ng isang selyadong kwarto. Hindi man lang makalapit ang mga tao sa bangkay at ang glass na bintana lamang ang kanilang pwedeng hawakan.

"Bakit po hindi pwedeng pumasok, sir?"

"May virus kase na natagpuan sa katawan niya, at ngayong patay na siya, that virus could easily escape and find a new host. Protocol lang ito ng ospital." Bigla namang nagring ang cellphone niya. "Saglit lang. Sasagutin ko lang to."

Lumayo ng kaunti ang pulis sa kinalalagyan ko. I was staring at the woman's loved ones. Losing a loved one is hard enough, bakit pati ang makita siya sa huling sandali hindi pa pwede?

I continued walking towards them nang may narinig ako.
"Alam mo ba na HIV talaga ang sakit niyang patient na nasa secluded morgue room?"
"Hoy ano ka ba! Hospital protocol na protected ang confidentiality ng pasyente! Tapos HIV pa eh may batas na bawal talagang ipagsabi yan. Hindi mo talaga alam kung paano manahimik ano?"
"The more na dapat malaman ng marami! There is a great risk on handling a patient's body like that. Mas lalong magkakacomplikasyon if they hide it from all the visitors, as if naman airborne virus yan eh wala, sa kagustuhan mismo yan ng pasyente."

Yung counselor na kumausap sakin ay isang HIV Patient? I remembered Bang's story earlier, kung paanong nagluluksa ang kapamilya ng isang HIV Patient sa isang kabaong na walang laman. Ang sakit namang isipin yun.

I strongly believe na kahit ano pang sakit ng isang tao, kailangan pa rin silang tratuhin na parang normal (minus the extra sanitary measures). Mahirap na nga para sa kanila na magkaroon ng ganong sakit tapos ipapamukha pa ng mundo sa kanila na marumi sila?

Do they even consider how an HIV Patient would feel after knowing that they have that disease? How they would consider living with it? How it brings them much pain to know that they're dying? To think that the patient needs support, love and care and all he/she gets is distaste from the eyes of many.

How cruel the world is.

Sumasakit nanaman ang ulo ko kakaisip. I can't believe kung gaano na kadalas sumakit ang ulo ko ngayon. Damn it.

I received a call, it was from Bang.

Bang: "Hey! Where the hell are you? Nakabalik na kami ni Pao and we couldn't find you here, san ka ba nagpunta, Ha?"

"My head is aching again, Bang. Nasa may tapat ako ng Morgue ngayon."

Bang: "What the hell are you doing in that Morgue? Bumalik ka na dito okay? Ruth told me that Thom's body is responding well to the treatments, a few more hours and the surgery will be done. Just trust that he won't die on you, Ars."

"Pakisundo na lang ako dito please?"

Bang: "Okay fine. We're coming."

Ilang minuto ang nakalipas and I saw Pao with Bang coming to my direction, busangot pa nga ang mukha ni Bang because she doesn't really like this part of the hospital. She dragged me and we walked away from the Morgue. Naisip ko naman si Inspector baka magtaka siya na bigla akong nawala do'n.

Bang: "Ruth also told me na narinig niya yung conversation niyo ni Axel. Siya na ang naghihingi ng tawad para sa naging aksyon ng kuya niya."

How she wished it made her feel better. But the truth was, she only felt worse. Thom's sisters are also getting involved.

Paolo: "By the way, bakit nga ba hindi ko nakikita ang anino ng girlfriend ni Thom?" I thought of that too. Nasan na nga ba si Arra San Agustin?

Bang: "This might answer your question, Pao." She handed her tablet and there was a screenshot.

-----

"Does Arra San Agustin follow Thomas Torres?"

Answer: Nope.

----

Paolo: "Eh loka ka pala eh! How could we assumpt something eh mere screenshot lang yan."

Bang: "HELLO?! ITS 2016! Basehan na ng relationship ang pagfafollow ng isa't isa sa social media sites! Plus dapat magkasama sa display picture or whatever!"

"So...that's it? She broke up with him already? On what grounds?"

Bang: "Yan ang hindi masasagot ng picture na to. Whatever the case might be, baka yun ang naging trigger point kay Thom to actually do this stint."

I let him go just to see him get hurt by someone else? Kung alam ko lang....

"ARA!"

Uncoventional And Disturbing (ThomAra)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon