I kissed a boy (nl boyxboy)

5.

Vandaag is mijn plan duidelijk.

Niemand zit me tegen. Ik ga naar school en vervolgens naar dansen. Wie er nu voor zorgt dat ik mijn training niet haal krijgt te maken met mijn vuisten.

Duidelijk?!

Top

Op school aangekomen smijt ik mijn fiets in de fietsenstalling en loop ik richting de schooldeuren. Mijn plan is simpel en ik ben ervan overtuigd om het te volgen. Geen liefdadigheid of menselijke aanvallen meer.

Ik loop door de gang heen richting mijn kluisje, waar ik mijn danstas in parkeer.

"Carlos,"

Ik draai me om en kijk recht in de ogen van een onbekende jongen.

"Dave wacht op je, bij de kleedhokken." En weg is die gozer.

Dave wacht op me..?

Ach, ik had erop gerekend dat mijn plan niet uitkwam.

Waar ik niet op had gerekend is dat Dave weer op speekselpad is.

Met lood in mijn schoenen stamp ik door de gang heen. Ik kan er beter voor zorgen dat ik bij de kleedhokjes weg blijf. Gelukkig is dat geen ramp. De kleedhokken zijn bij het gymgebouw, en geloof het of niet, ik haat gymmen.

Maar waarom Dave me opwacht is me een raadsel. Ik heb gisteren niks bij hem geflikt, dus beter houdt dat jochie zijn speeksel waar het hoort. Voor ik hem een reden geef om zich met mij te bemoeien.

"Hè," hoor ik.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen wanneer ik Charlie zie. Ze is klein, heeft donkerblond krullend haar en is een van de liefste mensen die ik ken.

"Hey," ik frons mijn wenkbrauwen naar haar. "Jij zit hier toch niet op school?"

"Nee," ze glimlacht. "Ik kwam alleen even posters ophangen, dat weet je toch?"

Ik blijf fronsen.

"Voor reclame voor in de Dome."

Mijn wenkbrauwen veranderen nog steeds niet van vorm.

Charlie schiet in de lach en laat vervolgens de flyers zien die ze in haar handen heeft. "Ons dans optreden, weet je nog?"

"Nee," beken ik dan eerlijk. Ik begrijp totaal niet waar ze het over heeft.

"Oh, ja! Sorry. Je was er maandag niet, maakt niet uit." Ze glimlacht verontschuldigend. "We hebben over een maand eens dans optreden in de Dome. Ik ben alvast posters aan het ophangen, je weet maar nooit. Hoe meer mensen, hoe meer kans voor ons om door te breken."

Ik kijk Charlie vol ongeloof aan. Wij, dansen in de Dome?! Het is een van de grootste gebouwen in onze omgeving  ik kan niet begrijpen dat wij daar mogen dansen. Oké, niet dat wij slecht zijn. Ons team is best sterk. Maar hoe we het geflikt hebben om daar te komen, mag Joost weten.

Maar opnieuw. Ik ken geen Joost.

"Gaaf hè!" Charlie glimlacht naar me.

"Wat is er gaaf?" Marc komt er met alle vreugde bijstaan. Blijkbaar met zoveel vreugde dat het plezier van ons wordt afgenomen.

"Marc ga weg." Mijn stem wordt lager.

"Wat dan?" Hij draait zich voor een kwartslag naar me toe, maar zijn grijze ogen blijven bij Charlie. "Mag ik niet gezellig meepraten."

Ik duw mijn tanden op elkaar. Ik zie Marc liever niet bij Charlie. Ze is een van de liefste mensen die ik ken. Daarnaast wil ik niet dat Marc überhaupt de mensen van mijn dansclub leert kennen. Dan kan ik zeker naar het dansen fluiten en kan ik mijn sociale contacten tellen op één hand.