I kissed a boy (nl boyxboy)

25.

Dit hoofdstuk is kort maar krachtig. Ik kon het niet langer maken wat het is en erom heen schrijven ging ook niet. Maar hij is er. Geniet ervan! :)

____________________________________________________________________________________________

"Eigenlijk had hij net zo goed kunnen zeggen dat ik werd neergeschoten." Ik draai me om naar Dave die een rare blik in zijn ogen heeft. "Wat kijk je nou?"

"Ik.." Hij schudt zijn hoofd en ik zie hoe zijn hand door zijn gritszwarte haren gaat. Voor het eerst sinds tijden, nee, voor het allereerst zie ik hoe Dave geen houding kan aannemen. Ik hou mijn hoofd schuin en zet een brede grijns op. "Wat ben je aan het doen, David? Weet je niet meer hoe je je moet gedragen."

Dave fronst dieper en hij krabt nu achter zijn nek. Als ik niet beter zou weten zou ik afvragen of hij last heeft van allergie.

"Ik weet niet wat ik moet denken." Begint Dave langzaam. Zijn armen zakken langs zijn lichaam en hij ziet er verslagen uit. Even kijkt hij naar de grond. De rumoer door de zaal hoor ik allang niet meer. Het enige wat ik zie is Dave, zonder houding en zonder trots. "En nu?" Mompelt hij na een lange stilte.

Oh dam. Als Dave vraagt wat nu, is het einde spel.

.

Daves POV

.

Carlos kreeg toestemming om zijn kleding op te kunnen halen. Ironisch genoeg is alles wat hij heeft, bij mijn thuis. En hiermee bedoel ik niet alleen mijn familie en ikzelf. Maar Carlos bezit in mijn gezin meer kleding en toebehoren dan hij bij zijn 'thuis' ooit heeft gehad.

Beide zitten we zwijgend in de auto. Hoe verslagen ik was na de uitspraak, hoe stil Carlos nu naast me zit. Zijn bruine ogen lijkt naar buiten te staren maar er zit geen enkele boodschap meer in. "We kunnen vluchten," mompel ik zacht. "Ik neem je mee. Heel ver van hier." Ik draai mijn hoofd naar Carlos toe en besluit mijn auto aan de zijkant van de berm te zetten. "Niemand kan ons vinden en we worden heel gelukkig."

Carlos zwijgt. Draait zijn hoofd verder van mij af richting het raam.

"Kijk me aan."

Niks.

"Je wilt niet dat ik je ga dwingen, want we weten beide dat jij verliest."

Carlos draait zijn gezicht langzaam naar me toe. Zijn lippen staan in een streep. "Ik verlies nooit."

"Ik wil niet veel zeggen, maar je bent al omgedraaid."

Carlos zucht even diep en duwt zijn hoofd tegen de leuning aan. "Ik heb dubbelop verloren. Ik ga naar huis. Hah, huis." Hij schudt snel zijn hoofd. "Ik naar de hel. Dat is het. Beter slaan ze me meteen de hel in dan ben ik daar ook vanaf."

"Tuurlijk niet." Ik duw tegen zijn schouders aan om hem overeind te krijgen. "Jij gaat niet terug." Ik buig me dichter naar hem toe en voel zijn warme adem op mijn wang strijken. Ik grijns even voor ik verder ga met mijn verhaal. "Zoals ik zei, we gaan weg. Ik ga je heel gelukkig maken."

"Jij? Als jij mij gelukkig gaat maken mag jij me bakvis noemen."

Ik heb hem met zijn bakvissengedoe nog nooit begrepen.

"Ik zal het proberen, mister bakvis."

Even zie ik hem kort naar mij grijnzen. Eindelijk, hij lijkt weer het enige beetje gevoel wat hij had terug te krijgen. En misschien kan ik hem de rest wel bijbrengen. "Noemde je mij nou mister bakvis? Jij bent overduidelijk de bakvisman hier." Hij kijkt mij even speels aan voor ik een zachte duw tegen mijn schouders krijg.