I kissed a boy (nl boyxboy)

3.

Sloffend loop ik richting het gymgebouw. Het is drie uur en mijn geliefde dansmiddag wordt vervangen door een potje honkbal.

Wat een feest.

School was te doen vandaag. Zoals altijd waren de pauzes ongezellig en het eten onsmakelijk maar ik ben weinig lastig gevallen. Dat valt me redelijk mee maar het betekent vrijwel niks. Morgen begint alles toch weer opnieuw en heb ik weer mijn lichaam versiert met de blauwste plekken.

Maar dat maakt niet uit. Waar ik me eerder op verheug is het feit dat Dave vandaag aangenaam verrast gaat worden. Daar reken ik op.

En Marc zal me nooit teleurstellen bij zulke dingen. Vandaag had hij al een paar keer naar me geseind, grijnzend. Ik heb een paar gebaren terug geseind wat hem ervan moest overtuigen dat ik Dave probeerde te beschermen. Oké, ik schude alleen mijn hoofd maar ik ga geen moeite doen voor Dave, die jongen kost me al genoeg energie.

Al dat acteerwerk ook om hem eens een verrassen te gunnen.

Gelukkig ben ik wel zo aardig.

Ik slof de kleedkamers binnen en leg mijn tas neer. Al snel bevind ik mij tussen allemaal jongens die breder, groter en waarschijnlijk ouder zijn dan mij. Het ouder en groter zijn is niet moeilijk. Ik ben rond de één meter zeventig en bijna negentien. Het feit dat ze breder zijn is een ander geval. Ik sport al sinds ik jong ben dus spieren heb ik wel maar alle gozers die hier rondlopen lijken haast wel bodybuilder.

Ik trek een wit T-shirt over mijn hoofd heen. Mijn broek wordt vervangen door mijn stoffen broekje en ik trap mijn voeten in mijn oude gympen. Zo, klaar voor de marteling. Ik wacht tot alle jongens de kleedkamer uit zijn, zodat ik geen contact hoef te maken. Na een minuut of vijf verschijn ik op het veld. Het valt me meteen op dat Dave niet aanwezig is.

"Dales, jij gaat daar heen." De coach wijst naar een team met vijf jongens. Ze staan met een honkbalknuppel in hun handen over te gooien met ballen. Af en toe wordt er eentje weg geslagen. Fijn, de blauwe plekken die ik morgen ga krijgen worden per direct vervangen door vandaag. "En snel een beetje." Sist de man.

Met een zucht loop ik naar het groepje jongens toe. Ze merken me nauwelijks op en geloof me, ik word wel tien keer omver gebeukt. Hoe het mogelijk is weet ik ook niet maar blijkbaar loop ik lichtelijk in de weg.

Prima dat ze mij niet opmerken, maar sinds wanneer is honkbal rugby geworden?!

"Oké," de coach loopt naar ons toe. Het hele gedoe moet nog beginnen maar zijn gezicht is al knalrood. "We gaan het slaan oefenen want vrijdag was echt een ramp. Stelletje wijven, die cheerleaders kunnen het zelfs nog beter." Hij kijkt er gefrustreerd bij en ik hoor enkele jongens zuchten. "Hoe gaan jullie in hemelsnaam die verdomde Lions verslaan?!"

Dat is ook iets typisch. Tegenwoordig speelt onze school de afgelopen jaren goed honkbal en zijn we ingedeeld in ploegen met andere scholen. Eens in de twee jaren zijn er wedstrijden en dit jaar is onze school er ook bij. Niet dat ik er veel vanaf weet, ik word er enkel alleen mee dood gegooid door alle posters en schreeuwende bakvissen. Daarnaast hebben de teams allemaal Engelse dierennamen en heet die van onze school 'BullDogs.' Ja. Ze zijn erg origineel.

"Heeft iemand Dave gezien?!" Coach kijkt de jongens bloeddorstig aan.

Met liefde kijk ik toe hoe iedereen hun hoofd schudt.

De coach moppert wat en kijkt even om zich heen. "Dus ga jullie slag oefenen. Sla zover je kan en probeer dan de homerun te rennen. Dat is wel het minste wat jullie kunnen geven. Mike en Rowan het veld in, jullie vangen."

De twee jongens lopen het veld in. Ik ken ze nauwelijks maar heb ze wel gevoeld doordat ze me een paar keer omver beukten. Heerlijk gevoel was dat trouwens, maar niet heus.