I kissed a boy (nl boyxboy)

22.

Maak je gordel vast.

Dit wordt spectaculair epic.

___________________________________________________________________________

Carlos POV

Ik zweer je, genaaid worden is een van de rotste dingen die je kan overkomen.

En dan bedoel ik dit letterlijk, want het zitgedeelte lukt mij nog steeds niet.

Gelukkig voor mij hoef ik niet te zitten. Ik kijk toe bij de training van Dave, staand. Hij is in ieder geval niet uit het team gepleurd. Wat ik een opluchting vind, anders krijg ik hier automatisch toch de schuld van. Niet van Dave, als hij met zijn vinger naar mij durft te wijzen dan breek ik ze hier persoonlijk af. Maar eerder door mezelf. Het is min of meer mijn schuld dat Dave zijn team liet stikken voor mij. Ik vertrouwde hem niet.

Hell.. Ik had alle redenen om hem niet te vertrouwen. Hij was de gast die het op een verkrachting zetten.

"Hé," Dave staat voor me neus en ik kan het niet laten om te grijnzen wanneer ik zweet op zijn voorhoofd zie staan. "Heb je het warm of zo."

"Het is warm." Ik voel een kus op mijn mond. "Sorry, mijn schuld." Verontschuldig ik me netjes.

"Ja, daar moet ik iets aan doen." Vervolgens vliegt zijn shirt uit.

Oké..

Oké!

"Doe aan." Mompel ik als ik wat meisjes op afstand zie fangirlen. Het lijken we alsof de hormonon uit die wijven vliegen, want plotseling schuiven een paar truitjes omlaag en wordt er vrouwelijk naakt onthult.

Ulg..

"Nee, ik weet dat jij het leuk vindt. Let niet op hen," dan krijg ik een kus van Dave en vervolgens is hij alweer op het veld. Ik kan er niks aan doen, maar mijn hart gaat als een gek tekeer en ik voel mijn wangen gloeien. Verdomd.. Dave..

Mijn ogen glijden over het veld heen en ik zie Dave bezig zijn met een knuppel. Hij mist twee keer, ik hoor de coach schelden en het tegenpartij grinniken. Ik buig mezelf wat meer over het hekje heen en bekijk hoe mijn vriend zich iets meer door zijn knieën laat zakken. Hij richt even zijn ogen op mij, knipoogt en raakt vervolgens de bal.

Mijn aanzicht doet wonderen.

Tevreden laat ik mezelf tegen het hekje aanleunen. Mijn blik gaat verder. Over al Dave zijn tegenspelers bijvoorbeeld. Dylan die op het bankje zit en de meiden naast het veld. Ze hebben een spanddoek op wat ik net niet kan lezen.

"Ey Carlos," hoor ik. "Wil je even mijn tas halen?"

Ik knik naar Dave. Het is dat ik niks te doen heb anders stak ik een vinger naar hem op. En niet een duim.

Man.. Die kan hij in zijn reet steken.

Ik loop het veld af richting de kleedkamers. De meiden met de spanddoek nader ik, en nu pas kan ik de tekst op het doek lezen. 'leve de bakvismannen'

Onder het spanddoek zitten een aantal meiden. Ze hebben popcorn, ijs, chocola, pizza en..

Ik krijg een paar rare grijnzen toegeworpen. Het maakt me ongemakkelijk. Vooral de tekst.. How even..

Ik dacht dat ik degene was die alleen die woorden gebruikte?

Ze giechelen, dus ik loop maar snel verder naar binnen. Ik weet niet wat erger is. Meiden die me ontlopen, of meiden die me lijken te stalken en vervolgens mijn woordkeuze stelen?

Ik loop naar achteren en pak Dave zijn sporttas van de bank af. Ik ritst de tas open en begin in zijn kleding te wroeten, op zoek naar een fles water.