I kissed a boy (nl boyxboy)

9.

"Mam, dit is Carlos." Presenteert Dave me alsof ik een zak hooi ben.

Niet dat ik dat nu aan het ontkennen ben.

Ik voel hoe Dave zijn arm over mijn schouders laat glijden, wat me mateloos irriteert.

Dave zijn moeder kijkt rustig toe. Ze lijkt veel op haar zoon. Donker haar, donkere ogen. Ze is alleen niet zo lang. Ze is klein. Een beetje rond maar aan haar gezicht af te lezen is ze zorgzaam.
Ze glimlacht naar me. "Welkom Carlos, kom binnen." Ze zet een stap opzij en laat ons beide erin. Het valt me op hoe rustig ze doet. Ze is niet eens agressief wordt om het feit dat het al bijna ochtend is. Mijn ouders zouden me eerst onderuithalen voor de deur. Me schoppen en vervolgens de deur weer dicht doen. Drie keer raden wie er dan als een zwerver buiten slaapt.

"Carlos blijft slapen." Dave kijkt me even aan en laat vervolgens zijn arm van mijn schouders glijden. Het voelt als een soort van opluchting voor me. Hij laat me zweten.

"Zal ik de logeerkamer klaar maken?" Zijn moeder staat al in de startblokken om mij van een slaapkamertje te voorzien. Wacht..

Betekent dit dat ik in een echt bed ga slapen?

Ik wil net een vreugdedans doen voor dit kleine ronde peroontje als Dave me onderbreekt. "Dat hoeft niet." Dave laat zijn ogen op me vallen en ik zie hoe hij naar me begint te grijzen. Het maakt me ongemakkelijk, vooral nu zijn moeder erbij staat. "Hij slaapt bij mij. Nu hij mijn vriend is."

Ik klem mijn kaken op elkaar. Net wanneer ik mezelf naar buiten wil bombaderen sluit Dave zijn moeder de deuren. Deze familie is afgestemd op seksuele gebeurtenissen.

Dave grijnst nog kort naar me. Hij lijkt wel gestoord, of in ieder geval niet goed bij zijn hoofd. Waar heeft die gozer het lef om hier het spelletje door te spelen? Straks denkt iedereen nog dat we echt een stel zijn, terwijl ik eerder kotsneigingen krijg van deze gozer. "Kom," Dave loopt voor me uit de trap op. Een smalle trappengang brengt ons op een overloop. Het is een dunne kamer, bomvol met deuren die allemaal op elkaar lijken.

Dave loopt door de hal heen naar het laatste deur. We stappen naar binnen en ik krijg bijna een hartverzakking om het aanzicht van Dave zijn kamer. Het is een kleine kamer. Niet groter dan twee bij twee meter. Er staat een bed en een kast in maar daar stopt het ook. Dave zijn muren zijn gebombadeerd met verschillende soorten posters en op de hoek van het raamkozijn staat een laptop te flikkeren.

Lucht wordt haast uit me geperst bij het aanzicht en mijn handen beginnen vochtig te worden. "Zo klein?" Mijn stem begint zelfs hoger te worden. Allemachtig.. Ik wankel naar het raam toe, wat nog geen twee stappen nodig heeft, en ik druk hem met volle macht open. Het helpt een beetje, maar niet veel. Ik word moe. Heel moe. "Ik ga slapen." Ik laat me op Dave zijn bed zakken. Het voelt zacht. Heerlijk zacht. Het moet zeker tien jaar geleden zijn geweest dat ik in een echt bed heb geslapen. Maar dankzij mijn clausterfobie kan ik er niet van genieten. Ik val meteen in slaap.

.

"Carlos!" Ik voel twee handen tegen mijn schouders aan duwen. Mijn lichaam krimpt in één en een golf van angst schiet mijn lichaam binnen. "..Wat?" Ik open mijn ogen en laat lucht uit mijn longen ontsnappen wanneer ik Dave voor me zie..

Gelukkig.. Het is Dave.. Niet mijn vader..

"Wat?!" Dit keer probeer ik hem af te snauwen. Vooral wanneer meneer besluit om halfnaakt voor me te staan, alsof hij een één of andere God is.

"School, ga je mee?"

"Rot op," ik draai me om en trek de dekens over mijn schouders heen. Voor het eerst in mijn leven kan ik heerlijk slapen en word ik niet wakker met pijn in mijn lichaam. En wie krijgt de eer om dit te verpesten? Tuurlijk, David. Nog even ik geef hem een prachtige handdruk.