I kissed a boy (nl boyxboy)

6.

Dave en zijn ego kunnen de pot op.

En wel getelt vandaag.

Gisteravond heb ik besloten dat ik me niet op de kop laat zitten door hem. Die bakvisaantrekker zou eens moeten weten hoe sterk ik al die jaren ben geweest. Dat tongetje houdt me zeker niet tegen.

Op school pleur ik mijn boeken in mijn kluisje en besluit ik mijn plan volledig in werking te zetten.

Dave mag weten dat ik terug sla, en hard ook.

Ik schuif de gang door, richting de kantine. Iets wat ik meestal vermijd maar dit keer ga ik er regelrecht opaf. Vandaag ben ik het juist nodig, het hoort bij mijn plan. Dan maar ben ik ook drie blauwe plekken rijker.

Liever een versiert lichaam door Marc, dan baksillen van Dave.

Nu maar hopen dat Marc zich binnen bevindt, anders zou het een beetje lullig zijn. Ben ik hem nodig, is die gozer er niet.

Maar gelukkig gaat het precies volgens plan. De kantine ingekomen zie ik Marc zijn groepje al in mijn ooghoeken. Precies op dat moment kijken hun gezichten mijn kant op. Ik grijns, recht mijn rug en loop naar de andere kant van de kantine. In de weerspiegeling van de ramen zie ik Marc en een paar vrienden van hem mij volgen.

Nooit gedacht dat ik nu loop te duimen voor Marc en zijn vrienden. Maar op dit moment kijk ik uit naar hun vuisten.

"Carlos!"

Met een brede grijns draai ik me om. Marc kijkt me argwanend aan. "Gatver," zijn wenkbrauwen fronsen zich wanneer hij mijn uitdrukking bekijkt. Het lijkt hem zelfs even af te schrikken.

"Hai," begroet ik hem dan ook zo vrolijk mogelijk. Ik doe zelfs de moeite om mijn hand op te steken.

"Wat grijns je," Marc gooit zijn schouders naar achteren. Hij lijkt er breder door.

Ik volg zijn voorbeeld en haal mijn handen door mijn haren heen. "Geen idee,"

Marc geeft een knikje naar de beide jongens naast hem. Ik ken ze niet van naam, ondanks we al een aantal keren eerder hebben kennis gemaakt. Het is eigenlijk best onbeleefd, dat ik niet precies weet wie ze zijn. Maar goed, niemand stelt zich tegenwoordig nog voor. De jongens grijpen me beet bij mijn schouders en duwen me tegen de muur aan. Op dit moment kan ik mijn mondspieren niet onder controle krijgen en grijns ik ze tegemoet.

"Zeg op, of ik weet nog wel een klam plekje."

Och gossie.

Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Mag ik ook genieten? Ik ga vanavond naar een concert."

"Ahm," Marc ziet er niet echt geamuseerd uit.

Maar daar ben ik ook niet voor geboren.

"Met Dave," ga ik verder.

Marc zijn ogen trekken tot spleetjes en vervolgens vliegt zijn vuist tegen mijn buik aan. Ik hap naar adem, probeer geen spier te vertrekken en voel me stiekem toch een beetje gezegend bij deze actie. Marc is pissed, en dat is goed ook. Precies waarop ik had gehoopt.

"We pakken hem," Marc loopt de gang door. Beide jongens duwen me op de grond en achtervolgen dan Marc alsof ze zijn kontenlikkers zijn.

Maar ze knappen mijn klusjes op. En dat waardeer ik. Ondanks ik het niet goed kan begrijpen waarom. Dave en Marc hebben geen band, dat weet iedereen. Maar iedereen weet ook dat Dave meer mensen heeft dan Marc. Of deze mensen net zoveel lef hebben, weet ik niet. Maar Dave staat er in ieder geval niet alleen voor. Ach, gelukkig knapt helpen Marc en mijn vrienden me vandaag. Dan kan ik op zijn minst mijn gymles halen vanmiddag, want daar kijk ik erg naar uit.