A life behind of a bakery~Harry Styles (in Greek)

Chapter no.9

Μπορεί να εκλαιγα αρκετή ωρα. Τα δάκρυα στερεψαν. Δεν είχα άλλα για να ξοδεψω. Πλεον δεν ακουγα τίποτα. Μόνο την ησυχία να μου τρυπαει τα αφτιά. Συκωθηκα όρθια και κοίταξα στον καθρέφτη. Ή ζωή είναι παντα τόσο...άδικη; Γιατί παιζει με τις ζωές των ανθρώπων; Γιατί ενώνει ατομα που δεν ταιριάζουν καθόλου; Και δεν μιλάμε για ενδιαφέροντα. Αυτο είναι το λιγοτερο! Εδώ μιλάμε οτι ο ένας πέρνει ζωές χωρίς έλεος και ο άλλος απλως κλαίει και θρηνεί τις ζωές που φεύγουν έτσι άσκοπα.
Πήρα μια ανάσα και ξεφυσηξα. Πλεον δεν εχω μέλλον. Ή ζωή μου και τα όνειρα μου χάθηκαν στο χάος. Πλεον πρεπει να ξεκινησω να ονειρευομαι διαφορετικά πραγματα που να συμφωνούν με την πραγματικότητα. Με το δικο μου χαος. Αλλά τι όνειρα να κάνω; Οτι παντρεύομαι απο τα 19 μου εναν δαίμονα; Ας μην ονειρευομαι καλυτερα. Ας κάτσω έτσι στην τύχη. Ή ζωή και ή τύχη είναι οι δυνάμεις του σύμπαντος που κινούν πλεον τα δικά μου νηματα. Είμαι ή μαριονέτα τους πλεον και αυτό δεν μπορω να το αλλάξω. Απλα παραδινομαι.
"Παραδινομαι" είπα κοιτώντας στον καθρεπτη. Γυρισα την πλάτη μου, και μπήκα επιτέλους στο μπάνιο για να κάνω ενα ντουζ. Την ωρα που λουζομουν σκεφτόμουν εκείνον. Πρεπει πραγματικα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Απο την μέρα που τον γνώρισα τον ερωτεύτηκα. Δεν ξέρω γιατί αυτό το χαζοπραγμα στο χερι μου, μου το χάραξαν. Δεν υπήρχε λογος. Θα φωναζα "σε θέλω Χαρρυ" μέχρι τα 99 μου χρόνια και μετα ίσως πεθαινα αφού αυτή θα ηταν και ή μονη επιθυμία που θα είχα. Να τον αντικρυσω για τελευταια φορά.
Έκλεισα το νερό και αφού ανοιξα την κουρτίνα πήρα μια πετσέτα και τυλιξα το σωμα μου. Έβαλα τις τεράστιες παντόφλες του Χαρρυ και άρχισα να ντυνομαι. Χτενισα τα μαλλια μου και απλωσα την πετσέτα κάπου για να στεγνώσει.

Βγηκα εξω απο το μπάνιο και το δωμάτιο ήταν αδειο. Παλι καλά! Είχα αναγκη να μείνω μονη μου.
Νυσταζα παρα πολύ και το μονο που ήθελα ηταν να βυθιστω στο πελώριο κρεβάτι. Και απλα αυτό εκανα. Ακουμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και αποκοιμηθηκα.

Harry's P.O.V

Ποιος μπορεί να κουμαντάρει εναν ανθρωπο; Μονο ο ίδιος του ο εαυτός. Κανείς δεν είναι μαριονέτα κανενους. Ή ζωή μονο μπορεί να κανει οτι θέλει και τώρα παιζει σκάκι με τον θάνατο. Εμείς είμαστε τα πιόνια. Εγώ είμαι με τα μαύρα που συμβολίζουν τον θάνατο. Είμαι ο ίδιος ο θάνατος. Αυτή...Αυτή είναι με τα άσπρα. Που συμβολίζουν την αγνότητα και την αθωότητα. Βρισκόμαστε πλεον κοντά. Ο ένας απέναντι στον άλλον. Αυτή με το στρατόπεδο της και γω με το δικο μου. Άραγε ποιος θα σκοτώσει ποιον; Είναι ή μονη που μπορεί να νικήσει τον θάνατο...εμένα. Και έχει αρχίσει να τα καταφέρνει. Με κανει να λυγιζω. Με κανει να νιώθω πράγματα που έχω να τα νιώσω απο όταν ήμουν 5 χρονων. Αρχίζω να την ερωτευομαι. Όλο έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση. Ενα θύμα μου είναι. Κι όμως. Οι ρολοι άλλαξαν. Αυτή κινεί τα βήματα μου. Εκεί που πίστευα πως δεν είμαι μαριονέτα κανενός πλεον μπορω να πω πως έγινα κάποιου. Υπεκυψα. Το ήθελα; Όχι. Συνέβη.
Έχει δίκιο να είναι αποτομη μαζί μου. Της κατέστρεψα τη ζωή. Όμως με επαινω γι' αυτό. Δεν θα ηταν μαζί μου τώρα. Ή θα ηταν;