A life behind of a bakery~Harry Styles (in Greek)

Chapter no.11

Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς εμπιστοσυνη είχε πει κάποιος καποτε. Ναι, η αγάπη δεν έχει όρια. Αν όμως, δεν είσαι πιστός στον άλλον τι νόημα έχει;
Έτσι λοιπον έμεινα στο δωμάτιο και καθόμουν στο κρεβάτι. Δεν εκλαιγα. Ήμουν όμως πολύ εκνευρισμένη. Έχει και την απαίτηση να τον βοηθήσω. Αφού δεν με εμπιστεύεται. Γιατί δεν με εμπιστεύεται; Σε ποιον δηλαδή να τρεξω να το πω; Κανέναν δεν έχω και αν είχα...δεν θα το έλεγα. Πρώτον γιατί δεν θα μπορουσα αφού δεν ξέρω καν που βρίσκομαι και δεύτερον διότι δεν μαρτυρω. Πες εντάξει. Το δεύτερο δεν μπορεί να το γνωρίζει αλλά το πρωτο; Ειδικα εκείνος θα έπρεπε να το σκεφτεί.
Ίσως έπρεπε να μείνω να τον βοηθήσω, όμως δεν αντεξα. Καποια στιγμη ή πόρτα άνοιξε. Και ηταν αυτός. Τον κοίταξα και με κοίταξε αφού αναστεναξε.
"Χρειαζομαι βοήθεια με τις πληγές." Είπε ευγενικά.
"Πήγαινε στον Λιαμ να σε βοηθήσει. Βάζω στοίχημα αυτός είναι πιο εμπιστευσιμος." Είπα ειρωνικά κοιτώντας τον τοίχο.
"Ice, μόλις σε γνώρισα. Πως μπορω να σου εμπιστευτω κάτι τόσο σοβαρό και προσωπικό;"
"Ωραία, φύγε και πήγαινε στους αλλους να σε βοηθήσουν με τις πληγές. Το ίδιο πράγμα είναι." Είπα νευριασμενα.
"Μην νευριαζεις σε παρακαλώ." Είπε ελέγχοντας τον τόνο της φωνής του για να μην την υψωσει.
"Αλλιώς τι; Θα μπω παλι στο μπουντρούμι επειδή εκνευριστηκα; Συγνώμη κύριε Σταιλς. Δεν θα ξανά επαναληφθεί!" Είπα ειρωνικά και πήγα να φύγω αλλά εκείνος έπιασε το χερι μου με δυναμη και με έφερε κοντά του. Τα ματια του είχαν σκοτεινιάσει και άρχιζε να ανασαινει βαριά. Το χερι του με εσφυγγε πολύ.
"Εμένα δεν θα με ειρωνευεσαι ουτε θα μου φωνάζεις. Δεν σε συμφέρει."
"Και τι με συμφέρει δηλαδή;" Είπα δειλά αλλά δεν φοβόμουν. Κουραστικά να φοβάμαι.
"Αρχικα θα σταματήσεις την ειρωνία που μου τη δίνει στα νεύρα."
"Εε Χαρρυ;" είπα και πλησιασα το αυτί του. "Χεστικα!" Είπα ψιθυριστά. Τραβηξα με δυναμη το χερι μου και ετρεξα στην εξοδο του δωματίου για να φύγω απο τον χώρο.

Harry's P.O.V

Αυτή η κοπελα έχει πολύ θράσος. Μου αντιμιλησε και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου μιλάει με αυτον τον τροπο. Δεν ξέρει με ποιον τα έχει βάλει. Απλα γυρισα να κοιτάξω στη πόρτα η οποία είναι ορθανοιχτη και ή Icy είχε ηδη εξαφανηστει. Ετρεξα εξω για να πάω να τη βρω. Στο σαλόνι ηταν ο Λιαμ με τον Νιαλλ και μιλούσαν μεταξύ τους ανενόχλητοι.
"Τι έγινε Χαρρυ;" Είπε ο Νιαλλ.
"Είδατε την Icy;" Ρωτησα εκνευρισμένος.
"Όχι". Είπε ο Νιαλλ ξανά.
"Ε άκουσα κάτι στη πίσω αυλή πριν πεντε λεπτα. Ίσως βγήκε εξω." Είπε ο Λιαμ. Και οι τρεις όμως γουρλωσαμε τα ματια.