A life behind of a bakery~Harry Styles (in Greek)

Chapter no.8

Ημερα Δευτέρα.

Ή μέρα που ανακάλυψα οτι δεν έχω πια κανέναν στο κοσμο. Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι έφυγαν απο την ζωή χωρίς λογο. Αθώοι άνθρωποι ηταν, που απλα ακολουθούσαν το δικο τους καθημερινό πρόγραμμα.Την δική τους καθημερινότητα. Ή γιαγιά, η Μπέτι, ο Τζεικ, ο Ράιαν...Τι να πω? Μπορεί να με πλήγωσε όμως δεν ήθελα να πάθει κάτι κακό. Δεν αξίζει σε κανέναν να πεθάνει.
Όσο τα φέρνω όλα αυτά στο μυαλό μου τόσο πιο πολύ πεισμωνω και δεν μιλάω. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Μα τόσο γρήγορα. Όλα μέσα σε μια μέρα. Όλα την ημερα Κυριακή. Την μέρα που ο Χριστός την αποκαλούσε Ιερή!

Ημερα Τριτη.

Ή Ελεανορ προσπαθουσε να με κανει να της μιλήσω όμως ουτε καν την κοιτουσα στα ματια. Χθες ξέχασα να το αναφέρω αυτό, αλλά ή Ελεανορ μίλησε στον Λουίς και του είπε οτι αυτό που μου έκαναν είναι ασυνχορητο. Τα λόγια πλεον είναι περιττά. Τίποτα απο αυτά δεν προκειτε να φέρουν τους αγαπημένους μου ανθρώπους πίσω.
Το μεσιμερι ο Νιαλλ, νομιζω έτσι τον λένε, μας έφερε φαγητο. Όμως ουτε το χθεσινο δεν αγγιξα. "Να έχετε φαει όταν θα έχω γυρίσει." Είπε αυστηρα. Τον κοίταξα στα μάτια με τα ματια μου δακρυσμενα και πρισμένα απο το κλάμα. Εκείνος με κοίταξε και μετα απο ενα λεπτο έκλεισα τα ματια μου. Απεχθανομουν τον καθένα ξεχωριστά. Τα χέρια τους είναι βαμένα με αίμα όχι μονο των δικών μου ανθρώπων. Αλλά και πολλών αλλων. Και αυτό με αηδιάζει.

Ημερα Τέταρτη.

Ήθελα να κοιμηθώ το βράδυ αλλά δεν μπόρεσα. Ή Ελεανορ κοιμοταν. Εγώ εκλαιγα...Εκλαιγα όσο πιο αθοριβα μπορουσα για να μην την ξυπνησω. Το πρωι μου είπε οτι είχαν δημιουργηθεί μαύροι κύκλοι κάτω απο τα ματια μου και αυτά είχαν γίνει κόκκινα μέσα. Απλα αναστεναξα και τα έκλεισα.Δεν της μίλησα. Είχα να μιλήσω απο την Κυριακή που έγινε το κακό.

Ημερα Πεμπτη.

Το βράδυ προσπάθησα να κοιμηθώ και τα κατάφερα όμως δεν διερκισε πολύ. Κάπου μέσα στην νύχτα είδα εναν εφιάλτη. Τον χειροτερο απ'ολα και αρχιζα λέει να ουρλιαζω. Έτσι τουλαχιστον μου είπε ή Ελεανορ. Πάντως ξυπνησα στην αγκαλιά της και εκλαιγα. Όταν ψηλοηρεμισα την κοίταξα στα ματια και την φιλησα στο μάγουλο σαν ένδειξη οτι την ευχαριστώ διότι δεν μπορουσα να ελευθερωσω την φωνη μου. Συκωθηκα από εκεί που ήταν και γυρισα στην αρχικη μου θέση και εκατσα εκεί για το υπολοιπο της μέρας. Εκείνο το μεσιμερι όμως μπήκε στο κελί ο Χαρρυ! Ο χειρότερος άνθρωπος. Ο δολοφόνος της ζωής μου αλλά και των ανθρώπων μου. Μας άφησε φαγητο και μας είπε:
"Το απόγευμα θα μεταφερθείτε σε δωμάτια δικά σας. Θα βγειτε απο εδώ μέσα. Και επίσης θέλω να φάτε το φαγητο σας. Ειδικα εσύ!" Είπε και έδειξε εμένα. Απλα σε δευτερόλεπτα συκωθηκα, πήρα το πιάτο μου και το εριξα πανω του. Γύρισα την πλάτη μου και εκατσα παλι κάτω.
"Δεν θα εχεις φαγητο μέχρι μεθαύριο το μεσιμερι και αυτές τις δυο μέρες θα παραμείνεις σε αυτό το κελί."
Ηθελα να του πω οτι σαν πως με ενδιαφέρει που θα κοιμάμαι. Έτσι και αλλιως δεν κοιμάμαι οποτε τι με νοιάζει, αλλά δεν το είπα. Δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη.
Αμέσως μετα απο αυτήν την κουβέντα έφυγε χτυπώντας την πόρτα του κελιού δυνατά πίσω του.