A life behind of a bakery~Harry Styles (in Greek)

Chapter no.12

ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ

Η βροχή άρχιζε να γίνεται χαλάζι. Έκανε κρύο και εγώ δεν είχα τα κατάλληλα ρούχα για να μπορέσω να καλυψω τον εαυτό μου. Έπρεπε να μη μείνω ακίνητη καθόλου. Αλλιως θα γινομουν πάγος.

Δεν έπρεπε να φύγω απο το σπίτι του Χαρρυ. Δεν είμαι ασφαλής εδώ.Πεινάω,  διψαω και περπαταω εδώ και τρεις μέρες και ακόμη να πλησιασω κάπου. Δεν μπορω να πω οτι βηματιζω και πολύ. Όλο σκονταφτω και κουραζομαι.

Πρεπει να γυρίσω πίσω αλλά πως; 

Κοιταξα πίσω μου και το μονο που έβλεπα είναι θύελλα, δέντρα και λίγο χιόνι έτοιμο να λιώσει. Έχω χαθεί για τα καλά και βρεθηκα σε αδιαξοδο. Μακάρι να με βρει κάποιος.

Μακάρι να με βρει ο Χαρρυ...

HARRY'S P.O.V

Το χαλάζι άρχιζε να δυναμώνει. Σίγουρα η Ice είναι κάπου εκεί εξω... Και θα κρυώνει.
Θα μπορούσε να σε ακολουθήσει! Είπε η συνείδηση μου. Αλλά έπρεπε να το παίξει πεισματαρα!
Κι όμως. Εγώ ανησυχω για εκείνη. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεσει να τη βοηθήσει. Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να προσφέρει βοήθεια και να έχει αποτέλεσμα είμαι εγώ. Έχω διαμορφώσει τη ζωή της έτσι ώστε να εξαρτάται απο εμένα αλλά εγώ να μην χρειαζεται να εξαρτομαι από εκείνην. Αν και έχω αρχίσει να νιώθω μόνος χωρίς εκείνη. Έχω τα παιδιά μαζί μου ναι. Αλλά την είχα συνηθησει στα πόδια μου. Μακάρι να μπορουσα να πάω και να τη βρω. Όμως θα καταληξω να χαθω κι εγώ. Εξάλλου εκείνη δεν ήθελε να γυρίσει οποτε...

Καθόμουν στον μαυρο μου αναπαυτικο καναπέ με εναν ζεστό καφέ στο χερι και κοιτουσα το παράθυρο. Το χαλάζι μετατράπηκε σε χιόνι. Ωραίο να το βλέπεις απο το παράθυρο σου. Άσχημο όμως όταν βρίσκεσαι εξω και το ζεις. Έτοιμο να σε καλυψει μαζί με το χώμα. Ξάφνου εμφανίστηκε ο Νιαλλ ερχόμενος σε μένα. Κρατούσε μια φλιτζανα στο χερι και φορούσε ενα σκούρο μπλε πουλόβερ δώρο απο τη μαμά του στα περσινα του γενέθλια. Φορούσε επίσης μια γκρι χοντρή φόρμα και κάτι μαύρες γαλοτσες. Απο τον συνδιασμό ρούχων θα έλεγα οτι ο Νιαλλ δεν έχει όρεξη σήμερα. Αμίλητος έκατσε στον καναπέ δίπλα μου και ήπιε λίγο απο το ρόφημα του που κάτι μου λέει οτι είναι τσάι. Ναι. Σίγουρα δεν είναι καλά.
"Τι έγινε μεγάλε;" ρωτησα καθώς ήπια λίγο απο τον καφέ.
"Γιατί δεν αναβεις τα ξύλα στο τζάκι;" Με ρώτησε ανέκφραστος. Το είχα ξεχασει. "Άναψε το αν θες." Του είπα και έκανε απλα ενα νεύμα και πήγε προς το τζάκι αφήνοντας το φλιτζανι πανω στο τραπεζάκι.
"Είσαι καλά;" Ξανά ρωτησα.
"Ναι."Είπε εκείνος χωρίς να με κοιτάξει. Έβαλε τρία μεγαλα ξύλα στο τζάκι και άναψε φωτιά.
"Πολύ καλυτερα." Είπε και σηκώθηκε πανω.
"Φίλε. Ξέρω οτι δεν είσαι καλά." Του είπα και με κοίταξε στα ματια.
"Μη το σκαλιζεις." Μου λέει θυμωμένα.
"Πρόσεξε πως μιλάς". Του λέω έτοιμος να ορμησω.
Εκείνη την ωρα μπαίνει ο Ζειν με τον Λουίς ήρεμοι στο σαλόνι και κοιτάνε μια εμένα και μια τον Νιαλλ.
"Τι συμβαίνει ρε παιδιά;" ρώτησε ο Λουίς.
"Τίποτα. Εφευγα." είπε ο Νιαλλ κοιτάζοντας με εξαγριομενος και έφυγε απο το σαλόνι.
"Γιατί είναι αυτός έτσι;" Λέει ο Λουίς. Την ίδια απορία είχα κι εγώ.
Και οι δυο έφυγαν απο το δωμάτιο και εγώ έμεινα μόνος να κοιταω και παλι το παράθυρο.