Kimsesiz

1.BÖLÜM

Alarmımın kulak tırmalayan sesiyle uyandım bu sabah .Gerçi diğer sabahlarım annemin beni uyandırmasıyla mı olmuştu yada kardeşimin sulu öpücükleriyle yada babamın homurtularıyla.Evet bi 10 yıl kadar önce öyle uyanırdım yeni bir güne ama şimdi sadece alarmımın sinir bozucu sesinin odamın içini doldurmasıyla uyanıyordum.Telefonumun çalmasıyla kendime geldim cidden onları düşünmeyeli epey Zaman olmuş.telefonum tekrar çaldığında ekrana bakmadan cevapladım.
"Efendim?"
"Günaydınlar Buket Hanım umarım uyandırmamışımdır sizi"
Ah işte şimdi başlıyoruz telefondaki şahıs benim birtanem,dostum,hatta kardeşim ama aynı Zaman da dünyanın en huysuz kızı.
"Yine noldu Güneş?!"dedim ben de bu sefer.
"Ne mi oldu bana bunu Cidden soruyor musun?"sesinden anladığım kadarıyla baya sinirlenmişti.
"Hadi ama noldu?"dedim.
"Kızım sen bu yaşta alzaymır falan mı oldun!!!Bak Canım senin 3 saat sonra yeni iş görüşmen var hani şu baya önemli olan şirketle ve sen hala uyuyorsun ya inanamıyorum.Dur bekle bak şimdi sen hemen kahvaltını yap.Ben sana geliyorum hemen alışverişe gidip seni tam bir iş kadını yapalım tamam mı?"dedi Canım arkadaşım(!).
"Tamam hadi görüşürüz."deyip suratına telefonu kapattım.Tamam unutmuş olabilirim sonuçta ben de insanım ayrıca gereksiz telaş yapıyor daha 3 saat var.Ben en iyisi bir duş alıp kendime geleyim.Kısa bir duşun ardından hemen üstümü giyindim aynaya baktığım da iyiydim zaten 1 saat boyunca durmadan kıyafet deniyecektim rahat olmakta fayda var.Üstümde gri V yaka bol bir butik,altımda Yüksel bel dizleri yırtık siyah bi pantolon ve üzerimdede bir şişme yelek,ayakkabı olarak da spor ayakkabı giymiştim
.Zaten mart ayındaydık.Kahvaltımızı daha sonradan dışarda etmeye karar vermiştik buyüzden ben de kendime son kez aynada bakarak telefonumu ve çantamı alıp aşağı indim o sırada kapı çaldı.Kapıyı açınca karşımda Güneş'i gördüm ama acayip olan o değil yanında ki kişiydi.