Depressionkid

~Deel 1~

Geschiedenis, bleh. Ik zit dan wel achterin de klas maar ik zal toch op moeten letten. Meneer Wiersma let op de hele klas en als je aandacht ook maar even afdwaalt blijft hij je indringend aankijken, dan moet je wel weer gaan luisteren. Bovendien is hij ook nog mijn mentor, dus hij ziet alles en hij kan elk moment een gesprek met me beginnen. School kan me eigenlijk ook helemaal niks schelen, ik kan goede cijfers halen maar ik heb het er totaal niet naar mijn zin. 'Marith, lees het volgende stukje eens' Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk naar het boek. Lisa zit naast me en wijst aan waar we zijn, ik lach naar haar en begin te lezen. 'Nomaden trokken rond en namen al hun spullen mee' begin ik te lezen 'maar door de neolithische revolutie' lees ik door en stiekem kijk ik hoelang het stuk nog is, als ik zie dat het nog een half kantje is schrik ik maar ik concentreer me snel weer op het stuk wat ik moet lezen. 'gingen ze op een plek wonen en werden ze boeren' ik haal diep adem en probeer het laatste stuk zo snel mogelijk te lezen, waardoor ik op onhandige tijden ademhaal. Het voelt alsof ik mezelf duizelig voel worden, ik probeer mijn gedachtes af te leiden en pulk wat aan de rand van mijn schoen. Als meneer Wiersma na een tijdje eindelijk zegt dat ik mag stoppen probeer ik mezelf weer rustig te maken, ik voel mijn hart tekeergaan en het liefste zou ik de klas uit rennen, maar dat kan niet. Ik wil niet dat iedereen naar me kijkt, ik wil vooral niet de aandacht op mezelf vestigen. Snel pak ik mijn agenda en probeer er boeiend in te kijken, maar omdat ik hem zo snel pakte verschuift mijn etui, ik voel mezelf rood worden en heb het gevoel dat de hele klas naar me kijkt. Maar ik durf niet rond te kijken, ik maak mezelf zo klein mogelijk en blijf naar mijn agenda staren. Veel kan ik er niet van lezen, alles wordt wazig. Ik voel de tranen opkomen en met al mijn kracht probeer ik ze tegen te gaan. Maar ik zie toch een traan op mijn agenda vallen, ik kijk snel of iemand het zag, gelukkig niet. Ik veeg mijn ogen droog met mijn hand en probeer me te focussen op de les, meneer Wiersema geeft iedereen maar een leesbeurt per les dus ik hoef niet meer bang te zijn om te hoeven lezen. De rest van de les probeer ik op te letten, maar het gaat gewoon echt niet.