Depressionkid

~Deel 2~

Als de bel gaat stop ik zo snel mogelijk mijn spullen in mijn tas en ik ren als eerste het lokaal uit. Nu hebben we eindelijk pauze. Ik vlucht naar mijn kluis en ga daar op mijn knieën zitten, omdat ik in het hoekje zit heeft niemand last van me. Ik haal diep adem en probeer zo mezelf rustig te krijgen. Snel wissel ik mijn boeken, geschiedenis en Nederlands in mijn kluis en wiskunde in mijn tas. Daarna vertrek ik naar de wc om het laatste beetje spanning uit mijn lijf te krijgen. Ik ga op de bril zitten en pak mijn mobiel om mijn aandacht niet op mijn adem te vestigen. Totdat plots de deur opengaat en ik bekende stemmen hoor. Noa en Lisa, twee allerbeste vriendinnen uit mijn klas, erg aardig vind ik ze niet. 'Marith zat echt niet op te letten hoor, ik moest zelfs aanwijzen waar we waren' hoor ik Lisa zeggen. 'Goed lezen kan ze ook niet, veel te snel en ze was buitenadem' reageert Noa. Ik schrik, ze hebben het over mij. Lisa die tijdens de les zo aardig was roddelt achter mijn rug om met Noa. 'Volgens mij zat ze zelfs te huilen' Ik slik, zei ze dat echt. Ik dacht dat niemand dat gezien had. Ik moet mezelf echt beter onder controle houden, ik mag niet meer huilen tijdens de les. Ik moet gewoon zorgen dat ik geen leesbeurt meer krijg. Al piekerend probeer ik te bedenken hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Na een minuut word ik onderbroken door de bel. Noa en Lisa lopen lachend de wc uit, als ze echt weg zijn durf ik ook uit mijn hokje te komen. Ik loop naar de wastafel en was mijn handen. Als ik opkijk schrik ik van mezelf in de spiegel, iedereen kon zien dat ik gehuild had. Ik wacht even totdat het een beetje weggetrokken is en loop dan naar boven. 'Hallo Marith' hoor ik achter me, meneer Wiersema zie ik. 'Hallo' zeg ik terug zonder me om te draaien, hij mag immers niet zien dat ik gehuild heb. Daarna loop ik door en stap ik net met de bel het lokaal binnen.