Depressionkid

~Deel 5~

Thuis mik ik mijn tas in de hoek en haal wat te drinken uit de koelkast. Daarna plof ik neer op de bank. Gek eigenlijk, dat ik thuis gewoon dingen kan doen zonder na te denken. Thuis kan ik mijn gedachtes gewoon uitzetten. Thuis voel ik me vrij en ken ik de omgeving, er kunnen geen rare dingen gebeuren. Ik leef in twee gescheiden werelden: school waar ik altijd nadenk en ik geen plezier kan hebben en thuis waar ik kan ontspannen en mezelf kan zijn. Elke middag wanneer ik uit school kom en ik rijd onze straat in voel ik mezelf weer vrolijk worden. Maar 's morgens wanneer ik naar school moet ben ik echt niet te genieten, het liefst zou ik gewoon thuis leven. 'Hé, jij bent snel thuis' mijn moeder komt de kamer in gelopen. 'Gewoon snel gefietst' antwoord ik. Ik zet mijn lege glas op tafel en pak mijn mobiel om alle berichten te lezen. 'Meneer Wiersema belde net, hij vond dat je je anders bent gaan gedragen op school. Hij vroeg of ik het herkende, maar ik merk er niks van' begint mijn moeder opeens. Als ze een tijdje stil blijft snap ik dat ze een reactie verwacht. Dus ik zeg: 'Ja, dat zei hij tegen mij ook, maar volgens mij valt het wel mee'. Mij moeder geeft een kort instemmend knikje en vertrekt daarna met de wasmand naar buiten om de was op te gaan hangen aan de droogmolen.

Meneer Wiersema heeft dus iets in de gaten. Niet dat ik last heb van iets ernstigs ofzo, maar ik hoef mijn gevoelens niet met hem te delen. Voortaan moet ik gewoon zorgen dat ik er vrolijker uitzie, als hij langsloopt zet ik gewoon een lach op en in zijn les moet ik gewoon normaal doen. Het jaar is toch bijna voorbij en daarna zie ik hem niet meer. Volgend jaar ga ik naar de bovenbouw en dat is in een ander gebouw. Ik pak mijn mobiel die ondertussen opgestart is. Met een snelle blik zie ik dat er wel meer dan honderd berichten zijn. Soms word ik gek van al die mensen die zoveel appen. En waarom zou ik het allemaal moeten lezen? Net als al die berichten op Facebook en Instagram, wat interesseert mij dat allemaal? Ik gooi mijn mobiel naar de hoek van de bank en loop naar boven. Ik word gek van al die mensen die vrolijk alles uit hun leven delen, mijn leven in een zwarte vlek op dit moment. Al het geluk van anderen maakt me jaloers. Boven kruip in mijn bed. De hele dag op school heb ik stil gezeten en mezelf een beetje verveeld daarom voel ik me best moe. Energie om huiswerk te maken heb ik nu niet, dus ik ga gewoon even liggen. Gewoon liggen kan ik eigenlijk niet, zelfs in bed denk ik na. Ik bedenk hoe ik zal reageren als meneer Wiersema nog een keer een gesprek met me begint. Ik bedenk vragen die hij eventueel kan gaan stellen en zorg dat ik goede antwoorden heb, zodat hij geen vermoedens meer kan hebben dat ik het niet naar mijn zin heb op school.